dat mag ook wel lijkt mij zo, we betalen er ook genoeg voor om deze zorg.
en toch lijken er binnen die zorg problemen te zijn die wij als vragers van die zorg niet altijd weten.
dat merkte ik wel toen ik afgelopen week terecht kwam op de spoed eisende hulp(seh) van het ziekenhuis.
een van de medewerkers maakt er geen geheim van dat bepaalde dingen voor hun er niet beter op zijn geworden. en in de gangen hoor je ook nog wel eens wat van personeel!
ivm met privacy noem ik geen naam of plaats van dit ziekenhuis.
het begon afgelopen zondagavond al, mijn dochter had voor de verandering weer eens een probleem.
nu moet ik er bij vertellen dat zij wat over flexibel is en wel vaker ledematen in vreemde standen heeft staan.
maar deze keer leek de pink niet meer recht te willen buigen. dus op naar de seh!
daar werden foto's genomen en zo als ik al had verwacht had het niks met bot te maken.
het lijkt er op dat een spier is verkrampt in een houding maar niet wil los komen.
gips was een optie maar werd toen niet gedaan omdat het ongemakkelijk is en een simpel twee vinger aan elkaar tapen ook kan werken.
nou dat deed het niet! de pink werd blauw paarsig en wij zaten maandag ochtend bij de huisarts, en wat nu?
die wist het ook niet en stuurde ons terug naar het ziekenhuis.
daar aan gekomen werden we naar de wachtruimte van de seh gebracht met de mededeling dat het even kon duren. oké, dat kan.
maar toen ik de wachtruimte in stapte met mijn dochter schrok ik toch, die zat helemaal vol.
ja, dit kon wel even gaan duren.
tijdens het wachten raakte ik aan de praat met enkele mensen en hoorde verhalen van mensen die er ruim twee tot 3 uur zaten. dat is lang.
spoedeisende hulp krijgt een hele andere betekenis,want hoe veel spoed zit er dan nog achter?
we hebben iets meer dan een uur gewacht voor we aan de beurt waren en ik kreeg toen al snel door dat wij sneller werden geholpen dan andere die voor ons zaten.
dit had weer te maken met het feit dat wij de avond er voor ook al waren geweest, stappen als foto's maken en zo waren al bekend, zo werd ons later verteld.
goed de conclusie was dat de spier dus vast stond en niet los leek te komen en dus een beetje dwang nodig heeft. met andere worden: ze kreeg gips, dit voor een week.
op zich niks vreemds, het schijnt een probleem te zijn wat ze vaker zien bij flexibele mensen.
oké, wat er toen gebeurd verbaasde mij al, ik kreeg de vraag of ik dat gips hier wilde laten zetten of naar een andere ziekenhuis wilde gaan?
het was erg druk en het andere ziekenhuis had gelijk plaats om terecht te kunnen, maar voor mij weer wel een dik uur rijden. nee, wij wachten dan nog wel.
gelukkig was er plaats bij de gipskamer in dit ziekenhuis, en werden we die kant verwezen.
we waren toen al ruim twee uur in dit ziekenhuis en bij de gipskamer kwam er nog eens een half uur bij voor we werden geholpen.
mijn dochter word geholpen en verteld over de optie van het andere ziekenhuis en dat sommige mensen op de seh al langer aan het wachten waren als wij.
dan begint de man zijn verhaal:
het probleem zit in het feit dat verschillende dingen niet meer door een huisarts mogen worden gedaan, deze mensen komen terecht bij de seh.
bedenk je dan dit: een ziekenhuis met daar rond 20 dorpjes, elke dorp heeft een huisarts die 5 mensen door stuurt naar de seh, dat zijn er dus 100 die op de seh wachten om geholpen te worden. en dat kunnen ze niet echt goed aan wat ruimte, personeel en behandelruimtes.
dit ziekenhuis en het andere (waar we ook naar toe konden voor het gips) hebben een fusie.
maar niemand gaat niet 10 km extra rijden voor een seh waar wel plaats is als je er een dichter bij hebt. ik niet.
daar komt bij dat sommige dingen wel hier zijn maar niet in het andere ziekenhuis.
dus voor het ene moet je bij hun komen en voor andere dingen weer bij het andere ziekenhuis. prettig geregeld, dus niet!
op de gang hoor ik een personeelslid en een bezoeker met elkaar praten over de plannen van het nieuwe ziekenhuis dat ze willen gaan bouwen.
het is niet nodig, want beiden ziekenhuizen kunnen goedkoper voorzien worden van het juist materiaal en meer personeel.
maar er blijkt een directeur te zijn die een bepaalde visie heeft op hoe hij een ziekenhuis wil zien en dat ook zo wil laten bouwen. een beetje zijn eigen droom waar maken.
er wordt nu van verschillende kanten geprobeerd hem te lozen, en zo gehoor te kunnen geven aan de wensen van de mensen die de beiden ziekenhuis willen behouden waar ze nu zijn. vanuit het gesprek wat die twee voeren merk ik wel dat niet iedereen het eens is over de plannen van deze man.
kortom: ik begrijp nu iets beter waarom dingen soms zo langzaam gaan. en waarom ze protesten houden.
ik vrees dat dit verhaal nog een erg lang staartje gaat krijgen, een ding weet ik wel.
waar deze man het ziekenhuis wil bouwen kan nog niet want de huidige eigenaar weigert tot verkoop. er loop een onteigeningsprocedure.
laten we hopen op een grote mislukking en dat als mag blijven, met verbetering voor beiden ziekenhuizen.
tot het volgende blog ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten