wie kent het niet ... een foto op instagram of facebook misschien zelfs op twitter met daar bij de #tbt?
dit staat voor Trough Back Thursday. waarom donderdag? geen idee.
maar dat bracht het idee van #TBM : Trough Back Memories, oftewel een foto waar ik een leuke herinnering aan heb of gewoon een leuk moment met een grappige verhaal, maar het kan ook iets triest zou kunnen.
let op! mochten er gezichten van persoon opstaan kan ik deze bewerkt hebben zo dat ze niet zichtbaar meer zijn. dit i.v.m de privacy van deze mensen.
de laatste #TBM was in juli van dit jaar.
toen kwam augustus, ik had toen vakantie en de september versie liep in de soep omdat mijn dochter in het ziekenhuis werd opgenomen.
en dat ik dat belangrijker vond dan het weblog is te begrijpen (mag ik hopen?)
inmiddels zitten we wel weer terug op een normale gang van zaken, het gaat beter met mijn dochter en we gaan langzaam aan de betere kant op wat de gezondheid betreft.
maar je gaat op bepaalde momenten denken over dingen, leuke dingen maar soms ook de minder leuke dingen.
die laten we ook gewoon even weg en nemen de leuke dingen.
en dat brengt me gelijk bij de #TBM voor deze keer.
kaarsenkandelaar
ik kan mijzelf voorstellen dat de eerste reaktie's op dit ding zullen zijn dat ze hem lelijk vinden. ik kan het begrijpen maar voor mij heeft hij waarde.
niet in geld maar herinneringen, aan mijn opa en oma, de ouders van mijn vader.
maar dit ding, inmiddels heeft zijn bovenkant de nodige deuken opgelopen door de jaren heen, was voor mij iets waar ik als kind dol op was.
laat ik voorop stellen dat dit visje niet echt is, alles is nep maar het is wel erg mooi gedaan.
vind ik persoonlijk dan.
ik denk dat een jaar of vier was toen ik het ontdekte bij mijn op op de kast en sindsdien verkocht aan dit.
het idee van een stukje zee, met koraal en dat visje was voor mijn echt het mooiste wat ik had gezien.
elke zondag als we bij hun waren dan zat ik bij de kast te kijken naar dit ding. klinkt stom maar het trok mij gewoon aan.
ik denk dat ik al een jaar of 14 à 15 was dat ik eens bij ze was en we praat kregen over deze kandelaar.
hoe ze er ooit aan waren gekomen wisten ze niet precies, ze dachten een cadeautje van een van de kinderen die ooit in het buitenland waren geweest.
met een zoon die vaarde en 2 schoonzonen die vrachtwagenchauffeur waren was dat dus goed mogelijk.
hoe dan ook, ik kreeg toen de belofte dat als er iets met ze zou gebeuren ik de kandelaar gelijk mee moest pakken naar huis, die kandelaar was voor mij en niemand anders.
jaren gingen nog voorbij, in 1993 overleed mijn opa en in 1996 mijn oma.
ik was best aangedaan door hun verlies.
de dag dat oma overleed kwamen we in het huis, er moest van alles geregeld worden.
mijn tante (inmiddels ook overleden) liep naar de kast en pakte de kandelaar eruit en gaf deze aan mij met de woorden: voor dat iemand anders er mee vandoor gaat,precies zoals opa en oma het wild.
ik was verbaasd, blijkbaar had oma het aan haar verteld en ook dat de kandelaar naar niemand anders mocht gaan.
hoe stom moet het eruit hebben gezien dat je een begrafenis aan het regelen bent en jij, een jaar of 23, met een kandelaar tussen je handen geklemd zit.
maar voor mij was het een mooi moment.
en ik liet me dat niet meer afnemen: hij was van mij!
nu, jaren later betekend het nog steeds veel voor mij en staat in het theekastje van mijn andere oma, tussen spullen van mensen die mij lief waren.
mijn kastje met herinneringen.
hoewel ik ook begrijp dat mensen het een lelijk ding vinden. en dat geeft niet, ik snap het wel. het mooie zit voor mij in de herinneringen.
herrenringen aan twee mensen die me zeer lief waren. en al konden mijn oma en ik soms flink ruzie hebben, opa wist het altijd weer te sussen.
vaak met de lacher op de hand dat oma niet goed wijs was, het is maar goed dat ze dat niet kon horen als hij dat zei, ik denk dat de scheldpartij flink zou zijn en misschien kreeg hij ook nog wel een mep met die k**pantoffel van haar.
ik heb er regelmatig wel eens een van haar gekregen omdat ze mij brutaal vond. als kind pik je het nog maar toen ik een jaar of 13 was had ik daar mijn grens wel in getrokken en dat botsten dus.
mensen die gaan, maar de herrieneringen blijven, goede en slechte, met een lach en met een traan.
tot het volgende blog ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten