afval scheiden

papieren servetten in de papierbak, plastic rietjes bij het plastic en een wijnglas in de glasbak.  het klinkt best wel logisch maar het is allemaal restafval?
veel Nederlanders blijken afval niet goed te scheiden, hoewel we ervan overtuigd zijn dat het wel goed zit.
Nederlanders vinden afvalscheiding belangrijk. desondanks gooit twee derde (61,3%) weleens iets weg bij het gewone huisvuil wat er niet thuishoort. 

weten welk afval waar hoort is vaak niet duidelijk. 
zelfs met papier en karton is het al lastig. probeer daarnaast maar eens te bepalen of iets kristalglas is.  om dat te checken moet je een ping maken, maar de ping die ik hoor is niet de ping die jij hoort. het is zo lastig om te bepalen met welk glas je te maken hebt.
en niet iedereen gaat dat zo nog even checken, we gaan er allemaal vanuit dat glas in de glasbak hoort.

Kennis over afvalscheiding

• 87,1 procent weet niet dat producten van wegwerpplastic (zoals bordjes, bekers, bestek en rietjes) bij het restafval moeten en niet in de afvalbak voor PBD (Plastic Verpakkingen, Blik en Drinkpakken).
• 54,8 procent gooit gebruikte papieren servetten in de papierbak. Papieren servetten horen bij het restafval.
• bij het scheiden van glas maken veel Nederlanders fouten. 90,9 procent van de Nederlanders denkt dat een wijnglas in de glasbak moet, terwijl dit bij het restafval hoort. 

Hoe vaak afval wordt gescheiden 

• Papier (91,8%)
• Glas (84,9%)
• Textiel (kleding) (76,5%)
• Plastic verpakkingen, blik- en drinkverpakkingen (PBD) (74,2%)
• Karton (73,1%)
• Groente-, fruit- en tuinafval (GFT) (69%)

vooral bij Nederlanders jonger dan dertig jaar gaat het vaak mis. 

zo'n 80,3 procent gooit weleens iets weg bij het gewone huisvuil wat er niet in hoort. 

bij 60-plussers is dat slechts 44,4 procent.

er wordt verwacht van de mensen dat ze al hun afval op de juiste manier scheiden. 

dan moeten het makkelijker voor mensen worden!

de fabrikanten van de producenten zouden hun verantwoordelijkheid kunnen nemen, door op de verpakking kenbaar te maken in welke bak de verpakking thuishoort. 

op sommige producten is dit al terug te lezen.

dat is nog wel lastig want in Nederland wordt afval niet overal op dezelfde manier gescheiden.

het is dus belangrijk om mensen goed te blijven voorlichten over goede afvalscheiding. ondanks de goede intenties zien we dat onder de Nederlanders kennis ontbreekt , waardoor niet al het afval in de juiste afvalbak belandt.

ik denk dat ik er zelf geen uitzondering op ben.

glas gaat in de glasbak, die toevallig aan de overkant van waar ik woon staat.

plastic verpakking en drankverpakking van sapjes en de melk gaat bij de zak voor plastic enzo en de rest ... gewoon in de grote grijze bak voor het restafval.

o ja, dan staat er in de schuur nog een doos waar alle reclame folders en andere papierenzooi in gaat, dat word ook nog een keer per maand opgehaald.

je denk het dus wel goed te doen maar blijkbaar dus niet.

tot het volgende blog .....

#postcrossing#138

hallo,
het is woensdag en dat betekend postcrossing 📫 hier op het weblog.
en ik val gelijk met de deur in huis!

voor wie buiten postcrossing ook nog andere blogs lezen van mij hebben het misschien al kunnen lezen.
maar het gaat momenteel niet zo goed met mijn dochter en alle zorgen rond haar rug.
zijn heeft een scoliose, dat betekend dat de rug scheef staat en ze heeft hier veel last van.
we hebben in het verleden al de nodige ziekenhuis bezoekjes gehad en weer krijgen weer een reeks aan bezoeken.
dit keer moet er worden vast gesteld of zij in aanmerking komt voor een operatie.
voor nu ga ik even verder hier over niet in details treden. maar wees vrij om het op te zoeken op internet hoe ze te werk gaan bij een operatie van scoliose om de rug rechter te zetten.
ik kan wel zeggen dat als zij werkelijk wordt geopereerd ik tijdelijk even een stapje terug moet gaan doen wat het weblog betreft.
dat betekend dat om te beginnen ik de week dat zijn in het ziekenhuis ligt ik het blog, ook postcrossing, voor een week plat gooi als een soort van vakantie.
de regel van hoe ik dan te werk ga is wel bekend, twee kaarten voor en twee kaarten er na.
eenmaal thuis kan ik wel weer gewoon door gaan, mede omdat postcrossing iets is wat mijn dochter ook leuk vind en een leuke afleiding kan zijn voor haar.
voor nu zijn het eerst nog even de nodige bezoeken aan het ziekenhuis en we horen vanzelf hoe het verder zal gaan.
maar bij deze weten jullie het ook even, dus is er even geen postcrossing blog dan weet je waarom.

gaan we terug naar waar het hier om draait: kaartjes sturen en ontvangen!
vorige week kwam het bericht dat de kaart uit postcrossing 133 naar Rusland is aangekomen.
na een reis van 2392 km is deze na 44 dagen aangekomen op zijn bestemming.
en een paar dagen later had ik de berichten dat er nog twee kaarten waren aan gekomen.
de kaart van vorige week, postcrossing 137 naar Duitsland was na 4 dagen 300 km te hebben gereisd op zijn bestemming aan gekomen.
in postcrossing 136 ging er ééntje naar de USA en die is na 5670 km te hebben gereisd in 11 dagen op zijn bestemming aangekomen.
deze dame die de kaart heeft ontvangen was erg blij er mee. een warm welkom na in de mailbox tussen alle rekeningen het leuk kaartje te vinden.
ik ken het gevoel, rekeningen horen erbij maar een kaartje er tussen maakt het toch net wat leuker als je je post gaat pakken.

deze week gaat er kaartje afreizen naar ... Rusland.
en dat is dit kaartje!
het gaat een afstand van 5104 km af leggen voor het op zijn plaats van bestemming zal zijn.
het is een redelijk simpel kaartje met hier op de afbeelding van de Nederlandse kaart waar alle hoofdsteden per provincie op staan.
ik hoop dat ondanks dat het simpel is de 2de jaars student filoloog het leuk gaat vinden. een kleine stukje topografie valt gelijk in het niets bij deze studie van haar ... even een kleine hint.
we gaan het afwachten.

en zo komen we aan het einde van postcrossing van deze week.
mochten er dus verandering zijn weten jullie een klein beetje hoe het komt.
ik denk dat jullie dat ook wel begrijpen.
hoe wel schrijven een leuke afleiding kan zijn denk ik niet dat ik mijn hoofd er 100% bij kan houden als je weet dat je kind in het ziekenhuis ligt en de omstandigheden er rond.
en om nou bij haar bed te gaan zitten met de laptop ... nee, doe maar niet.
ik hou jullie op de hoogte als er veranderingen gaan komen.
voor nu wil ik jullie weer bedanken voor de aandacht en graag tot volgende week ...

Britten leven in armoede

ons land kent armoede, in Nederland gaat het om bijna één miljoen mensen.
het armoedecijfer van de Britten is alleen nog veel hoger. maar liefst één op de vijf Britten leeft in armoede. 
ook het aantal voedselbanken in het land stijgt explosief. 
zelf een maaltijd laten staan, zodat je kinderen in elk geval nog iets te eten hebben. 
voor sommige Engelse is het eerder een regel dan uitzondering. 
dit groeiende probleem in Groot-Brittannië wordt door de Brexit vergeten. 

• 14 miljoen Britten leven nu in armoede. dat is eenvijfde van de bevolking. (22 procent) 
• bijna eenderde van alle Britse kinderen groeit op in armoede. (32.6 procent) 
• het aantal arme kinderen stijgt naar schatting tot ruim 40 procent in 2022. 
• waren er in 2008 nog slechts 29 voedselbanken, nu zijn dat er zo'n 2000.
• het gebruik van voedselbanken is sinds 2012 bijna verviervoudigd. 

het armoedeprobleem van Groot-Brittannië is zo opvallend, dat zelfs de Verenigde Naties dit najaar besloot een onderzoek in te stellen. 

dat komt in het westen zelden voor. Philip Alston, rapporteur extreme armoede bij de VN, bezoekt normaal gezien derdewereldlanden. 

Alston schreef na zijn bezoek een vernietigend rapport. dat in de vijfde economie van de wereld zo'n grote groep mensen in armoede leeft, noemt hij een schande. 

hij heeft harde kritiek op de Britse regering. 

in het rapport waarschuwt hij ook voor de naderende Brexit. 

"als er niets verandert voor deze mensen, dan zullen zij na Brexit slechter af zijn dan nu al het geval is". 

Brexit slokt politiek op

maar door de Brexit lijken de ministeries en parlementsleden maar weinig aandacht te hebben voor de andere problemen in het land.  ook het debat over het VN-rapport is veelzeggend. daarvoor kwamen slechts 14 van de 650 parlementsleden opdagen. de verantwoordelijk minister was niet aanwezig. 

steeds meer Britten, en vooral kinderen, leven ondertussen in armoede. 
een belangrijke oorzaak is volgens de VN de jarenlange bezuinigingen op de bijstand. 
sinds 2010 is er bijna 40 miljard gekort. 
de bijstand kan op steeds meer plekken alleen nog maar online worden aangevraagd. 
zat zorgt voor veel problemen. Niet alleen beschikt de meerderheid van arme Britten niet over een breedbandverbinding, ook gaat er bij de aanvragen nog vaak van alles mis. 
het gevolg is dat veel mensen lange tijd zonder geld zitten. 

soms kan zelfs de voedselbank niet helpen. 
mensen kunnen geen stroom of gas betalen, waardoor ze hun ontvangen maaltijden niet goed kunnen bereiden.
de Brexit hangt als een donkere wolk boven dit land. 
als het niet lukt om een deal te sluiten, dan wordt dit land economisch het hardst getroffen. 

tot het volgende blog ....

winterdip

het weermodel voor de laatste weken van Januari laat zien dat het kan gaan vriezen. 
en dat zou die kou lijkt in ieder geval twee weken aan te houden.
er sprake van een onverwachte, maar overtuigende omslag in het weer. 
de kaarten suggereren een krachtig hogedrukgebied boven het noorden van Europa, waardoor met een oostelijke stroming koude lucht vanuit Rusland onze kant op kan stromen. het lijkt een klassieke wintersetting te worden op deze manier, hier in Nederland dan.
buiten dat we dan weer onze ramen mogen schoon krabbelen of ons pad schoon vegen als er werkelijk sneeuw gaat vallen zo als ze nu denken.
speelt erbij sommige nog iets anders mee.

winterdip
in de winter wordt voor sommige onder ons een zware periode, de kou en donkere dagen kunnen de gezondheid soms een beetje beïnvloeden. 
daar merkt de een meer van dan de ander. maar hoe kunnen we ons wapenen tegen een winterdip?
winterdips, tekort aan vitamine D, verkoudheid, gewichtstoename, en vergeet de griepepidemie niet, het hoort erbij.

er zijn ongeveer 480.000 Nederlanders die aan het seasonal affective disorder (SAD) lijden, de officiële benaming voor een winterdepressie. 
nog eens 1,3 miljoen mensen hebben last van een winterdip en bijbehorende mildere klachten, blijkt uit cijfers van de Polikliniek Winterdepressie van het Universitair Medisch Centrum Groningen.
mensen die zich in de winter minder energiek of soms zelfs lamlendig of depressief voelen, wordt vaak verteld om vitamine D te slikken. 
maar de meningen over de effectiviteit ervan verschillen.

bij het Voedingscentrum zijn ze er helder over!
In de winter moet je gewoon gezond blijven eten, met de Schijf van Vijf als leidraad. Kortom: voldoende groente, fruit, volkoren graanproducten, bonen, olie en noten. en vergeet geen water te drinken. 
eigenlijk moet je dus gewoon blijven doen wat je alle seizoenen al doet: gezond en gevarieerd eten. er zouden geen verschillende gezondheidsadviezen per seizoen.
er is wel veel aandacht voor vitamine D in het koude seizoen. 
onze huid kan in Nederland van maart tot november zelf vitamine D aanmaken door de invloed van zonlicht. deze vitamine zit ook in eten, zoals in vette vis en in wat mindere mate in vlees en eieren, en wordt toegevoegd aan halvarine, margarine en bak- en braadproducten.

uit een onderzoek van Radar onder 30.000 personen toonde eind 2017 aan dat een derde zegt last te hebben van een winterdip of zelfs -depressie. 
in veel gevallen gaat het om vermoeidheid, slaap nodig hebben, een verhoogde eetlust en gewichtstoename. 
wie ervoor kiest veel binnen te blijven en wat vaker de keukenkastjes open te trekken, zal een grotere kans hebben op een teleurstellend cijfer op de weegschaal.
Een deel van die personen zegt zelf te proberen te voorkomen dat de winterblues vat op ze krijgt. 
zo probeert ruim een kwart het huis wat gezelliger te maken, gaat een op de vijf overdag wat vaker naar buiten en proberen anderen meer te bewegen of het gewoon iets rustiger aan te doen.

zon-uren
Wat vooral ook terugkomt in onderzoeken naar winterdips, is het effect van het kleinere aantal zon-uren. 
de periodes met zon geven ons over het algemeen een goed, gelukkig en prettig gevoel. dat dit in de winter soms wat minder is, is dan ook geen verrassing. 
mensen met een winterdepressie worden daarom soms doorverwezen voor een behandeling die voor velen effectief is gebleken: lichttherapie. 
volgens de Polikliniek Winterdepressie is 70 tot 80 procent van de klachten af na herhaalde sessies onder een daglichtlamp.

of de winter je gemoedstoestand nu wel of niet verandert, zijn er genoeg opties die mogelijk als een goed advies kunnen dienen. online kan je er genoeg over vinden.
haal wat vaker een frisse neus, eet gezond, zoek het daglicht op zolang het er is en kijk vooral waar je behoefte aan hebt.
dan zal het best wel goed komen en kom je deze koude periode wel weer door.

tot het volgende blog ... 

scoliose , het verhaal gaat verder ... #1

het is alweer een tijdje geleden dat ik schreef over mijn dochter en de scoliose die ze heeft.
alles leek ook wel goed te gaan, maar dat hadden wij dus goed mis!
de laatste maanden zijn niet helemaal zo als ze moesten zijn.

het laatste wat we hebben gehad was in oktober 2016, de scan.
er waren geen echte bijzonderheden en de pijn kwam van de groei die haar rug meer in de juiste stand trokken en dat was soms best pijnlijk voor haar.
de bocht was te zien, maar leek niet zo ver af te wijken dat een operatie al nodig was en ze was nog volop in de groei, dus dat wilde ze nog even afwachten.
een brace zou haar geen goed hebben gedaan dus alleen met medicijnen voor de pijn zijn we door gegaan met ons leven.
en met de mededeling dat hij ons ooit wel weer terug zou zien als het zou verslechteren keerde wij terug naar huis en pakte de draad weer op.
vol plannen heeft zij haar diploma op het VMBO ( Voorbereidend Middelbaar BeroepsOnderwijs) gehaald in mei van 2018 en begon in september 2018 vol goede moed aan een MBO (Middelbaar BeroepsOnderwijs), we wisten natuurlijk dat dit niet gemakkelijk ging worden.
helaas viel er een stukje hulp weg toen mijn auto naar de sloop moest, eerder kon ik nog zelf rijden en haar ontlasten met de druk van het openbaar vervoer.
de dagen begonnen voor haar om 6 uur en moest dan om 07.15 de deur al uit voor de bus, uit eindelijk zou het rond 08.45 zijn als zij op haar plaats van bestemming zou staan.
en dat reizen met de bus en trein begon al snel zijn tol te eisen.
het sloop niet achteruit, het vloog achter uit!

de pijn leek niet meer onder controle te krijgen met de medicijnen en ze begon er echt ziek van te worden.
mede ook door het slaap gebrek, ze raakte echt lichamelijk en geestelijk uit geput.
en de moed begon over te slaan in wanhoop. hoe nu? ze ging dit echt niet volhouden.
en ondanks pogingen om aanpassingen te doen leken die allemaal op niets uit te draaien.
het duurden te lang voor er echt afspraken waren gemaakt en er ook iets werd uit gevoerd.
het zoeken naar een prettige houding om te zitten of liggen of zelfs lopen werd steeds moeilijker.
ze beschreef de pijn als een vuurpijl van pijn doe om de paar minuten door je rug word afgeschoten.
en ze had het over een mes wat over je rug word getrokken, geen diep steek wond maar zo een schrap idee, net niet diep genoeg maar genoeg dat het je pijn zou doen.
het leek wel de beschrijving van een scenario voor een film.
de nachten werden ook moeilijker door dat ze geen goede slaaphouding kon vinden en werden nog extra moeilijk door dat zij soms in een houding lag waarbij ze naar adem begonnen te happen, als of ze lag te stikken! de hond reageerden hier weer op door alarm te slaan, hij maakte niet alleen haar dan wakker maar ook mij.
de uitputting is dan ook te zien aan haar en we konden dit ook niet door laten gaan op deze manier.
met diverse instantie's hijgend in onze nek over de verplichten school en zo, trok ik hier de grens.
en we gingen naar de huisarts voor hulp.

die deelde de zorg met ons, en zijn gezicht leek niet erg hoopvol voor mij.
bijna 3 jaar geleden stond de bocht op 34% , bij een bocht van 40% gaan ze nadenken over een operatie.
de kans dat dit er nu gaat aankomen is groot. maar hij vreest dat er ook de kans is dat een zenuw bekneld zit, wat ook betekend dat ze gaan opereren.
maar het kan heel goed zijn dat er iets heel anders uit komt wat dit alles veroorzaakt.
dus, .... we krijgen een doorverwijzing naar de specialist terug.
dit betekend dat ze weer in de molen komt van onderzoeken, foto's van de rug en mogelijk weer zo een scan van de rug.
dat betekend dat ze weer vloeistof moet drinken en na een paar uur terug moet komen om vervolgens ruim een uur door de bodyscan te gaan.
en dit keer om vast te stellen of zijn wel of niet geopereerd moet worden.
dat houd in dat zijn bij een operatie metalen staven in de rug krijgt die de rug rechter moeten gaan zetten. niet iets wat we licht moet nemen.
buiten de operatie van een paar uur en ruim een week in het ziekenhuis komt er achter aan dat ze zeker 9 tot 10 maanden moet herstellen, langzaam zal ze alles weer moeten gaan op pakken en alles opbouwend gaan doen, werken aan weer normaal, zonder pijn het leven oppakken.
het hakt er voor ons beiden even goed in als we dit horen.
samen op de bank even huilen, voorzichtig knuffelen en elkaar beloven dat het goed komt.

en ondanks dat zij het zware en pijnlijke gedeeld moet onder gaan maakt zij zich weer zorgen hoe ik het allemaal moet doen met hulpen en weer heen en weer rijden naar het ziekenhuis.
de schat! zich net weer iets meer druk maken om mij als haar zelf. dat gaat wel goed komen.
natuurlijk, ik zal het niet makkelijk hebben en ik voel de druk ook maar boven al voel ik dat zij dit moet onder gaan en ik niks kan doen om de weg te nemen, de pijn te verzachten. ik kan er alleen maar voor haar zijn en zo nodig helpen.
je ziet je kind in pijn en je weet dat nu het moment er is: gaan we over op opereren of niet?
voor nu wachten nog even op de brief voor de eerste afspraak en daarna .... kan het snel gaan.
we wachten af en proberen de minder leuke kant van alles even te vergeten en richten ons op daarna.
dan zal er zoveel anders zijn, maar het grootste plus punt zal zijn dat ze weer een normaal leven kan leiden zonder pijn en andere belemmeringen.
wordt vervolgt ....

tot het volgende blog ....

#postcrossing#137

hoi hoi,
het is klapper tanden koud buiten op deze woensdag maar dat maakt niet uit.
binnen kon je gewoon genieten van de warme kachel, kopje ☕koffie en de nieuwe postcrossing 📫van deze week.

ik denk dat iedereen vanuit postcrossing wel een jaaroverzicht 2018 heeft ontvangen.
een zeer overzichtelijk manier om te zien wat je heb verstuurd en ontvangen.
voor mij was er een gelijk stand zo als je kan zien. net zo veel er uit als dat ik terug heb gekregen.

	2018	Ever
Postcards sent	49	135
Postcards received	49	136

de toplanden wat het versturen betreft scheelt weinig met vorige jaar. sterker nog die is gewoon het zelfde wat de volgorde van top landen dan.

1. Duitsland: 13 kaarten

2. U.S.A : 9 kaarten

3. Rusland: 8 kaarten

de toplanden waar ik van terug kreeg heeft wel een kleine verandering gekregen.

1. Duitsland: 13 kaarten

2. Rusland: 6 kaarten

3. U.S.A en Frankrijk: 4 kaarten

de 3de plek wordt dit jaar gedeeld met Frankrijk, de rest is eigenlijk het zelfde.

maar Tsjechië en Polen zijn met 3 kaarten op de teller denk ik ook nog wel kanshebbers voor de 3de plek dit jaar.

er zijn nog een aantal kaartjes onderweg 🤗

uit postcrossing 133, naar Rusland: deze werd verstuurd op 10 december 2018.

de kaart is nu 43 dagen onderweg.

uit postcrossing 135, naar Taiwan, deze is nu 16 dagen onderweg.

en dan vorige week, postcrossing 136, naar de U.S.A, deze is nu 9 dagen onderweg.

en daar komt deze week nog een kaartje bij.

en deze kaart is er deze week uit gegaan!
de kaart is onderweg naar ..... Duitsland.
de afstand die wordt af gelegd is 300 km. op zich is het niet zo heel ver, de kaarten naar Duitsland zijn er altijd wel redelijk snel.
een leuke lijst met wensen aan wat voor kaarten deze persoon wilde, ik koos voor de informele kaarten die iets zeggen over, in mij geval Nederland, kaarten van je land van herkomst.
Nederlandse tradities! en die hebben we wel genoeg, Koningsdag, de wandelvierdaagse en wat dacht je van Prinsjesdag. of wij Nederlands altijd zo happy worden wat ze die dag aan het volk vertellen over de regeringsplannen.
en laten we vooral niet de Elfstedentocht vergeten, met de vrieskou die we momenteel hebben dromen er al weer genoeg over, "wat als?"
tja, als het vriest in Nederland gaan de mensen dromen over een Elfstedentocht.
ik hoop dat hij de kaart leuk gaat vinden. (oeps🙄) oké, tipje dan! de ontvanger is een hij.

en zo komen we langzaam aan het einde van postcrossing voor deze week.
ik heb verder geen mededelingen om met jullie te delen, dus ... rest mij alleen om jullie te bedanken voor de aandacht deze week.  tot het volgende blog ....

#TBM #29 ... uit de oude doos!

één keer per maand is dit onderdeel op het weblog te vinden.
wie kent het niet ... een foto op instagram of facebook misschien zelfs op twitter met daar bij de #tbt?
dit staat voor Trough Back Thursday. waarom donderdag? geen idee.
maar dat bracht het idee van #TBM : Trough Back Memories, oftewel een foto waar ik een leuke herinnering aan heb of gewoon een leuk moment met een grappige verhaal, maar het kan ook iets triest zou kunnen.

let op! mochten er gezichten van persoon opstaan kan ik deze bewerkt hebben zo dat ze niet zichtbaar meer zijn. dit i.v.m de privacy van deze mensen


purk en het Barbie huis
het is alweer bijna 3 jaar geleden dat we afscheid hebben genomen van Purk.
maar hebben inmiddels een kat erbij die zeker niet onder doet voor haar, onze Raya (meer over haar kun je lezen in kattenstreken) is bijna een kopie van haar.

dit was zo een moment waarbij ik zo moest lachen.
hoewel mijn dochter er iets anders over dacht, wat ik ook nog kon begrijpen.
zo een Barbie huis is nou niet echt gemaakt voor katten.
maar onze Purk dacht daar dus even anders over.
ik moet zeggen ze deed het wel netjes want ze lag op het gedeeld wat de zo gezegde slaapkamer van het huis was.
het witte hekje was wel even een klein probleem zo met dat lijf van haar, op zich ook geen groot lijf, maar het was even wurmen om het lijf te parkeren.
even terzijde, het hekje is niet afgebroken en heeft de logeerpartij overleeft.
sterker nog het hele huis is er nog.
hoewel ik niet zeker weet of alle losse onderdelen er van nog aanwezig zijn?
mijn dochter was er niet zo heel blij mee dat Purk dit deed en kon best wel tegen haar bezig zijn dat ze dat niet mocht doen.
niet dat Purk zich er iets van aantrok.
op dit soort momenten stond ze altijd tegen Purk aan te praten dat dat niet mocht en zo, maar Purk trok zich daar niet zo veel van aan.
het heeft al eens een Barbie bed gekosten waar ze op was gaan liggen. ook niet onlogisch, een bed is tenslotte om op te slapen. alleen konden de pootjes dat net even niet houden en deden kraak.
maar ik kon er niet over boos worden, mijn dochter wel.
het bed was nog onderdeel van een set die ik in mijn eigen kindertijd had gebruikt, dus wat de leeftijd betreft stond het niet lelijk dat een paar stukjes plastic van ongeveer 25 jaar oud het niet hebben overleeft.

ik kan mijn ook nog herinneren dat ze met kartonnen dozen een Barbie flat had gemaakt.
daar ging Purk ook in liggen. vond ze ook niet zo leuk 😊.
ik ben even gaan zoeken tussen de foto's en dit is wat ik bedoelde met haar flat van dozen en Purk die er in was getrokken.
Purk had altijd wel bijzonder manieren om de aandacht te krijgen.
als je aan het werk was op je laptop aan kwam ze er gewoon boven op staan, zo van: je stopt maar even , ik wil nu aandacht.
ze was een echte knuffelkont en dat heeft Raya ook.
die kan ook op de meest onverwachte momenten voor je gaan zitten en niet weg gaan voor ze een knuffel heeft gehad.
een voordeel is dat mijn dochter inmiddels 17 jaar is dus niet echt meer van die huizen bouwt voor een Barbiepop.
dus daar kan Raya niet in gaan liggen maar wel voor haar neus gaan zitten als ze bijvoorbeeld huiswerk aan het maken is.
je zou bijna denken dat een deel van Purk is herboren in Raya.
maar daar zullen we verder maar geen vragen en gedachtens over gaan delen, dat is een discussie waar mensen allemaal verschillend over denken.
wij vinden het wel erg leuk om dingen van onze geliefde Purk terug te herkennen in Raya.
en het doet ons toch met plezier terug denken aan dit soort momenten van Purk.
mijn dochter kan er nu wel om lachen, ze zegt nu zelf ook dat het inderdaad wel grappig is om te zien maar dat ze dat zo nooit zag als Purk weer eens bij de Barbie kwam logeren.
tja, kleine kinderen worden ook groter en wijzer.

tot het volgende blog ....

gevonden voorwerpen in de trein

hoe vaak ben jij iets verloren in de trein? ik kan gelukkig zeggen dat ik op de keren dat ik met de trein heb gereisd nog nooit iets ben vergeten of kwijt geraakt.
maar je staat er nog raar van op te kijken wat mensen soms vergeten, een sjaal, muts, handschoenen, thermosfles of erger nog je telefoon of portemonnee. 

dagelijks belanden er honderden gevonden voorwerpen bij en in de trein. 
al die voorwerpen worden in een geheime loods ergens in Utrecht opgeslagen. 
vanwaar die geheimzinnigheid? 
omdat vanaf het moment dat deze spullen van jouw gevonden worden het bedrijf van de trein NS, er juridische verantwoording voor heeft.
als mensen hun spullen verliezen willen ze graag dat deze terug komen bij de juiste eigenaar.
wanneer een reiziger of conducteur iets vindt en dit netjes afgeeft bij de balie van het station, dan blijft het daar 5 dagen liggen. 
indien het nog niet is opgehaald gaat het naar het geheime depot in Utrecht. 
en daar zitten ze niet te wachten op allemaal mensen aan de deur die hun verloren voorwerp komen zoeken.
daar zijn weer richtlijnen voor die uitgevoerd moeten worden voordat je het ook werkelijk terug heb.

of daar een goudmijn aan spullen ligt? zou kunnen maar daar worden verder geen uitspraken over gedaan. 
in totaal vergeten wij 516 voorwerpen per dag. 
De meest gevonden voorwerpen zijn:
1. pasjes, 
2. portemonnees, 
3. rugzakken en 
4. mobiele telefoons 
maar ook laptops, muziek instrumenten, skateboards en zelfs kinderwagens komen voor. 

90 procent van de gevonden voorwerpen bij het station wordt opgehaald. 
wat bij het depot terechtkomt zijn vaak spullen die zelden nog worden opgehaald. 
als je iets verloren hebt kun je een formulier invullen. 
je zult een paar vragen moeten beantwoorden zoals op welk traject je het verloren bent en hoe het voorwerp er precies uitziet. je hoeft niet zo maar te denken dat je iets terug krijgt zonder dat ze goed zijn na gegaan of jij echt wel de eigenaar bent van het voorwerp.
vervolgens kan het depot het object naar je opsturen tegen een vergoeding.

zorg dus dat je alles bij je heb als je de trein verlaat, scheelt weer een hoop werk, voor jezelf en de mensen op het depot.
spullen die er al heel lang liggen die worden op den duur verkocht aan
opkopers/handelaren zodat er weer ruimte vrij komt voor de nieuwe lading gevonden voorwerpen.

(bron: msn en Quest)

tot het volgende blog ....

kattenstreken#21

met vier katten in huis is het beslist niet saai.
en ze kunnen heel lief zijn maar soms .... soms hebben ze van die momenten dat je ze uit hun bol gaan.
je kan ze waarschuwen maar dat help niet altijd en soms doen ze dingen en die blijven ze doen tot vervelends toe.
regelmatig ga ik dit delen met jullie wat ze weer hebben gedaan.
ik hoop van die momenten iets te kunnen laten zien met een foto of misschien een filmpje.
Dit zijn Rambo, Frodo, Nala en Raya, en dit zijn de verhalen uit hun leventje.

laat je niet misleiden door hun schattige kopjes! 

jaarwisseling 2018
nou, de kop van Nala zegt genoeg hoe hij over vuurwerk denkt. die was er niet echt blij mee. al dat geknal vind hij maar niks.
en er werd flink geknald hier! zeker weten dat het niet allemaal legaal vuurwerk was.
Frodo vind het best, doet hem weinig, die gaat om 12 uur zelfs voor het raam zitten en kijkt naar alle siervuurwerk wat word af gestoken.
Rambo doet het ook niks, die ligt gewoon te slapen en vertrekt geen spier.
maar dat kan ook zijn omdat hij momenteel wat ziekjes is.
een griepje volgens de dierenarts, niks bijzonders. uit zieken net als bij mensen maar als dit te lang blijft duren mag hij toch nog even terug om verder te onderzoeken of er niks meer onder de vacht zit.
we wachten nog even af dus.
Nala moet er niks van hebben, ze slaat niet op de vlucht of verstopt zich maar je kan wel merken dat hij het niks vind.

en dan Raya, de eerste keer dat ze dit mee maakte en dat was geen pretje voor haar.
bij iedere knal schrok ze zich te pletter.
arm beestje. ze wist echt geen raad met al dat geknal.
verstoppen deed ze zich niet maar echt lekker rustig liggen ook niet.
als ze dan rustig bij je was komen liggen, ging het hartje weer flink te keer als er een hard knal was van het vuurwerk.
ze kroop dicht tegen je aan, en nog iedere keer flink de schrik er in als er weer een klap was.
ook de hond Beertje moet er niet veel van hebben en op een bepaald moment lagen ze samen op de bank tussen mij en mijn dochter in. beiden leken toen wel vrij rustig te zijn.
met dit soort momenten weet je gewoon dat je bij je beestjes moet zijn, ik zou het niet over mijn hart kunnen krijgen op een avond als dit naar vrienden te gaan en ze thuis achter te laten.

Nala heeft ook weer iets nieuws.
zo zit ze dus in de ochtend naast je, pootje op mijn been en mij aankijkend terwijl ik nog aan het wakker worden ben met een kopje koffie.
smekend ogen om even te knuffelen. als je dan je kopje weg zet en je arm weg haalt, kruip het op schoot.
probeert zijn kop onder je arm te begraven en kruipt zo tegen je aan.
dan aai ik hem maar en even knuffelen. begint dan ook gelijk te spinnen.
na een paar minuten is het weer goed en gaat gewoon naast je zitten.
wat ik dan doe maakt verder niet uit, maar blijft wel naast me zitten met zijn pootje weer op mijn been.
Nala kan echt zo zijn momenten hebben dat het gewoon een knuffelkont is.

en deze wilde ik jullie echt laten zien.
onze Raya, echt de baby van het stel! zij heeft dit soort momenten best veel.
dan wil ze gewoon bij je liggen en is ze op je vinger aan het sabbelen en bijt er soms in, dat kan soms best pijnlijk zijn.
ze heeft best nog wel scherpe tanden.
maar op een moment als dit is ze zo schattig. eigenlijk ook gewoon een knuffelkont.
nou het lijkt er op dat 2019 weer genoeg gaat opleveren wat de kattenclan hier.
Rambo houden we even in de gaten, ik vind hem zo zielig om te zien.
gelukkig laten de andere hem met rust.

en dit was dan de eerste kattenstreken van 2019.

#postcrossing#136

hoi, hoi,
het is het midden van de week en dat betekend postcrossing! 📫
deze week weer gewoon één kaartje die er op uit is gestuurd.

hoewel mijn kaarten voorraad nog niet op was heb ik er toch weer een paar leuke bij gevonden.
het hele oude kaartje van het paleis op de dam in Amsterdam vond ik erg mooi.
de foto op de kaart is gemaakt in 1959.
als je er al eens geweest ben dat herken je het misschien ook wel.
ook vond ik er een met leuke "wist je dat" weetjes.
ook handig voor mijzelf, nooit geweten dat de dijken in Nederland alles bij elkaar 17.691 km zijn. weer wat geleerd.
en ook wel een leuk weetje is dat in Nederland ruim 40.000 Nederlands aan postcrossing mee doen.
en ik ben er daar één van, en laat ik er nou ook nog eens elke week over schrijven!
ach, je een mens kan maar een hobby willen uitvoeren. nee, zonder gekkigheid, postcrossing is gewoon leuk! het is altijd weer een verrassing waar je iets naar toen mag sturen en een nog grotere verrassing waar jij een kaartje van terug krijgt.
na bijna 3 jaar is het soms nog ruzie hier als er een kaartje binnen komt. ruzie met mijn dochter over wie het eerste de kaart mag lezen, zij wint de meeste keren omdat zij vaak de gene is die de post gaat pakken van de deurmat.😊

en dan kwam deze kaart afgelopen week binnen.
het is een leuke kaart maar er was een klein probleempje ....
de afzender heeft geen ID er opgeschreven!
en dat is lastig registreren.
ik heb op basis van haar naam, land en datum poststempel een verzoek bij postcrossing gedaan om haar te vinden.
en dat is gelukt! de kaart komt dus uit Rusland en heeft 2227 km gereisd in 43 dagen.
als antwoord op haar vraag of ik als eens in Rusland bent geweest is het antwoord nee.
maar wie weet? je weet maar nooit waar een mens naar toe kan gaan reizen.

en dan waar er vorige week twee kaartjes die verstuurd zijn.
een daar van is aangekomen, de kaart naar Duitsland is na 649 km te hebben gereisd in 7 dagen aan gekomen op zijn bestemming.

en natuurlijk, net als al bijna 3 jaar 😉, heb ik ook weer een kaartje geschreven.
deze gaat naar de USA.
de kaart zal een afstand van 5670 km.
de dame die deze kaart gaat ontvangen heeft 5 katten dus dit grappige kaartje met de kat leek mij wel een passende.
katten, daar sluit ik mij bij aan, ik heb er zelf ook 4 rond lopen.
verder is ze een grote fan van postcrossing, het is volgens haar altijd weer een verrassing wat je in je mailbox kan vinden en daar sluit ik mijzelf ook graag bij aan.

en terwijl er hier in Nederland een grote regenbui neer plenst ben ik aan het eind van postcrossing voor deze week gekomen.
ik heb op dit moment niks aan mededelingen verder met jullie te delen.
rest mij dus alleen nog om jullie weer te bedanken voor de aandacht en graag tot volgende week ...

stand van zaken 2019: week 3

nou, dingen zijn hier even in een stroomversnelling gekomen!
zo zit je zonder auto en zo staat er weer een voor de deur!
even in het kort: ik reed in een brommobiel, dit is een auto waar je een speciaal rijbewijs voor heb, deze auto's worden ook vaak gebruikt voor mensen met een handicap.
door dit soort auto's ben je gewoon mobiel, de snelheid is rond de 60 km maar dat maakt niet uit, je komt waar je moet zijn en het is altijd nog beter als het openbaar vervoer of een taxi.
in juli 2018 moest ik helaas mijn auto naar de sloop laten brengen. hij was bijna 18 jaar en echt op.
om daar nog langer geld in te steken was nutteloos geweest.
ik ben toen in gesprek gekomen met de WMO ( wet maatschappelijk ondersteuning), deze bieden hulp aan mensen met een handicap of andere vormen van benodigde hulp.
voor mij was dat dus ander vervoer om zelfstandig te kunnen blijven, en het was even geduld hebben maar na veel wachten en dingen regelen is het dan nu zo ver.
vorige week heb ik al in test ronde gereden in een nieuwe microcar, dat was best gek om na bijna 8 maanden niet gereden te hebben weer achter het stuur te zitten.
deze auto was verder goed, er hoeven geen aanpassing gemaakt te worden. mede omdat de stoel al verstelbaar is van zich zelf en wat de hoogte betreft een stuk hoger komt als in mijn oude autootje.
dus het enige wat nog even geregeld moest worden is de kleur. ik wil geen rode of zwarte!
dat zijn niet mijn kleuren waarin ik wil rijden, verder maakt het mij niet veel uit. als voorkeur heb ik blauw of bronskleurig opgegeven, dus het is nu aan de WMO wat het mag worden.
je rijdt dus in een leen auto van hun, de kosten zijn ook voor hun, ik betaal alleen de brandstof.
onderhoud en verzekering komt voor hun, plus de aanschaf van de auto.
maar hier door kan ik weer wel straks meer zelf gaan doen en dat is de insteek van het hele verhaal.
mensen met een handicap of ziekte of wat dan ook de mogelijkheid bieden zelfstandig te zijn of blijven.

rond eind februari, begin maart word de nieuwe auto geleverd. tot die tijd rij ik in deze tijdelijke leen Canta.
ja je kan er om lachen maar ik rij weer overal nar toe waar ik wil!
zelf vorige week al een extra dag gaan werken en daarna gewoon weer lekker zelf naar een supermarkt om mijn boodschappen te doen.
oké, het is wel vreemd rijden voor mij, hoe klein het ook is, toch heb je het idee als of je vrachtauto bestuurd. komt denk door dat het stuur hoger en rechter staat? maar verder rijdt het goed.
het zijn officieel invalide wagentjes en tja .. ik heb toch wel een klein beetje die stempel gekregen dat ik met mijn medische dingetjes invalide ben.

het volgende hoofdstuk is verhuizen. de woning zal op de langere termijn niet meer geschikt zijn voor mij. ik loop nu nog gewoon de trap op en af maar dat gaat minder worden.
ik moet dus verhuizen naar een woning waar alles op één etage zit. door de reuma, de botontkalking en de versleten pees in mijn schouder zullen dingen echt niet beter meer worden.
en het kosten mij even wat moeiten maar ik heb het geaccepteerd dat ik gewoon moet inzien dat ik beter nu de stappen kan onder nemen als op het moment dat het echt aan de orde is.

dat simpele dingen soms tegen zitten merkte ik al met mij haar.
ik had een redelijke lange bos en het stond mij ook wel goed, vond ik zelf dan.
helaas werkte mijn arm, of liever gezegd mijn schouder met de versleten pees niet zo goed mee.

ik kon mijn arm niet ver genoeg naar achter halen om mijn haar op een goede manier te borstelen.
dus ... de schaar erin!
het is wel duidelijk te zien dat er behoorlijk wat af is gegaan.
het is ook even wennen maar ik kan nu weer wel fatsoenlijk mijn eigen haar borstelen.
het scheelt ook met het wassen er van, minder shampoo en ik was het iets makkelijker zonder dat ik te veel last krijg van mijn schouder.
boven mijn macht werken is gewoon bijna niet meer mogelijk. even iets uit een kastje pakken gaat nog wel maar dat is ook gelijk de grens.

ik was 29 jaar toen ze de reuma bij mij hebben ontdekt en kreeg toen al te horen dat dat met de jaren er niet beter op zou worden.
toen in 2011 ik klachten kreeg bleek dat niet door de reuma te komen maar door zware botontkalking, toen 11% en inmiddels blijkt dat 10,5% te zijn.
en dan bleek in 2016 dat ik een versleten schouder pees heb waar ze ook niks aan kunnen doen.
ik merk het allemaal wel maar ik heb een goede werkwijze in het verdelen van mijn huishouden en daar door kan ik ondanks als nog best veel zonder hulp.
en nu er weer eigen vervoer is/komt kan ik zelf weer dingen doen als mijn boodschappen.

laat ik er niet bij vergeten dat met eigen vervoer mijn dochter ook voordeel heeft.
door de scoliose en het openbaar vervoer is dat echt niet beter geworden maar nu kan ik haar zelf een stukje op weg helpen waarmee ik het iets makkelijker voor haar maak.
het enige rotte voor haar vind ik dat ze nu met 17 jaar als op een lijst staat van de WMO omdat zij maar 50% belastbaarheid heeft.
toch is ze een volhouder, en wil ze zeker door gaan om haar droom waar te maken: een eigen bedrijf met paarden!
alleen al om te laten zien dat een beperking je niet hoeft tegen te houden iets waar te maken. als je maar de juiste wegen neemt en de hulp accepteert om het te kunnen waar maken.
ik kan alleen maar trots zijn op haar en hopen dat ze haar doel bereikt.

tot het volgende blog ...