ik schrok me echt rot, en ik ren niet gauw maar als ik ren dan heb ik er ook een goede reden voor, en die had ik.
het was woensdagavond, paardrijles voor mijn dochter.
en die ging vrij normaal, alles leek goed te gaan, vanaf mijn plekje in de kantine kon ik zien wat ze deden, kopje koffie erbij en een praatje maken met een van de medewerkers daar.
maar toen ging het mis, het is nog onduidelijk wat er nou mis ging, voor ons als toeschouwers leek het mis te gaan door dat het paard Arco schrok van een andere paard wat via de buitenkant voorbij kwam. mijn dochter zegt dat hij daar niet van schrok maar er wel naar keek en met het terug draaien zijn neus stoten tegen de zijwand en wilde weg galopperen, mede om dat haar zweepje zijn kont raakte toen ze hem met de teugels tot orde wilde trekken.
en het leek ook te lukken, maar toen gleed ze naar de zijkant en .... stuiterde ze op de grond!
ik ben als een speer naar de rijbak gerent, en ik wilde de bak wel in gaan maar bedacht gelukkig ook nog dat ik dan misschien het paard van de andere persoon uit de les kon laten schrikken.
Arco stond er ook wat verloren bij en zag mij staan, hij kwam mij richting al op, maar iemand was mee gerent en had hem al bij de teugels gepakt.
het klinkt raar maar Arco had een blik van schuldgevoel in zijn ogen, je zag hem zoeken naar mijn dochter en wilde er ook naar toe.
bij mijn dochter was de leraar al, die hielp haar met op staan, dat ging niet zo goed en pijn gejammer was wat ik hoorde.
al strompelend kwamen ze aan, bril scheef op het hoofd, de nodige schade zichtbaar en vooral het been was een pijnlijk iets. terwijl bij mij het eerste wat te binnen schoot toen ik het zag haar rug was.
de leraar vertrouwde het niet zo en wilde dat ze naar de eerste hulp ging. prima, wil ik ook.
terwijl mijn dochter op een stoel word neer gezet, ga ik haar spullen bij de stalbox halen.
ik kan het niet laten om Arco even te knuffelen en toe te fluisteren dat het goed is.
hij kon er ook niet iets aan doen, het is gewoon een ongelukje wat iedereen had kunnen gebeuren.
we gaan bellen naar de spoedeisende hulp van Bergen op Zoom.
eerste een reeks met vragen.
nee, geen bloed uit de oren, wel een bloedneus. ja, ze reageert wel maar lijkt er wel moeite mee te hebben wat ze moet zeggen.
de knie is dik en opgezwollen, ze is misselijk en als lijkt te draaien. ze noemt het zelf als of ze dronken is.
nee, ze is niet bewusteloos geweest maar heeft wel black outs.
we moeten komen, maar daar hem ik minstens een uur en 15 minuten voor nodig. ik rij maar in een brommobiel, die rijd maar 50 km per uur.
we moeten dus komen en ik moet als ze dreigt bewustzijn te verliezen gelijk 112 bellen.
we laden haar in de auto en gaan op weg, blijf tegen me praten, maakt niet uit wat!
rond half 12 zijn we bij de spoedeisende hulp. ik hijs haar in een rolstoel, lopen gaat niet zo makkelijk.
ze moet vertellen wat er is gebeurd en dat kost haar moeite.
dan doet hij een testje met vinger aan raken en terug naar haar neus om aan te raken, dat lukt niet helemaal zo als het hoort.
een hersenschudding is zeker het geval, ondanks de cap.
haar neus ligt open en is pijnlijk.
ik krijg de instructie dat om het uur haar moet wakker maken en haar een soort wachtwoord moet laten antwoorden.
goed, maar dat is pas voor later, eerste foto's van de knie.
we worden naar de andere kant van de afdeling gebracht en al vrij snel komen ze haar halen voor een foto.
daar is ze ook al snel van terug. nog geen 10 minuten later komt er weer een dokter en die wil de knie iet beter bekijken. dat was vrij pijnlijk voor haar.
hij gaat de foto's bekijken en is zo terug.
nou dat zo terug viel tegen, er komt een spoedgeval tussen en het duurt meer dan een uur voor we verder worden geholpen.
is vervelend maar dat kan gebeuren, het is intussen bijna half 2, beiden beginnen nu toch wel te voelen dat ons lichaam naar bed wil.
het is bijna kwart voor 2 als de arts terug komt, de foto zijn niet duidelijk genoeg door de zwelling om goed vast te kunnen stellen wat er nou is.
dus ze krijgt een steunkeus rond de knie om de zwelling tegen te gaan en we moet volgende week terug naar het ziekenhuis bij een arts komen die dan verder kan bekijken wat de schade kan zijn.
ze vermoeden dat er geen breuken zijn maar mogelijk wel iets met de kniebanden, dus dat moet even verder worden uitgezocht.
phff ... het is niet niet anders, maar blij worden we er niet van.
papieren worden verder geregeld en de afspraak voor volgende week, het is nog net geen 2 uur als ik weer weg rij.
het is half 3 geweest als we thuis zijn.
ik laat als voor wat het is en wil naar bed, wetende dat ik om het uur de wekker moet laten aflopen om haar wakker te makken en te zien hoe ze reageert.
ze reageerde wel redelijk goed, het kosten wat moeite maar ze antwoorden wel.
maar ik ben gebroken na deze nacht. het blog van de donderdag heb ik geschrapt.
ik heb de huisarts nog gebeld en overlegt. op basis van hoe het is gegaan gaat hij er van uit dat zij tussen een lichte en middelzware hersenschudding zit. rust houden en hersens blijven prikkelen met vragen. korte antwoorden als ja en nee gaan prima maar als ze een zin moeit gaan opbouwen kost dit toch wel moeite.
op de foto lijkt het mee te vallen maar je ziet echt de blauwe plekken wel in het gezicht.
dan krijgt ze s'middag een bloedneus, niks ergs maar toch even iets om me op te passen.
de vader van een vriendin zegt dat het kan zijn dat de neus gebroken is, en dat ik het in de gaten moet houden met bloedneuzen enzo.
we kijken het weekend nog even aan. we willen niet gelijk van nog meer uit gaan.
het is vrijdag als ik dit blog schrijf.
ik voel me nog steeds gebroken, ook al lag ik gisteren even na 9 uur al op bed.
in mijn hoofd zitten alweer genoeg dingen om achter aan te gaan, dingen die geregeld moeten worden. het leven gaat door.
de schrik zat er goed in, maar het hoort er ook bij.
het had iedereen kunnen overkomen, nu was het mijn dochter.
voor nu is het even niet paardrijden maar ze wil, als het weer kan, het weer gewoon oppakken.
misschien dat we tussen door eens naar de stal kunnen gaan, is misschien goed voor haar maar ook voor Arco als hij haar heeft gezien.
de band tussen die twee is goed, en ik heb er alle vertrouwen in dat het weer goed komt.
maar nu eerst even opknappen van de valpartij.
tot het volgende blog ....
up-date:
vrijdag zijn we toch nog terug gemoeten naar de arts.
achteraf blijkt de neus toch gebroken te zijn!
over twee weken terug om te kijken hoe het neusschotje staat. nu zit de zwelling in de weg.
staat dit scheef dan moet ze naar een KNO- arts die het verder weer recht moet gaan zetten.
we wachten het af ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten