hoewel het economisch beter gaat in Nederland, is dat niet voor iedereen zo.
er zijn nog altijd 599.00 huishoudens met een laag inkomen hier in Nederland.
landelijk gezien heeft 1 op de 5 huishoudens een risico probleem met schulden.
en dat geld niet alleen voor de mensen met uitkeringen, ook de werkende lage groep huishoudens heeft hier mee te maken.
stijgende kosten en lonen die te weinig omhoog gaan om de kosten op te vangen zijn mede hier voor verantwoordelijk.
de discussie die er momenteel speelt in de gemeente waar ik woon is "hoe deze groep te kunnen helpen?"
en daar van is een stukje van de vraag komen te liggen bij een medewerker/collega vanuit het Leger Des Heils waar ik werk.
deze wilde graag een groep samen brengen die er mee te maken heeft, of heeft gehad.
ervaringen delen om zo een plan te kunnen maken hoe er het beste hulp kan worden geboden.
ik werd hier ook voor gevraagd, en ik zei gelijk ja. ik wil hier zeker over mee praten, ervaringen delen en de struikelstukken delen om te verbeteren.
ik heb er nooit een geheim van gemaakt.
ik heb een uitkering en mijn kans op de arbeidsmarkt is nul. mede door dat ik mijn draagzakje heb van medische beperkingen.
hoe vaak ik al te maken heb gehad met de zin "biedt geen toekomst om in te inverteren" is ontelbaar geworden.
en toch ging ik door, soms met succes en soms, meerdere keren met gewoon niks, terug waar ik stond.
en ik sta daar niet alleen in! vele hebben er ook mee te maken.
niet iedereen is er open over, vaak is schaamte een reden.
hoewel we nooit mogen beoordelen over hoe iemand in een bepaalde situatie is gekomen wordt dat wel gedaan.
hoe vaak lees en hoor je niet dat iemand met een uitkering te lui is om te werken?
hoe vaak hoor je niet dat als de werkende in die problemen zitten dat ze boven hun budget leven? en het kan maar die regel gaat niet altijd op.
mede is de stijging van de kosten en het niet volwaardig mee stijgen van de inkomsten een reden dat mensen in de problemen komen.
en dan heb je ook nog een groep die door medische reden in de sloot raken.
als je dan hulp gaat vragen zit je al in een zinkend schip, en door de je aanvraag voor hulp zo veel wegen moet begaan voor dat je hulp hebt is je schip nog verder gezonken.
en dan heb je nog geen garantie dat je hulp krijgt die bij jouw past, met het gevolg dat je schip zinkt en je machteloos in het water ligt te spartelen om hulp.
of je die dan snel genoeg krijgt is de grote vraag?
dit is een probleem wat niet alleen in Nederland is. een tijdje terug deelde ik al hoe de Britten in schuld zitten en nauwelijks rond kunnen komen, mede door de Brexit.
de weg naar hulp is te lang. de weg is soms te moeilijk.
veel gebeurd digitaal tegenwoordig maar is dat wel goed?
niet iedereen heeft de digitale middelen, niet iedereen kan overweg met de manier waarop je digitaal iets moet doen.
dus je haakt af omdat het te moeilijk voor je is.
door je lage inkomen en je schulden voel je jezelf al niet prettig en je moet keuze gaan maken.
wat kan je nog wel en wat kun je niet, je krijg het gevoel dat je niet meer mee telt in deze maatschappij.
het punt van schaamte om jouw situatie.
en vaak ga je nee zeggen omdat je het niet kan betalen. daar zijn kinderen dan weer de dupe van.
leuk al die activiteiten op scholen van reisje en uitstapjes maar als je al zo weinig hebt dan is dat vaak iets waar je als ouder nee op zegt.
die kosten zijn toch weer eten en drinken voor een week of een maand.
om mensen weer grip te laten krijgen op hun financieel zaken zijn er genoeg regelingen.
denk aan bewindvoering of budgetbeheer, hulp door aanvullingen van huur - en zorgtoeslag. bijzonder bijstand, extra geld voor schoolgaande kinderen
in de praktijk blijkt dat niet iedereen die aanspraak kan maken op de regelingen hierop een beroep doet.
onbekendheid met de regelingen, niet rationeel meer kunnen denken als gevolg van stress, schaamte/ trots en onderschatting van de financiële problemen zijn aan te wijzen als mogelijke oorzaken.
en dan komen we op het punt waar deze groep voor samen komt.
hoe kunnen wij hulp geven om al die drempels te verlagen?
hoe kunnen wij de kennis geven dat die middelen er zijn voor hulp?
en hoe kunnen we schaamte overwinnen om die hulp te vragen?
de conclusie van de groep was: delen? deel je verhaal, waar kreeg je mee te maken, de struikelstukken die verbetert moeten worden.
vanuit de gemeente kwam de vraag of jij je verhaal zou willen delen in de krant, op scholen of waar dan ook.
ik zei volmondig ja, ja dat zou ik doen! en dat heeft geleidt tot vervolg gesprek met de wethouder die meer van mij en mijn verhaal wilde weten.
hoe dat verder zal gaan? geen idee maar als mijn verhaal een andere kan helpen ook hulp te vragen doe ik het zeker.
mijn verhaal is over de laatste 10 jaar erg lang, waar ik allemaal tegen ben aangelopen is genoeg om een boek over te kunnen schrijven.
misschien zou ik dat ook werkelijk moeten doen! maar of de betrokkenen daar dan zo blij van worden betwijfel ik, ze zou het er niet zo rooskleurig van af brengen!
ik denk niet dat een geval als wat ik mee maakte dat door de lange weg en onkundige werken ik ooit mijn huis ben uit gezet, wat met een simpel briefje dat er aan gewerkt wordt en de betalingen later voldaan konden worden de hele uitzetting niet nodig was geweest.
een voorbeeld van hoe je schip nog verder is gaan zinken omdat er extra kosten bij kwamen.
ieder mens telt, ieder mens heeft zijn eigen waarde en bijdragen in deze maatschappij en dat zit niet in waarde van geld maar als jouw zelf als mens!
tot het volgende blog ...
