wie kent het niet ... een foto op instagram of facebook misschien zelfs op twitter met daar bij de #tbt?
dit staat voor Trough Back Thursday. waarom donderdag? geen idee.
maar dat bracht het idee van #TBM : Trough Back Memories, oftewel een foto waar ik een leuke herinnering aan heb of gewoon een leuk moment met een grappige verhaal, maar het kan ook iets triest zou kunnen.
let op! mochten er gezichten van persoon opstaan kan ik deze bewerkt hebben zo dat ze niet zichtbaar meer zijn. dit i.v.m de privacy van deze mensen
misschien een vreemd titel maar thuis, wat is een thuis?
mijn thuis is eigenlijk het huis van mijn vader, het voelt ook nog steeds als zijn huis.
het maakt niet uit wat er in de afgelopen 5,5 jaar is veranderd, meubels, behang of geschilderd, het blijft zijn thuis.
in 1996 ging ik op mijzelf wonen en verliet dit huis om mijn eigen plek te creëren.
door omstandigheden kwam ik in 2008 weer terug in het ouderlijk huis, waar ik nu nog steeds woon.
het was een lange dag, het had toen heel erg gevroren en mijn auto zat zo potdicht gevroren dat ik de bus naar Bergen op Zoom heb genomen om daar de trein naar Goes te nemen.
het was erg koud en ik had behoorlijk wat kleding aan voor de kou.
een shirt, een trui, een dik vest en daar over jas.
twee paar sokken: lange tot aan mijn knieën en dan nog een paar van die gebreide wollen sokken.
ik ben echt geen das en muts persoon maar ik had ze die dag wel bij.
gelukkig was het op weg terug naar huis iets aangenamer als toen ik s'ochtends om 10 uur weg ging. toen stond de temperatuur ergens rond de -8 ofzo.
blauw kleumend wachtend op een bus en dan in Bergen op zoom ook nog wachten op je trein.
gelukkig verliep terug iets makkelijk, alles sloot toen iets beter op elkaar aan.
het was nog wel even spannend of ik de bus van 15.05 zou halen richting mijn woonplaats.
maar we hebben het gehaald en het was net 4 uur geweest toen ik weer thuis stond.
daar heb ik toen deze foto gemaakt, blij weer thuis te zijn, een moment dat ik ook blij was met dit thuis en er te mogen binnen gaan.
tja, thuis, het is mijn thuis, maar ook weer niet.
dagelijks doe ik dit wel, de sleutel in het slot om de deur open te maken bij thuiskomst.
en in het begin deed het mij heel weinig maar nu de jaren verder gaan en ik steeds meer dingen heb afgesloten is dit huis het enige wat mij nog tegenstaat.
het is gewoon niet mijn thuis!
voor mij is het meer een praktische plek, ik heb een dak boven mijn hoofd.
ik kan hier doen wat ik moet doen heb heb de dingen die we nodig hebben in ons leven, de basis voorzieningen heb ik.
dat thuis komt ergens anders, en daar gaan we nu aanwerken!
ik heb de papieren voor de urgentie aanvraag, nu nog de afspraak met hulp bij deze aanvraag. en dat gaat gelijk lekker, dus niet. ruim 3 maanden wachttijd!
oké, kan er ook nog wel bij, we hebben een doel en we hebben al zo vaak het moeten uitstellen en dat is nu klaar!
kan mij niet schelen wat er nu gebeurd, dit gaat voor!
de inschrijvingen bij de verschillende woning verhuurders zijn gedaan. we kunnen reageren op woningen maar het belangrijkste is als ze van uit de hulporganisatie kunnen bemiddelen dat er spraken is van sociale urgentie en ik kan misschien net iets sneller een woning hebben dan anders.
maar goed, de eerste stappen zijn dan nu toch eindelijk gezet!
als het moment daar zal zijn dat ik voor de laatste keer hier de deur dicht trek zal ik vast wel even een klein momentje hebben.
een groot deel van mijn leven woonde ik hier, eerst met mijn vader, toen met mijn pa en mijn dochter en toen die overleed waren we nog samen, mijn dochter en ik.
dan is dat ook een hoofdstuk wat afgesloten kan worden en kunnen we een nieuwe start maken.
een huis wat we gelijk naar onze eigen wens kunnen inrichten, een ander plek en hopelijk nieuwe mogelijkheden.
misschien dat ik dan wel oprecht kan zeggen: ik ben thuis!
tot het volgende blog .....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten