*****************************************************************************************
wie kent het niet ... een foto op instagram of facebook misschien zelfs op twitter met daar bij de #tbt?
dit staat voor Trough Back Thursday. waarom donderdag? geen idee.
maar dat bracht het idee van #TBM : Trough Back Memories, oftewel een foto waar ik een leuke herinnering aan heb of gewoon een leuk moment met een grappige verhaal, maar het kan ook iets triest zou kunnen.
let op! mochten er gezichten van persoon opstaan kan ik deze bewerkt hebben zo dat ze niet zichtbaar meer zijn. dit i.v.m de privacy van deze mensen.
Vaderdag 2019
Vaderdag 2019 was voor mij een dag die mij zwaar is gevallen.
voor mij had deze dag een zwart randje.
Vaderdag viel dit jaar op 16 juni, dat was afgelopen zondag.
dat was ook zo 6 jaar geleden, in 2013. de dag dat ik mijn vader dood op zijn bed heb gevonden.
misschien dat je het zwarte randje aan deze dag nu wel begrijpt?
ik heb het al vaker gezegd, hij had kanker, sarcoom.
deze vorm maakt je van binnen uit kapot door je inwendige organen, bloedbanen en spieren aan te tasten.
helaas was hij in te ver stadium om nog iets voor hem te kunnen doen.
het was dan ook op 16 juni 2013, precies op Vaderdag dat het leven voor hem is gestopt.
net als 6 jaar geleden hadden wij hier de dag voor zijn overlijden braderie, een soort van zomermarkt. verkoop van verschillende dingen als kleding, etenswaar en andere leuke spullen.
toen, in 2013 hadden mijn dochter en ik een mand laten vullen met bloemen voor in de achtertuin.
vanaf zijn bed in de woonkamer kon hij op deze mand dan kijken, iets fleurig in trieste tijden.
helaas heeft hij er niet lang van kunnen genieten.
de volgende ochtend werd ik wakker met een beetje een vreemd gevoel, iets zei mij dat er iets niet klopte.
en dat bleek ook waar te zijn toen ik beneden in de woonkamer kwam.
mijn vader sliep daar omdat trap lopen te zwaar voor hem was geworden.
ik zal die dag nooit vergeten, mijn nachtmerrie was werkelijkheid geworden.
en hoe cru het ook klinkt, ik wist dat dit ooit zou gebeuren, alleen veel sneller dan we hadden verwacht.
ons leven is intussen gewoon door gegaan.
met heel veel ups en downs, die ik niet meer kon bespreken met hem.
we gingen op 16 juni altijd naar het crematorium in Bergen op Zoom.
daar is een ruimte met een boek, daar staan de overleden van die dag in opgetekend, ook de zijne. we staken dan een kaarsje aan.
het eerste jaar na zijn overlijden zijn we nog naar de plek gegaan waar wij zijn as hadden uit gestrooid, dat deden we het tweede jaar niet meer.
vorige jaar konden we dit niet doen omdat ik toen zonder auto zat, dat was wel even slikken.
ik deed dit op de dag van zijn overlijden al, eentje bij het crematorium en eentje thuis, bij het potje waar een kleine beetje as in zit van hem.
ik heb toen gelijk in de ochtend al een kaarsje aangestoken, en als die uit ging staak ik een nieuwe aan.
afgelopen zondag heb ik dat weer gedaan, misschien een rare gewoonte maar voor mij geeft dat een goed gevoel.
hoewel we nu weer een auto hebben was naar het crematorium gaan geen nut, omdat dan de zal waar het boek ligt en de kaarsjes kunnen worden aangestoken dicht is.
voor mij en mijn dochter is deze manier even goed.
ik weet wel dat je leven door gaat maar je houdt altijd die momenten dat je je dierbare blijft missen.
niet meer gezellig koffie drinken, even om raad vragen of ongevraagd raad krijgen.
de kleine dingen die je eerst zo konden ergeren en als bemoeienis werden beschouwd worden een gemis.
na de jaren is het gemis van je dierbare er nog steeds, het heeft een plekje gekregen.
je leven is door gegaan, en dat hoort ook zo, al heb je vaak nog die momenten van kon ik nog maar even met hem praten.
en dat is denk ik iets wat nooit echt helemaal weg zal gaan.
tot het volgende blog ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten