laat ik begin met iedereen te bedanken die via facebook felicitaties bij mij heeft geplaatst.
vorige week donderdag (30 januari) mocht ik mijn 47 verjaardag vieren.
na mijn hartinfarct van vorige jaar is dat voor mij toch wel even een dingetje waar ik blij om was mee te mogen maken.
verder heb ik nog steeds niks met jarig zijn.
dit jaar heb ik er wederom niks aan gedaan, buiten het feit dat ik samen met mijn dochter ben gaan lunchen bij de eetbare tuin van het lokale tuincentrum.
een high bite noemen ze het, de tegenhanger van de high tea. oftewel: een lunch, met broodjes en allemaal verschillende salades, vis en vlees op een plank. maar het was wel erg lekker.
en voor mijn dochter zeker een overwinning, het was de eerste keer sinds alle ellende rond haar ziek zijn dat ze weer eens is gaan uit eten.
ik ben zeker trots op haar.
ik kreeg van haar een koffiemok met van fantastic beasts en vanuit mijn werk kreeg ik een cadeaubon.
goed, dat mijn dochter dus buiten huis heeft gegeten is een mooie overwinning voor haar maar ze is er nog niet.
vanaf deze maand (februari) begint het revalidatie programma voor haar.
eerst 5 weken vele gesprekken met mensen van verschillende onderdelen en daarna het plan van wat we gaan uitvoeren, wat het beste bij haar past.
het zit dus als volgt: door de val van het paard in mei 2019 heeft ze best wel wat verwonding opgelopen. de kruisbanden van haar knie wisten we, dat is tijd en rust en het zou beter moeten gaan. maar haar hoofd is een andere verhaal.
het is best lastig uitleggen: ze heeft een beschadiging op de hersens maar dat betekend niet dat ze nu gehandicapt is ofzo.
zie het als een litteken wat nooit meer weg gaat en wat problemen met zich mee brengt.
zo zal ze langer tijd nodig hebben met bijvoorbeeld examens van school.
als ze moe is lijkt haar hoofd ook niet meer te werken, staren en stotteren, weten wat je wil zeggen en het komt er niet uit, wat lastig is voor haar. willen en niet kunnen.
dit komt omdat door deze beschadiging de hersens functioneren als of ze vast zit in de hersenschudding die ze toen met de val had.
hier door lijken haar hersens ook anders te reageren op geuren en smaken, nou we weten wel waar dat toe heeft geleidt!
dat gaat beter, ze eet maar het gebruikelijk snoep en chips gebeurd bijna niet meer.
voor nu heeft ze alles geregeld om zich op de revalidatie te richten, ze heeft inmiddels ook de nodig papieren achter zich om, als ze weer naar school gaat, extra begeleiding en tijd te krijgen om haar opleiding te kunnen afronden.
ze zou op basis van dit en met de combinatie van haar rug door de scoliose zich kunnen laten afkeuren maar dat wil ze niet.
ze is vast besloten weer naar school te gaan en zeker werk te gaan vinden.
zo als ze zelf zegt: mijn hoofd is traag, niet achterlijk en mijn handen zijn prima om mee te werken! een doorzetter is ze zeker.
we gaan zien hoe de komende maanden gaan verlopen.
en verder....
tja en verder ... soms kom je tot een conclusie dat mensen in je leven een kant hadden die je niet had verwacht.
dan is ruim 8 jaar vriendschap op eens niks meer waard en hoor je ze nooit meer.
ik ben dan ook behoorlijk eigenwijs en ben absoluut niet van plan om de eerste stap te zetten om er over te praten.
het enige wat je er wel blijft is een gevoel van misbruik, je was goed genoeg om bij afwezigheid voor de beestjes te zorgen en zo en verder had je geen waarde.
ergens steekt het ook wel pijnlijk maar dan denk ik bij mijzelf: dikke middelvinger! als jij je nieuwe relatie boven jaren vriendschap zet zegt dat meer over jouw als over mij.
ik leg het naast mij neer en probeer het te vergeten, het spreekwoordelijke berg zand er over en klaar.
de gezondheid lijkt voor zowel mij als mijn dochter een beetje mee te zitten. we gaan de goede kant op en verder gaat alles gewoon zijn gangetje.
we doen gezellige dingen thuis van film kijken en samen koken tot eens een keertje shoppen en eindige bij de McDonalds, wat op zich ook moet kunnen.
op de donderdag werk ik nog steeds bij de kringloopwinkel van het Leger Des Heils. mijn dochter werkt nu ook op deze dag in de winkel. wel iets anders als ik, een beetje gescheiden van elkaar werken kan geen kwaad, ze is en grote meid.
verder heb ik even een lijstje met dingen die ik wil vernieuwen dit jaar, op nummer 1 staat de koelkast. dat ding is zeker 30 jaar oud dus vervanging kan geen kwaad.
hij doet het nog wel maar de rubbers van de sluiting beginnen versleten te raken waar door de deur niet altijd goed sluit. ik heb al wel een idee wat ik wil maar daar voor gaan we eerst even wat sparen.
het gaat voor mij gevoel prima zo als het nu is/gaat, en dat is voor mij goed genoeg.
tot het volgende blog ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten