ik had dus al een gesprek met iemand van de wmo (wet maatschappelijke ondersteuning) in juli.
samen zijn we gaan bekijken wat hun konden betekenen voor mij om mijn zelfstandigheid te behouden met mijn medische beperkingen.
en dat dat niet zomaar geregeld kon zijn was te merken.
voor de 6de keer kreeg ik een keuring om vast te kunnen stellen hoe mijn lijf er nou medisch voorstaat.
en hoewel ik er niet voor stond te juichen, ben ik achter af wel blij. (voor zo ver je er blij om kan zijn)
via een mo-zaak ( mo staat voor medisch onderzoek) kwam er een arts aan huis die mij vragen ging stellen en nog meer met mij besproken heeft, waar naar ik toestemming heb gegeven om contact op te nemen met de huisarts die hem van alle verder medische gegeven kon voor zien.
dat is gebeurd en vorige week belde deze man van mo-zaak mij al over deze uitslag.
en ik schrok zelf ook wel even van wat hij vertelde.
om te beginnen de reuma, is er en kom je niet van af, de ene dag gaat dat goed en de andere dag is je kopje koffie al te moeilijk om vast te pakken. daar nog een zware botontkalking bij, maakt het niet beter.
zeker niet als je kalk-tablet er voor op eet en je toch achteruit gaat. na al ruim 6 jaar al de kalktablet te gebruiken is het percentage kalk in mijn botten van 11% naar 10,5% gegaan!
alleen al door die gegevens van deze twee medische dingen vond hij het verbazend dat ik nog zo veel zelf doe. volgens hem is het een medisch wonder.
zijn grootste zorg is de rechter schouder pees, versleten en dat baat hem zorgen. als deze afscheurt kan het wel weer gefikst worden maar dan heb ik totaal geen kracht meer in mijn rechter arm, en ik ben rechts met schrijven, eten, tja ... alles eigenlijk!
het komt er dus hier op neer:
deze regeling van vervoer loopt via Welzorg, deze instantie is er voor mensen met beperkingen die hulp en aanpassing nodig hebben.
2. had de arts van het UWV nog een stempel van mag passend werken doen op mijn dossier gedrukt, dan heeft de mo-zaak er een dikke streep door getrokken. wat ik nu doe bij het Leger Des Heils is prima maar ik moet wel uit kijken en zeker niet meer gaan doen dan wat ik nu doe. er is zelfs een advies dat ik als ik weer vervoer heb terug ga naar halve dagen, niet alles op één dag maar net als eerst, verdeeld over twee dagen. gelukkig kan ik hier binnen de organisatie nog over praten en dingen meer afstemmen op wat wel en niet kan.
3. alles bij elkaar komt het er ook op neer dat het huis op lang termijn niet meer geschikt is om te blijven wonen. en met de plannen om te verhuizen gaat nu misschien wat snel?
er zijn papieren opgestuurd en de uitslag van deze keuring en daar mee moet ik naar een instantie die kunnen helpen om versneld aan een andere woning te komen als er spraken is van urgentie en die zou ik hebben volgens de wmo.
het komt er kort op neer dat ik gelijkvloers moet gaan wonen in een aangepast huis of iets wat aan te passen is. voor nu gaat het nog goed en willen ze ook zeker proberen mij zo lang mogelijk zelfstandig te houden. en deze woning is niet geschikt voor dat doel.
dit jaar gaat het niet meer lukken maar vanaf 2019 ga ik samen met deze instantie aan de slag.
en dan slaat ook het besef in dat je in de fase bent gekomen waar je 17 jaar geleden al voor bent gewaarschuwd: er komt een dag dat je hulp gaat krijgen en van daaruit zal het niet beter worden.
ik heb het nog lang volgehouden zo op deze manier maar ik denk, hoe lastig het is om te accepteren dat het ook goed is.
nu staat vast hoe het er nu voor staat en wat het beeld voor de toekomst is, dat die dag zou komen wisten maar wanneer? dat was de grote vraag.
wel, nu is dat moment. ik ben 45, bijna 46 en de eerste stappen naar hulp en aanpassingen worden gezet.
maar één ding blijft vast staan: ik wil dingen zelf blijven doen! doe ik er nu misschien alleen wat langer over. nou en! ik doe het in iedere geval wel!
en gelukkig kan dat ook als ik de voorgeschreven stappen maar kan gaan volgen.
tot het volgende blog .....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten