Isa

Isa is een hondje wat we hier in huis hebben sinds 2012.
hoe dat zo is gekomen kun je terug lezen in een blog wat ik toen heb geschreven.
hier volgt de link naar dat blog:

https://scoozie-mouse.blogspot.nl/2012/03/isabel.html

inmiddels is ze hier bij ons al weer 5 jaar en ze heeft echt een top leven gehad, een mooier pensioen kan een hond niet hebben, om het zo maar te zeggen.
ze is nu 12 jaar en we zijn op het punt gekomen dat we van de dagen die we haar nog hebben genieten.
haar gezondheid is niet meer wat het was en we staan dan ook voor de keuze: wanneer moeten we zeggen het is genoeg?
Isa heeft een hartprobleem, haar hart slaat slagen over en er zit een ruis in. daar naast zijn haar longen ook niet meer wat het is geweest, in haar slaapt maakt ze een piep geluid waar van wij soms denken dat ze aan het stikken is.
in juni was ze nog op controle en toen hebben we dit al ontdekt. bij de laatste controle, vorige week, is gebleken dat ze op die 4 maanden wel heel erg achteruit is gegaan.
daarbij is ze vlak voor de vakantie nog loops geweest (vruchtbaar zijn om gedekt te worden) en ze is hier met haar hormonen in blijven hangen, waar door het lijf alle kenmerken van (schijn) zwanger vertoont.
dit is al minder maar we moeten wel opletten dat het geen ontsteking wordt in de baarmoeder.
zolang het schoon is en er geen rommel uit het geslachtsorgaan komt is het goed.
in normale omstandigheden zouden ze de baarmoeder verwijderen, en is het probleem opgelost.
maar bij haar kan dit niet omdat ze de operatie niet zou overleven door haar hart en longen.
en als we dan ook haar leeftijd er nog even bij op tellen is zo een operatie en de kosten ervan niet iets wat met elkaar in over een stemming komt.

Isa is nu nog gewoon bij ons thuis, direct hoefde we niet te beslissen.
ze krijgt nu wel tabletjes, die noemen ze 'pret', het maakt dingen wat aangenamer voor haar.
de problemen zijn niet weg maar ze heeft er minder last van.
eigenlijk ben ik me er wel van bewust dat het maar een tijdelijke oppepper is voor haar.
d'r hart en longen worden er niet beter op, maar ze leeft weer iets meer op. een happy hond om zo maar te zeggen.
toch merk je wel aan haar dat ze ergens misschien door heeft dat ze achter uit gaat.
auto rijden was altijd een ramp met haar en nu wil ze echt overal wel mee naar toe, als dit kan natuurlijk.
waar ze eerst rillend en piepend in de auto zat is ze nu happy als ze mee mag, gaat rust liggen en af en toe even door de ramen gluren waar we zijn.
het moment als we weg gaan om me dochter van school te halen is er zo een dat ze van blijdschap staat te springen.
die tabletten zijn echt een wondermiddel als je het mij vraag. ze leeft er echt van op.
we genieten zo lang mogelijk van haar, we zijn haar echt niet extreem aan het verwennen, ze krijgt niet meer als anders.
maar we zijn ons er goed van bewust met wat zij heeft dat iedere dag er weer een extra is.
rond eind november staat weer een controle geplant, we zullen zien hoe het dan is, als er in de tussen tijd niks ernstig gebeurd.

tot het volgende blog .....