wie kent het niet ... een foto op instagram of facebook misschien zelfs op twitter met daar bij de #tbt?
dit staat voor Trough Back Thursday. waarom donderdag? geen idee.
maar dat bracht het idee van #TBM : Trough Back Memories, oftewel een foto waar ik een leuke herinnering aan heb of gewoon een leuk moment met een grappige verhaal, maar het kan ook iets triest zou kunnen.
let op! mochten er gezichten van persoon opstaan kan ik deze bewerkt hebben zo dat ze niet zichtbaar meer zijn. dit i.v.m de privacy van deze mensen
september 2016, dit is alweer 3 jaar geleden, mijn bezoek aan het ziekenhuis omdat ik last had van mijn schouder.
ik kreeg toen een arthrogram en een mri scan om beter vast te stellen wat het probleem was.
stap voor stap werd uitgelegd wat ze gingen doen, mijn schouder werd ingesmeerd met een ontsmettingsmiddel, mijn schouder was knalroze. de arts die mij prikken heeft gegeven legde uit wat er ging gebeuren, hij begint met de verdoving, dat was een gemeen prikje en deed pijn, dat is ook de enige prik die pijn doet.
dan is het even wachten tot de verdoving werkt, en komt de andere met de vloeistof.
op de vraag of ik de spuit en zo wil zien is me antwoord nee.
met een fobie voor naalden leek mij dat geen goed idee.
ik had er niks van gemerkt dat die vloeistof werd in gespoten, ja, dat was dankzij de verdoving.
dan mag ik naar een andere ruimte waar ze de mri scan gaan maken.ik wordt met me schouder in een soort beugel gedaan en ze proberen me op zo een comfortabel manier mogelijk te laten liggen.
dan word ik in de tunnel geschoven, hier kan je niet meer doen dan stil liggen tot het klaar is.
aan het einde van de maand bleek dat de rechter schouder pees is versleten.
daar kunnen ze verder niks aan doen, het is oppassen wat je doet, de kans dat je het afscheurt is er maar dat hoefde voor nu geen probleem te zijn.
mei 2019, we zijn bijna 3 jaar verder.
de versleten schouder pees is er nog, sterker nog dat wordt nooit beter.
de kans dat het slechter is geworden is groot.
ik begin ook problemen te krijgen met dingen vast pakken.
mijn kopje koffie wil nog wel lukken maar even een pannetje van de saus, wat op zich toch niet zo heel zwaar is, lukt mij niet meer met de rechter hand alleen, ik moet er echt twee handen voor gebruiken.
iets boven mijn hoofd pakken uit het kastje doe ik met links omdat ik de recht arm niet eens omhoog krijg getild.
om over ramen zemen maar te zwijgen, weetje hoe lastig het is om iets links te doen als je recht gewent bent? dat valt nog zwaar tegen allemaal.
mijn schouder geeft mij op het moment een continue gevoel, ik wil het geen pijn noemen maar ik voel iets en het voel ook niet fijn.
en dan schijnt mijn schouder nog een grote blauwe plek te lijken, er hangt een blauwe gloed over heen.
als of je bent gevallen en je hebt zo een bont en blauwe plek van het vallen, zo een van: je kan zien dat er wat is maar het lijkt al weer weg te trekken.
het gaat allemaal wat moeilijk merk ik wel maar ik ben best eigenwijs en wil er niet gelijk mee naar de dokter rennen.
het gevoel is geen pijn, lekker is ook anders maar dit is voor meer geen pijn.
ik zou er slim aan doen om er toch meer naar een dokter te gaan.
toen werd mij al de mogelijkheid geboden om iedere maand een spuit tussen mij schouderbladeren te zetten.
dit zou helpen tegen wat ik nu dus zou voelen.
maar met een naaldenfobie is dat toch even voor mijzelf op rij zetten of ik het wel waard vind om dat te gaan doen of om toch te kijken of er een andere oplossing mogelijk is?
ik hou het voor nu even nog op het laatste, misschien is er nog wel iets anders van een pilletje ofzo?
ik weet dat ik moet oppassen, als het echt gaat scheuren wil ik niet eens weten wat de gevolgen kunnen zijn.
we houden er de moed maar in, nemen ons rust, vermijden te zware dingen en proberen zo het beste er van te maken. tot de grens is bereikt, maar daar denken we verder nog niet over na.
tot het volgende blog ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten