zo zit je zonder auto en zo staat er weer een voor de deur!
even in het kort: ik reed in een brommobiel, dit is een auto waar je een speciaal rijbewijs voor heb, deze auto's worden ook vaak gebruikt voor mensen met een handicap.
door dit soort auto's ben je gewoon mobiel, de snelheid is rond de 60 km maar dat maakt niet uit, je komt waar je moet zijn en het is altijd nog beter als het openbaar vervoer of een taxi.
in juli 2018 moest ik helaas mijn auto naar de sloop laten brengen. hij was bijna 18 jaar en echt op.
om daar nog langer geld in te steken was nutteloos geweest.
ik ben toen in gesprek gekomen met de WMO ( wet maatschappelijk ondersteuning), deze bieden hulp aan mensen met een handicap of andere vormen van benodigde hulp.
voor mij was dat dus ander vervoer om zelfstandig te kunnen blijven, en het was even geduld hebben maar na veel wachten en dingen regelen is het dan nu zo ver.
vorige week heb ik al in test ronde gereden in een nieuwe microcar, dat was best gek om na bijna 8 maanden niet gereden te hebben weer achter het stuur te zitten.
deze auto was verder goed, er hoeven geen aanpassing gemaakt te worden. mede omdat de stoel al verstelbaar is van zich zelf en wat de hoogte betreft een stuk hoger komt als in mijn oude autootje.
dus het enige wat nog even geregeld moest worden is de kleur. ik wil geen rode of zwarte!
dat zijn niet mijn kleuren waarin ik wil rijden, verder maakt het mij niet veel uit. als voorkeur heb ik blauw of bronskleurig opgegeven, dus het is nu aan de WMO wat het mag worden.
je rijdt dus in een leen auto van hun, de kosten zijn ook voor hun, ik betaal alleen de brandstof.
onderhoud en verzekering komt voor hun, plus de aanschaf van de auto.
maar hier door kan ik weer wel straks meer zelf gaan doen en dat is de insteek van het hele verhaal.
mensen met een handicap of ziekte of wat dan ook de mogelijkheid bieden zelfstandig te zijn of blijven.
ja je kan er om lachen maar ik rij weer overal nar toe waar ik wil!
zelf vorige week al een extra dag gaan werken en daarna gewoon weer lekker zelf naar een supermarkt om mijn boodschappen te doen.
oké, het is wel vreemd rijden voor mij, hoe klein het ook is, toch heb je het idee als of je vrachtauto bestuurd. komt denk door dat het stuur hoger en rechter staat? maar verder rijdt het goed.
het zijn officieel invalide wagentjes en tja .. ik heb toch wel een klein beetje die stempel gekregen dat ik met mijn medische dingetjes invalide ben.
het volgende hoofdstuk is verhuizen. de woning zal op de langere termijn niet meer geschikt zijn voor mij. ik loop nu nog gewoon de trap op en af maar dat gaat minder worden.
ik moet dus verhuizen naar een woning waar alles op één etage zit. door de reuma, de botontkalking en de versleten pees in mijn schouder zullen dingen echt niet beter meer worden.
en het kosten mij even wat moeiten maar ik heb het geaccepteerd dat ik gewoon moet inzien dat ik beter nu de stappen kan onder nemen als op het moment dat het echt aan de orde is.
dat simpele dingen soms tegen zitten merkte ik al met mij haar.
ik had een redelijke lange bos en het stond mij ook wel goed, vond ik zelf dan.
helaas werkte mijn arm, of liever gezegd mijn schouder met de versleten pees niet zo goed mee.
dus ... de schaar erin!
het is wel duidelijk te zien dat er behoorlijk wat af is gegaan.
het is ook even wennen maar ik kan nu weer wel fatsoenlijk mijn eigen haar borstelen.
het scheelt ook met het wassen er van, minder shampoo en ik was het iets makkelijker zonder dat ik te veel last krijg van mijn schouder.
boven mijn macht werken is gewoon bijna niet meer mogelijk. even iets uit een kastje pakken gaat nog wel maar dat is ook gelijk de grens.
ik was 29 jaar toen ze de reuma bij mij hebben ontdekt en kreeg toen al te horen dat dat met de jaren er niet beter op zou worden.
toen in 2011 ik klachten kreeg bleek dat niet door de reuma te komen maar door zware botontkalking, toen 11% en inmiddels blijkt dat 10,5% te zijn.
en dan bleek in 2016 dat ik een versleten schouder pees heb waar ze ook niks aan kunnen doen.
ik merk het allemaal wel maar ik heb een goede werkwijze in het verdelen van mijn huishouden en daar door kan ik ondanks als nog best veel zonder hulp.
en nu er weer eigen vervoer is/komt kan ik zelf weer dingen doen als mijn boodschappen.
laat ik er niet bij vergeten dat met eigen vervoer mijn dochter ook voordeel heeft.
door de scoliose en het openbaar vervoer is dat echt niet beter geworden maar nu kan ik haar zelf een stukje op weg helpen waarmee ik het iets makkelijker voor haar maak.
het enige rotte voor haar vind ik dat ze nu met 17 jaar als op een lijst staat van de WMO omdat zij maar 50% belastbaarheid heeft.
toch is ze een volhouder, en wil ze zeker door gaan om haar droom waar te maken: een eigen bedrijf met paarden!
alleen al om te laten zien dat een beperking je niet hoeft tegen te houden iets waar te maken. als je maar de juiste wegen neemt en de hulp accepteert om het te kunnen waar maken.
ik kan alleen maar trots zijn op haar en hopen dat ze haar doel bereikt.
tot het volgende blog ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten