wie kent het niet ... een foto op instagram of facebook misschien zelfs op twitter met daar bij de #tbt?
dit staat voor Trough Back Thursday. waarom donderdag? geen idee.
maar dat bracht het idee van #TBM : Trough Back Memories, oftewel een foto waar ik een leuke herinnering aan heb of gewoon een leuk moment met een grappige verhaal, maar het kan ook iets triest zou kunnen.
let op! mochten er gezichten van persoon opstaan kan ik deze bewerkt hebben zo dat ze niet zichtbaar meer zijn. dit i.v.m de privacy van deze mensen
10 years challange
ik heb er even over moeten na denken voor ik deze wilde doen.
mede omdat ik in 2009 niet zo een makkelijk jaar hadden.
het was een jaar na dat ik bij mijn vader was ingetrokken, relatie gebroken waarbij mij toenmalige schoonvader mij bij de keel had gegrepen en mij toenmalige vriend er letterlijk bij stond te kijken en niks deed.
ik zat niet lekker in mij vel en zag er niet echt gezond uit.
stress en burn-out klachten en last van mijn hoofd.
het gevoel als of je met een mes word gestoken in je hoofd.
dat was echt niet zo prettig.
ook had ik last van trillen, vanuit het niet begon mijn heel lijf dan te trillen, vaak kwam daarna die pijn van die steken.
ik ben toen naar de huisarts gegaan en die stuurde mij door naar het ziekenhuis.
daar kwam ik bij een neuroloog terecht en mocht een scan laten maken, bloedprikken en de heel mikmak.
uit de uitslag bleek dat ik in mijn hoofd 5 ontstekingen had zitten, 3 heel dicht op de oogzenuwen. het risico was dat deze konden kapot springen en dat had mij zicht zwaar kunnen aantasten, tot blind aan toe.
ik heb toen medicijnen gekregen, daar was ik best wel ziek van maar ze hebben wel gewerkt en daar ging het om.
wel merkte ik dat ik bij sommige dingen mijn bril meer moest gaan gebruiken.
daarbij bleek ik ook burn-out klachten te hebben.
de stress van mij vorige relatie, die eindigde na dat mijn schoonvader mij bij de keel had gepakt en alle dingen die erna kwamen hadden zijn tol geëist.
ik zag er echt grauw uit, totaal geen kleur in mij gezicht en mijn ogen stonden dof.
ik had best wat gewicht verloren, niet dat dat zo erg is, onder normale omstandigheden maar dit was op de slechte manier.
nee, dat was geen fijne tijd maar het is wel een stukje van mij.
ik had toen ook al te maken met reuma, de klachten waren toen nog niet zo heel erg.
dingen ging mij toen nog vrij gemakkelijk af.
anno 2019
en dan nu, door het licht wat op mijn gezicht valt lijk ik erg wit maar dat valt best mee.
mijn ogen hebben weer die glans waar iedereen het altijd over heeft.
ik ben single maar ik zoek ook niet echt naar een geliefde. als er iets mijn pad kruist en het klikt dan merk ik het vanzelf wel.
de reuma is inmiddels een stap verder, daarbij kreeg ik in 2011 te horen dat ik zware botontkalking had.
dat maakte de ontstekingen van reuma niet beter, kraakbeen en zo hersteld moeilijker door de botontkalking.
ik woonde nog steeds bij mijn vader, die vond het wel gezellig zo met zijn drieën.
in 2013 overleed hij, en mij dochter en ik wonen nog steeds in het huis.
in 2015 kreeg ik veel last van mijn schouder, ik maakte er niet te veel van en ging door maar half 2016 was het niet meer te doen en kwam ik weer in een ziekenhuistraject.
de pees van de rechter schouder is versleten en daar kunnen ze verder niks aan doen.
het is leer er mee leven en uitkijken dat je het niet scheurt.
het is te herstellen maar het zal nooit meer zijn zo als het hoort.
we gaan rustig verder en eind 2018, na dat ik herkeurt ben komen er wat veranderingen, of liever gezegd moet ik dingen gaan veranderen.
het huis is op de lange termijn niet meer geschikt voor mij, ik zal dus moeten verhuizen naar een woning gelijkvloers en de combinatie van alle medische dingen is daar de reden van.
verhuizen wilde we toch wel maar nu door de papieren kunnen we kijken of we sneller kunnen verhuizen.
we gaan weg uit Zeeland, ik heb hier niks meer waar ik mij gebonden mee voel.
oké, misschien mijn werk bij het Leger Des Heils maar daar hebben ze al laten weten dat er nog ander plekken zijn waar ik ook gewoon door kan met mijn werk.
mijn bril heb ik nog steeds nodig, nog meer eigenlijk maar dat is ook deels door de normale gang van zaken als ouderdom.
binnenkort worden de nieuwe glazen opgemeten voor een nieuwe bril.
en verder .... verder doe ik gewoon nog alles zelf, bijna alles dan.
het onderhoud van mijn tuin is iets wat bijna niet te doen is voor mij, mijn schouder werkt niet echt mee.
en simpele dingen als ramen zemen is pijnlijk maar doe het nog wel.
het is nog beter verdelen wat je per dag wil doen en zo een balans te maken in je routine.
ik voel mij verder wel goed, ik heb niet het droomleven misschien maar ik ben er nog, ik heb mijn dochter en we hebben een dak boven ons hoofd, eten elke dag op tafel en de rekeningen zijn ieder maand gewoon betaald.
dat zijn de eerste stappen van geluk hebben, laten we eerlijk zijn: de wereld kent genoeg ellende van armoede en onrust.
dus, alle medische dingen die er zijn: is vervellend maar ik ben er nog, en ik ben niet rijk maar ook niet arm: ik heb een dak boven mijn hoofd en eten op tafel, maar misschien toch ook wel een beetje rijk? ik heb een schat van een dochter! en dat is mijn rijkdom anno 2019!
tot het volgende blog ....
dat was echt niet zo prettig.
ook had ik last van trillen, vanuit het niet begon mijn heel lijf dan te trillen, vaak kwam daarna die pijn van die steken.
ik ben toen naar de huisarts gegaan en die stuurde mij door naar het ziekenhuis.
daar kwam ik bij een neuroloog terecht en mocht een scan laten maken, bloedprikken en de heel mikmak.
uit de uitslag bleek dat ik in mijn hoofd 5 ontstekingen had zitten, 3 heel dicht op de oogzenuwen. het risico was dat deze konden kapot springen en dat had mij zicht zwaar kunnen aantasten, tot blind aan toe.
ik heb toen medicijnen gekregen, daar was ik best wel ziek van maar ze hebben wel gewerkt en daar ging het om.
wel merkte ik dat ik bij sommige dingen mijn bril meer moest gaan gebruiken.
daarbij bleek ik ook burn-out klachten te hebben.
de stress van mij vorige relatie, die eindigde na dat mijn schoonvader mij bij de keel had gepakt en alle dingen die erna kwamen hadden zijn tol geëist.
ik zag er echt grauw uit, totaal geen kleur in mij gezicht en mijn ogen stonden dof.
ik had best wat gewicht verloren, niet dat dat zo erg is, onder normale omstandigheden maar dit was op de slechte manier.
nee, dat was geen fijne tijd maar het is wel een stukje van mij.
ik had toen ook al te maken met reuma, de klachten waren toen nog niet zo heel erg.
dingen ging mij toen nog vrij gemakkelijk af.
anno 2019
en dan nu, door het licht wat op mijn gezicht valt lijk ik erg wit maar dat valt best mee.
mijn ogen hebben weer die glans waar iedereen het altijd over heeft.
ik ben single maar ik zoek ook niet echt naar een geliefde. als er iets mijn pad kruist en het klikt dan merk ik het vanzelf wel.
de reuma is inmiddels een stap verder, daarbij kreeg ik in 2011 te horen dat ik zware botontkalking had.
dat maakte de ontstekingen van reuma niet beter, kraakbeen en zo hersteld moeilijker door de botontkalking.
ik woonde nog steeds bij mijn vader, die vond het wel gezellig zo met zijn drieën.
in 2013 overleed hij, en mij dochter en ik wonen nog steeds in het huis.
in 2015 kreeg ik veel last van mijn schouder, ik maakte er niet te veel van en ging door maar half 2016 was het niet meer te doen en kwam ik weer in een ziekenhuistraject.
de pees van de rechter schouder is versleten en daar kunnen ze verder niks aan doen.
het is leer er mee leven en uitkijken dat je het niet scheurt.
het is te herstellen maar het zal nooit meer zijn zo als het hoort.
we gaan rustig verder en eind 2018, na dat ik herkeurt ben komen er wat veranderingen, of liever gezegd moet ik dingen gaan veranderen.
het huis is op de lange termijn niet meer geschikt voor mij, ik zal dus moeten verhuizen naar een woning gelijkvloers en de combinatie van alle medische dingen is daar de reden van.
verhuizen wilde we toch wel maar nu door de papieren kunnen we kijken of we sneller kunnen verhuizen.
we gaan weg uit Zeeland, ik heb hier niks meer waar ik mij gebonden mee voel.
oké, misschien mijn werk bij het Leger Des Heils maar daar hebben ze al laten weten dat er nog ander plekken zijn waar ik ook gewoon door kan met mijn werk.
mijn bril heb ik nog steeds nodig, nog meer eigenlijk maar dat is ook deels door de normale gang van zaken als ouderdom.
binnenkort worden de nieuwe glazen opgemeten voor een nieuwe bril.
en verder .... verder doe ik gewoon nog alles zelf, bijna alles dan.
het onderhoud van mijn tuin is iets wat bijna niet te doen is voor mij, mijn schouder werkt niet echt mee.
en simpele dingen als ramen zemen is pijnlijk maar doe het nog wel.
het is nog beter verdelen wat je per dag wil doen en zo een balans te maken in je routine.
ik voel mij verder wel goed, ik heb niet het droomleven misschien maar ik ben er nog, ik heb mijn dochter en we hebben een dak boven ons hoofd, eten elke dag op tafel en de rekeningen zijn ieder maand gewoon betaald.
dat zijn de eerste stappen van geluk hebben, laten we eerlijk zijn: de wereld kent genoeg ellende van armoede en onrust.
dus, alle medische dingen die er zijn: is vervellend maar ik ben er nog, en ik ben niet rijk maar ook niet arm: ik heb een dak boven mijn hoofd en eten op tafel, maar misschien toch ook wel een beetje rijk? ik heb een schat van een dochter! en dat is mijn rijkdom anno 2019!
tot het volgende blog ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten