dit is een foto van vorige week.
het dorp waar ik woon ligt vlakbij het Schelde-Rijn kanaal en dit was het beeld wat je zag als je de brug die hier over heen gaat passeerde.
het kanaal lag behoorlijk vol met ijs.
hadden we eerst nog temperaturen van -8, kwamen ze ook nog met sneeuw!
en dan te bedenken dat we al in maart zitten maar het is niet heel ongewoon.
ik heb wel eens verhalen gehoord dat er zelfs in april, met de Pasen nog sneeuw heeft gelegen.
het is niet mijn weer maar we zijn er doorheen gekomen. extra goed gekleed en als je niet buiten moest zijn met die kou dan gewoon lekker binnen bij de kachel.
natuurlijk gingen de werkzaamheden door. alleen was ik vorig week donderdag iets laten op me werk, me auto wilde niet starten met de kou.
gelukkig zijn we er weer van af, maar nu hebben we weer regen.
intussen is de druk van me dochter, die vierdejaars is en dit jaar dus haar examen doet, iets verhoogd.
met nog tot het einde van maart het gewoon lesprogramma, komen de examens wel heel dichtbij.
en het gaat verschillend bij haar, zo maakt ze zich wel druk en zo is ze er kalm onder.
van 3 tm 20 april vinden de examens plaats en dan is het nog afwachten tot juni voor de uitslag.
inmiddels heeft ze al een in-take gesprek gehad voor een vervolg opleiding en ze is aangenomen.
dus voor haar is het een doel geworden om de examens te halen, ze heeft er zin in om met de vervolg opleiding te beginnen, maar dat zou dan pas eind augustus zijn.
ik wens haar en alle andere die examens moeten doen heel veel succes!
en dan ik zelf ... tja, ik heb de mokerslag wel gekregen.
het is nu echt tijd om afsluiting te zoeken, en dan bedoel ik dat ik psychische toch nog wel wat dingen heb te verwerken.
na bijna 5 jaar is het overlijden van me vader nog best een druk op me.
ik heb dus PTSS, posttraumatische stressstoornis. hier voor ben ik doorverwezen naar een gespecialiseerde psycholoog.
ik zit in een soort van herbeleefd moment. de ochtend van zijn overlijden lijk ik dus te herbeleven, iedere keer weer. het is meer een gevoel wat drukt, ik kan het ook wel verwoorden, dat is niet het punt maar ik lijk het niet los te kunnen laten, hoe graag ik het ook wil.
dat gevoel van die ochtend, wakker worden met het gevoel dat er iets niet oké was en dan nog ruim anderhalf uur wachten voor ik uiteindelijk ben gaan kijken, vreet aan me.
waarom ik zolang nog heb gewacht? bang? ergens weten wat je gaat aantreffen.
had ik wat kunnen doen als ik wel gelijk had gereageerd? nee, dat niet, dat is me wel duidelijk gemaakt door de huisarts.
ik had hier al veel eerder hulp voor moeten vragen maar met al zorg rond me dochter heb ik mezelf dus gewoon opzij geschoven en dat doe ik nu even niet meer.
dat ik het al zo lang heb kunnen volhouden heb ik ook wel aan me dochter te danken, zij is echt me drijfveer geweest de afgelopen jaren om door te gaan.
en nu gaan we dus werken aan een betere ik, of lief gezegd: weer iemand zijn die niet als op de automatisch piloot doet.
ik geniet altijd al van de leuke dingen die ik samen met me dochter doe, dat is geen probleem maar ik denk dat ik ook wel meer kan genieten van de dingen voor mezelf als ik dat hoofdstuk heb kunnen afsluiten.
ik laat het gewoon over me heen komen, we zien dus wel.
tot het volgende blog ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten