fijne feestdagen

tja .. we zijn weer beland aan de feestdagen. dit jaar voor mij toch een beetje vreemd,vorig jaar was me pa er nog,ziek en op zijn bed maar hij was er nog. en nu dit jaar is hij er niet meer. geen ontelbare keren de trap op om te gaan kijken hoe het met hem is. samen met me dochter maken we er het beste van ...lekker met zijn twee in de keuken een kerstdiner in elkaar draaien. me dochter gaat dit jaar een garnalencocktail maken als voor gerecht en ik mag de biefstuk bakken,daar waagt ze zich nog niet aan. net als vorige jaren doen we eerste kerstdag in de ochtend koffie met wat lekkers en worden de pakjes van onder de boom uit gepakt. we doen wat we anders ook deden en al is in ons hart het gemis er wel,we blijven leven zo als we het altijd deden,dus ook met de kerst. rest mij nog een ding: fijne feestdagen iedereen!

zwarte piet

Nederland barst massaal los in een protest over zwarte piet. en terecht! we kennen al jaren sinterklaas en zijn hulp zwarte piet. het gezeur begon met Kunstenaar en activist Quinsy Gario,Quinsy haalde de woede van blank Nederland op zijn hals door,te stellen dat zwarte piet een racistisch overblijfsel is uit de koloniale tijd van slavernij en uitbuiting. Verene Shepherd, mensenrechtenonderzoeker bij de Verenigde Naties doet er nog een schepje bij,kan niet begrijpen waarom Nederlanders niet inzien dat dit een terugkeer naar de slavernij is en dat in de 21ste eeuw dit feest moet stoppen. Verder meent Shepherd dat premier Mark Rutte invloed moet uitoefenen op de culturele groepen in stand houden en wat is er mis met één Sinterklaas, waarom moeten jullie er twee hebben,vraagt Shepherd zich af, waarbij ze doelt op de kerstman. ook die krijgt nog een veeg uit de ketel mee. De VN zijn bezig met een onderzoek naar de vraag of Zwarte Piet racistisch is.volgens een peiling associeert 4 procent van de Nederlanders Zwarte Piet met slavernij.van de ondervraagden ziet 92 procent Zwarte Piet niet als de slaaf van sinterklaas en meer dan 91 procent is tegen het aanpassen van zijn uiterlijk. tja als we dan zo gaan beginnen kan ik er ook nog wel een paar noemen. kerstman: neem maar de bus! rendieren voor je slee,dierenmishandeling! en wat dacht je van de paashaas,verstop eieren met de pasen.dat maakt hem weer een slavenhandelaar,die kippen moeten toch voor de eieren zorgen die hij gaat verstoppen. maar kom op! hoe ver willen we deze onzin nou gaan door drijven? als of kinderen zwarte piet en racisme met elkaar koppelen. wel nee,snoepgoed en kadootjes dat is wat ze zien bij zwarte piet. over de herkomst van zwarte piet wordt veel geschreven, maar er is weinig onderzoek gedaan,hij zou oorspronkelijk een schoorsteenveger zijn,en van het roet zwart zijn geworden. binnen het zwartepietendom in de loop der jaren verregaande verhalen voorgedaan.voor 1980 droeg zwarte piet een roe en een zak met snoepgoed. onder druk van veranderende opvoedkundige inzichten verloor piet de rol van boeman onder de controle van de sinterklaas en verdween het dreigende element uit het karakter van piet samen met de roe. anno 2013 heeft elke piet een eigen taak in de logistiek.zo zijn er onder andere zeer algemene inkooppieten,inpakpieten,magazijnpieten en transportpieten. daarnaast kent men ook bijvoorbeeld de hoofdpiet, de huispiet en de paardenpiet. de welbekende wegwijspiet is in 2005 na 24 jaar trouwe dienst met pensioen gegaan. en anno 2013 kunnen we wel stellen dat we er ook zeur pieten bij hebben,Quinsy Gario en Verene Shepherd. maar laten we nou niet doordrijven,zeur pieten! sinterklaas is een gezellig hollands feest waar jong en oud van geniet en het heeft niks met racisme te maken. er zijn nou eenmaal mensen die andere met pesten bestoken en als daar zwarte piet bij word misbruikt,ligt dat aan die personen en niet aan zwarte piet. tot het volgende blog......

schuurtje 2

het begin is nu gemaakt in het schuurtje. o er blijft nog genoeg over maar de kast achter in de schuur is nu weg.

uit deze kast kwam het nodig wat voor zeker 50% zo weg kon,teminsten voor mij kon het weg ik heb er niet zo veel mee. het viel me dus eigenlijk nog al mee dat opruimen. de machine's die ik wist die er waren heb ik inmiddels op marktplaats te koop gezet. en er was nog een deel wat ik nog wel wil houden,spijkers enzo is nooit weg om te hebben. me vader had in de schuur een soort plafon gemaakt met hout en daar op lag ook het nodige weg gestopt. er uit slopen gaat nog niet want hij heeft aan die platen weer verlichting gemaakt dus dat moeten we eerst gaan los maken voor we daar weer mee verder kunnen. beetje bij beetje eens rond gekeken wat we nog tegen kunnen komen en al een idee in me hoofd wat te doen met al dat 3 á 4 dubbele gereedschap. in een doos en op marktplaats voor een schappelijk prijsje. blijkbaar is er een grote vraag naar goedkoop oud gereedschap voor de mindere landen die er heel blij mee zullen zijn. verschillende melden zich dan ook om de machine's die er nu op staan te kopen,alles in een koop. maar niet voor de prijs die ze willen geven. dat is mij toch iets te laag,zeker als ik zo rond kijken wat ik tweede hands nog kan vragen voor zo een machine. maar ik heb dus nog wel wat los gereedschap,hamers,schroevendraaiers,beitels enz .. oja daar is ook vraag voor. dus weet ik gelijk waar ik er mee naar toe kan gaan. ik hoef er echt niet rijk van te worden maar alles wat ik er aan kan verdienen is mee genomen. zeker als je weet dat je brommobiel in de garage staat en wat me dat weer gaat kosten,die heb ik dan gelijk weer terug verdiend met de verkoop van die spullen. ik kan gewoon heel goed merken dat ik er alleen voor sta,met mij nog vele andere die net zo er voor staan. maar na ruim 5,5 jaar met pa alles samen te hebben gedaan kan ik heel goed het verschil merken. en helaas oor me dochter houdt dit in dat we niet alles zo maar kunnen doen,andere zaken gaan voor de fun. tot het volgende blog....

schuurtje

3 maanden alweer sinds pa is overleden... ach wat ook,ik zou moeten stoppen met tellen maar op een of andere manier doe je dat vanzelf. volgende week zal dat ook wel weer zo gaan,23 september zou hij jarig zijn,80 jaar. dat was echt zijn doel: 80 worden en dan mogen ze het licht uitdraaien zei hij dan. ik heb daar ook wel eens aan gedacht,op je verjaardag het einde vinden of de dag na je verjaardag. dan had hij wel zijn streven in zijn strijd behaald. de dokter zei dan tegen pa:is een mooie positieve gedachten waar u naar streeft. maar goed .. zo is het niet gegaan. het verliep anders. de afgelopen weken is het veel regelen en uitzoekwerk geweest. echt een plek heb ik vermijdt om te komen met opruimen: de schuur! het heiligdom van me pa en mijn god! als ik daar rond kijken dan weet ik echt niet waar ik moet beginnen. zo veel spullen,dingen dat je je afvraagt: waarom heb je dan nou weer bewaard? gelukkig is er iemand die ongeveer weet heeft van wat pa in zijn schuur had en wat dus eventueel moet/kan blijven. maar ik denk meer voor de stapel weg als de stapel kan blijven. en er zullen nog wel dingen tussen staan die ik misschien kan proberen te verkopen. pa had zo veel,de ene kast staat vol met doosjes spijkers,schroeven en weet ik veel wat nog meer,in diverse maten. wat moet ik er allemaal? kijk een beetje op de achter hand is niet zo erg maar niet overal 3 dozen van! dan er is nog het nodige aan gereedschap,hamers,schroevendraaiers in diverse maten en wat er nog meer hangt. een verzameling van hem zelf en me opa's. daar kan vast ook een deel van weg. eigenlijk kan ik wel een eigen winkel beginnen in al die spullen,zit ik me net te bedenken. er zit zo veel in die schuur. en allemaal in kastje,bakjes,doosje en kisten gestopt en nog een deel wat zo aan de muur hangt. zo als ik al zei: pa's heiligdom. ik ga het ontmantelen,sloppen,en weg doen wat ik niet kan gebruiken. en dan nog het nodige wat we uit elkaar moeten slopen voor de vuilnisbelt,wat we echt niet in een keer daar naar toe gaan krijgen. ach om de boel uit elkaar te halen is niet zo moeilijk,gereedschap genoeg bij de hand,maar om er aan te beginnen,daar zie ik tegen op en ben dan ook blij een helpen de hand te hebben die me wil helpen met de sloop van pa's heiligdom. volgende week hebben we twee dagen er voor gepland. of we dat ook dan klaar hebben ... ben bang van niet maar we zijn dan op weg naar een minder volle schuur en dat is toch al een heel begin,voor mij dan. tot het volgende blog.....

even me ei kwijt....

ik kan er maar niet echt aan wennen dat me pa er niet meer is. oke het is stom,je weet dat er een dag komt dat je ouders er niet meer zijn. ik heb ook altijd voor mezelf geweten dat er een dag zou komen dat ik me pa dood zou vinden. door zijn ziekte sneller dan we hadden gehoopt. maar ik kan er voor mezelf geen vrede mee hebben,ik mis hem te veel. en soms heb ik de neiging om naar de plek te gaan waar we zijn as hebben verstrooid. en dan? praten,net als wat ik soms doe bij het graf van me moeder. ik zit geloof ik even aan me peil van wat ik kan hebben. zo veel komt op je af,zo veel te regelen en alles ging prima,op een ding na. dat wordt verder uitgevochten via de rechtbank,ga er verder ook niet op in. maar juist daarom wou ik zo graag dat ik nog even met pa kon praten,even me ei kwijt. van me familie hoef ik het niet te hebben,op een tante na die ik regelmatig spreek hoor of zie ik niemand. oke ze hebben hun eigen leven maar een beetje mee leven en eens vragen hoe het nu gaat is er niet bij. ik heb veel voor me kiezen gehad sinds dat pa vorige jaar werd opgenomen en al helemaal na dat we wisten wat hij had, en hoe het zou aflopen,wat nog eens veel te snel gebeurd. ik wist wel wie me echte vrienden waren maar zelf daar onder zijn er nu waar ik me vraagtekens bij zet. druk,druk,druk of je hoort ze gewoon niet. inmiddels heb ik al een waarschuw gehad,van de huisarts,zelfs de juf van me dochter zei me nog even aan mezelf te denken voor ik weer een burn-out krijg. ik raak vol,me emmertje kan er even niks meer bij hebben. even een stapje terug en zelf dat gaat niet altijd,me dochter heeft ook haar dingen waar je achter moet of gewoon even voor haar er zijn. maar wie is er voor mij? wie laat zijn gezicht eens zien en geeft mij even dat zetje van steun? ik begrijp nu zo goed wat pa bedoelde met zijn teleurstelling in mensen,zijn eigen familie. die je voordeur niet kunnen vinden of je telefoonnummer zijn vergeten,zo lijkt het wel. en degene die er wel voor je willen zijn kunnen niet omdat ze te ver weg wonen maar ze laten zich wel horen en vragen ook hoe het met je gaat. ik zie dan ook geen reden waarom ik hier nog zou willen blijven wonen. me dochter denk er het zelfde over,we hebben wat mogelijkheden in ons hoofd. maar het is niet iets wat voor ons gelijk moet,met een jaartje of 2 is het ook goed maar hier blijven ... nee,dat is het ons niet meer waard,er is geen enkele reden voor mij om dat te doen,niemand geeft me ook een reden waarom ik hier zou moeten blijven. een nieuwe plaats en een nieuwe start,samen met me dochter en dan maar zien wat ons pad kruist. tot het volgende blog....

leef me eigen leven

oke tijd om weer eens een blog te schrijven. wat hebben we toch een mooi weer de laatste tijd,misschien voor sommige iets te maar we hebben het toch maar mooi binnen. heerlijk genieten met familie of vrienden in de tuin en gezellig bbq? nou ik doe dat dus samen met me dochter. heerlijk genieten,in de avond,dan is het niet zo warm hier in de achter tuin. wat me ook gelijk op een ander punt brengt,alcohol! nee,ik ben geen alcoholist. oke geef eerlijk toe toen me moeder overleed in 1985 ik een zware en moeilijk tijd had en geen vreemd was van alcohol en later van drugs maar die tijd ligt achter me. ik ken me maat en drink er nu niet meer dan een glaasje. hoewel dat voor mensen die je kennen soms toch nog gevoelig ligt. dat merkte ik vorige week nog wel. in de kelderkast stonden nog wat flesjes bier,ooit gekocht met een verjaardag van mij of me pa. hoe dan ook die waren over de datum,of het kwaad kan,geen idee maar heb ze leeg gegooid en in de glasbak gegooid. laat op dat moment nou net een buur uit de straat langs lopen en een praatje beginnen. nou ja,praatje ..vraag of ik weer aan de drank ben? lichtelijk slaan me stoppen al door! wat! of je dat iets aan gaat! nee ik ben niet aan de drank. ik drink graag met deze warmte een flesje bier of een wijntje maar niet meer dan een. hallo,heb nog een mini mensje van bijna 12 jaar rond lopen! trouwens die kan beamen dat ik er niet meer dan een drink. wat! waar verontschuldig ik me eigen eigenlijk voor? waar bemoeit ze zich mee? zo bedoelde ze het ook niet maar na dat me pa is overleden en weten in welke staat ik ben geweest toen me moeder overleed. punt 1: wat ik doe gaat niemand wat aan. punt 2: ik ben in het verleden misschien niet zo slim geweest maar heb er heus wel iets van geleerd. punt 3: die angst had me pa ook en ik heb beloofd zo niet weer te worden. en beloofd is beloofd. ik ken me grens. nog licht vlam baar als een vat diesel,draai ik me om en loop naar huis.(niet zo ver,aan de overkant van de straat staat de glasbak). hou me nog in om de deur met een klap dicht te doen. mensen maken fouten in hun leven maar niet ieder is zo een sukkel niks van te leren. ik leef me eigen leven en ken me grens in alcohol en als ik iets wil drinken doe ik dat,zonder problemen. maar blijkbaar heeft je verleden wel een kruis op je gezet waar de bekrompen bevolking op deze aarde soms een mening op na houdt die de plank volledig mis slaat. ik mag dan me verdriet van het verlies van pa nog niet hebben kunnen plaatsen maar ik zoek geen toevlucht in alcohol of drugs. ik heb me dochter die voorrang heeft op alles,kom aan haar en je komt aan mij. dan ben ik echt een leeuwin,en geloof me,mijn klauwen zijn super scherp! deze nuchter leeuwin heeft geen drank nodig,samen met me meisje weten we ons wel te redden,we leven ons eigen leven. en hoe we dat doen? op onze manier waar we ons goed bij voelen. tot het volgende blog....

verstrooiing as van pa

we zijn nu weer een paar weken verder na pa zijn dood. het blijft moeilijk voor mij,overdag gaat het nog wel,je hebt je bezigheden maar als je op bed komt dan gaat er van alles door je hoofd. a.s dinsdag 23 juli is er een moment voor mij en me dochter die ook niet makkelijk zal zijn,de verstrooiing van pa zijn as. een beetje nemen we mee naar huis en de rest strooien we uit. we mogen zelf een plekje uitzoeken waar we dit willen. dat wil zeggen,er is een bepaald veld waar je mag strooien en ergens op dat veld mogen we kiezen waar we dit doen. het liefst wil ik het in de buurt van een boom met schaduw. klinkt stom maar pa was geen zon mens dus van daar die gedachten gang van schaduw waar we de as verstrooien. als we dit hebben gedaan is het voor me gevoel echt over,er is dan niks meer dan je herinneringen in je hoofd,de foto's en dingen in huis,spullen van hem. tot nu toe heb ik alleen nog maar een goed gevoel gehad over hoe ik alles heb gedaan,zijn crematie en de dingen er rond. zijn wens heb ik zo als hij wou uitgevoerd,simpel geen gerammel achter zijn kont. in tussen gaat het leven door en kom je soms verrassingen tegen. dingen waar ik niks van wist en nu moet oplossen. gelukkig is dat simpel papierwerk waar mee het op te lossen is. veel regelwerk wat ook gedaan is en hopelijk hebben we dat ook snel achter de rug. me dochter en ik hebben onze draai wel weer gevonden maar dat neemt niet weg dat we pa en opa missen. het blijft vreemd en ergens van binnen heb ik ook een klein gevoel van: ik was er nog niet aan toe hem nu al kwijt te raken.ondanks zijn ziekte en weten dat het zo zou gaan. het is te snel gegaan,ik had nog niet echt afscheid kunnen nemen en vrede sluiten met zijn dood die zou komen. vrede had hij er wel mee,zijn lijden is over maar ik vecht nog even door met me gevoel: het ging te vlug. tot het volgende blog....

ik mis hem...

we zijn nu bijna 4 weken verder na dat me pa is overleden. er komt een hoop op je af wat je moet regelen,op zoeken en na lopen of je niks ben vergeten. iets vergeten zal vast wel maar dat zal met de tijd wel goed komen denk ik dan. ze zullen toch wel begrijpen dat dingen soms je aandacht even ontglippen of dat je daar niet aan gedacht heb? me dagen vul ik eigenlijk net als anders,huishoudelijke dingen stoppen niet even,daar moet je iedere dag wel iets aan doen. en met 3 katten en een hond,en niet te vergeten een dochter die niet altijd netjes achter haar kont opruimt hou je wel je werk. en tussen die momenten door val je soms even stil,je gedachten dwalen af ... ja,dan denk ik aan pa. ik heb mezelf zelfs betrapt op tranen die dan vanzelf komen,ik mis hem gewoon zo verdomd veel!! oke,we wisten dat moment zou komen,hij vocht een strijd die hij nooit zou winnen maar toch waarom dan al zo snel verloren? ik had hem zo graag nog wat langer bij me gehad,tijd om voor te bereiden dat het eind kwam en nu was het boem .. weg! het zal zeker zijn tijd nodig hebben voor ik het een plaatsje heb gegeven,in tussen gaan we door. soms met een lach en soms met een traan. overdag gaat het nog wel maar s'nachts .. dan lijkt me hoofd op hol te slaan,van alles gaat er door je heen. je wilt wel slapen maar het lukt gewoon niet. en zonder enige controle komen dan de tranen weer en het keiharde besef: ik mis de man zo ontzettend veel! gelukkig weet me dochter zonder dat ze zich er bewust van is op de been te houden. leuke dingen doen,simpele ding,zo als vanavond,we gaan genieten van het mooie weer en bbq. ik weet wel zeker dat het een gezellig boel zal worden met zijn twee en dat het zeker zal smaken allemaal. we maken er met zijn twee het beste van en ik kan alleen maar hopen dat dit zo mag blijven. maar me dochter kennende .. niks zonder mama .. dus dat zit wel goed. tot het volgende blog....

lieve pa

Afgelopen zondag,16 juni, werd ik wakker me een gevoel dat er iets niet klopte. Wat voor jouw het best is en een einde maakte aan je lijden is voor mij de ergste nachtmerrie die ik kon verwachten. Ik vond je dood in je bed,en hoe erg ik het ook vind,ik ben voor jouw blij dat je zo van uit je slaap het leven achter je heb gelaten. Je had jezelf er bij neer gelegd dat het zo zou verlopen maar je was behoorlijk opstandig,eigenwijsheid is iets wat jij hebt maar ik ook. Dat ging soms hard tegen hard. Dat was op dag van 27 dec vorig jaar al te merken toen ik de arts had gebeld en na zijn bezoek je werd opgenomen in het ziekenhuis. De eerst reeks van schelden en tieren was er toen al,en nog vaak daar na kwam er vervolg op je uitspraak “trut,ik zei het toch!”. Vanaf toen ging het minder ook al riep je tegen iedereen,het gaat prima. Konden we zien dat dat echt niet zo was. Je hebt de laatste weken een behoorlijk jas uit gedaan. En ook al zei je,het feit is zo als het er ligt,ik ga dood,klaar! Weet ik zeker dat je diep van binnen je heel goed bewust was van wat er ging komen en dat je daar misschien niet echt een uittting aan kon geven,jezelf groter voor doen dan dat het werkelijk was. We heb de nodige keren samen zitten praten en daar in vertelde je me hoe je terug kijkt op je leven en hoe je gedachten waren over dingen,en waar je ongenoegen over had,je teleurstellingen,je verdriet ...dingen die je met mij wilde delen,en verder met niemand. Ik kon je gevoel begrijpen en ben je dankbaar dat je dat met me heb gedeeld. Van uit die gedachten van jouw hebben we je wensen besproken hoe je het wilde als je er niet meer was. Simpel,geen gerammel achter me kont,zo als je zei. Lieve pa, Het was een ongelijke strijd, ineens werd je ziek en we raakte jou kwijt. Je had zoveel verdriet en het deed je zo ontzettend veel pijn, maar je hebt er zelf voor koos de strijd niet aan te gaan. Het was een keus die ik best kon begrijpen. Jouw ongeneesbare ziekte, steeds verder viel jij weg. Steeds zie ik jou vechten, maar telkens met minder kracht. Je wilde nog heel wat jaartjes bij ons horen, Maar je kon niet meer je hebt de strijd verloren. Dan hoor ik jou in gedachten zeggen, jij bent dapper en sterk. heb geduld met het verwerken, dan doet de tijd zijn werk. Ik zal de liefde die ik van je kreeg nooit vergeten, Papa ik ben super trots op jou, Weet dat ik zielsveel van je hou. Pa,ik hoop dat ik je wens heb volbracht van jouw afscheid. Ik ben je dankbaar voor je steun en raad de afgelopen jaren. Ik zal je missen. Rust nu zacht,je hebt je strijd gestreden. voor me pa,23 september 1933 - 16 juni 2013

dit was het dan...

oke dit valt heel zwaar om te schrijven. me vader is afgeschreven om het zo maar te zeggen,ze kunnen niks meer voor hem doen. wel hebben ze nu kunnen vast stellen wat voor vorm kanker hij heeft. sarcoom. een sarcoom is een zeldzame kwaadaardige tumor,die ook wel wekedelentumor of wekedelensarcoom wordt genoemd. deze naam wordt gebruikt, omdat de tumor voorkomt in de steun- en bindweefsels van spieren, zenuwen, bloedvaten, kraakbeen en het bot. sarcoom is daarom ook een verzamelnaam voor een diverse groep kankergezwellen. over het ontstaan van sarcomen is weinig bekend. Wel is bekend dat als de zwellingen kwaadaardig er sprake van een sarcoom. dit gebeurt als de celdeling ontspoort tijdens de ontwikkeling van bijvoorbeeld spierweefsel. wat dus bij me pa blijkt te zijn. begonnen in de spieren in zijn borst en ver gegaan in de longen. een sarcoom of wekedelentumor komt relatief weinig voor. jaarlijks wordt bij ongeveer 600 mensen in nederland een sarcoom vastgesteld. en mij pa is er daar dus een van. omdat de behandeling van chemo en bestraling geen echt effect meer zal hebben op de tumor wordt daar ook niet meer aan begonnen. het zou hem zieker maken dan nu en dat zou ook geen prettige manier zijn om nog zieker van al die troep te leven. kortom,opgegeven,hij gaat dood. dat was het dan,verder niks meer en je dagen af wachten tot hij zijn ogen sluit.want hoe lang nog daar is niks over te zeggen. en dat gaat niet makkelijk worden. maar tot het echt niet anders meer kan blijft hij thuis en zal ik voor hem zorgen. vanmiddag komt de huisarts voor een gesprek,hoe we de zorg kunnen geven en zo nodig extra hulp inschakelen van de thuiszorg. de longarts zei mij gisteren al dat ik er toch over moet na denken om zijn laatste dagen niet zelf te doen maar via een sterfbegeleiding op een verpleegafdeling omdat het veel te zwaar en heftig zou zijn voor mij om te doen. en dat ik ook aan mezelf en me dochter moet denken. wel had hij bewondering voor me dat ik het allemaal zolang mogelijk zelf wil doen. ik zie dat als normaal,pa was er voor mij ook altijd en nu is dit wat ik dan nog een beetje terug kan doen voor hem. maar ergens in je achter hoofd hoor je toch maar een ding "hij gaat dood". het is even hevig slikken(nu ook) en op bepaalde momenten kun je de tranen niet tegen houden. je vertelt de familie over wat er gaat gebeuren en je krijgt van vele mensen veel sterkte toe gewenst. er worden van alles geregeld voor als het moment daar is zo dat het nu goed geregeld is,een geruststelling voor pa en voor mij een zorg minder dan en er niet achter hoef maar gelijk verder kan met me eigen leven. en het besef slaat weer hard in wat ons te wachten staat. tot het volgende blog....

long punchie

wat een gedoe zeg: kind die op schoolkamp gaat. er wordt van alles bij elkaar gezocht. nog even gauw een slaapzak kopen en die is ook al gelijk uitgetest door er een nacht in te slapen. in de labels van de kleding wordt met veel gestunt de naam geschreven,wat een priel werk zeg! maar we komen wel een eind in de goede richting voor de afronding van klaar voor het vertrek van schoolkamp. en aan de ene kant graag wil maar aan de andere kant weer niet en dat heeft dan weer te maken met opa. mijn vader dus. die heeft deze week een long punchie op het menu staan. ik sta er ook niet voor te springen,laat ik daar maar eerlijk in zijn. mede komt dat omdat tot nu toe de longarts daar niet aan wou beginnen,met name door de risico's die het mee neemt. het is een heel precies werk en als het mis gaat,dan is het A: de long klapt of B: de long loopt vol met bloed. in beide gevallen kan de kans op overlijden er dus zijn. joepie!! ik sta te springen om me pa naar het ziekenhuis hier voor te brengen,dus niet!! met deze wetenschap zit dat ook me dochter niet lekker. wat nou als.... en ik ben dan op kamp? gelukkig snapt de juffrouw dat heel goed en is er af gesproken dat ik naar haar zal bellen hoe en wat. maakt niet uit of het goed of slecht nieuws is,maar dan weet ze iets. en afhankelijk van het nieuws valt er altijd wel iets te regelen. buiten de bekende risico's kan er natuurlijk ook andere dingen tussen door komen waar door hij niet naar huis mag. maar het is uit eindelijk voor een dag,als er geen complicatie's bij komen mag hij s'avonds weer naar huis. maar om een of andere reden heb ik er toch een heel naar gevoel over,die hele long punchie zit me niet lekker. ja oke is misschien een normale reactie van mij,het gaat om me pa en je maakt je zorgen. 2 weken terug ging het ook niet zo goed. na 2 verschillende onderzoeken wist de man niet hoe hij het had. eerst pompen ze je vol met van die nucleaire zooi voor een scan en dan voor dat ander onderzoek weer de nodige verdovingsmiddelen omdat ze weefsel van binnen uit op de long weg halen. mensen lief wat is die man ziek geweest! bloed op hoesten,niet eten of amper drinken,veel slapen en er wel zo beroerd uit zien dat ik echt een moment had van je ziet er meer dood dan levend uit. omdat die vorige onderzoeken niet voldoende heeft op geleverd gaan ze nu dus die punchie doen,van buiten af gaan ze naar de long toe om er in de prikken en zo worden er weg gehaald wat ze nodig hebben,het is goed uit kijken want je kan niet zo maar overal prikken. ik zal er geen geheim van maken,ik ben dood benauwd hoe dat zal gaan. ik wil niet van het ergste uit gaan maar als een longarts eerst dit niet wil doen vanwegen de risico's en nu er toch voor gaat vraag ik me toch wel een beetje af waar hij mee bezig is? we wachten af en ik zal zeker eerst wat vragen stellen voor ik me pa daar ga achter laten en thuis bij de telefoon ga wachten op nieuws,wat voor nieuws dat ook mag zijn. tot het volgende blog.....

en we moet door....al valt dat zwaar

het is al weer een tijd je geleden dat ik wat heb geschreven. niet dat er niks gebeurd of zo maar ik kom er niet aan toe,te veel andere dingen die me aandacht meer nodig hebben. we zijn inmiddels al bekomen van het onverwachtse verlies van me schoonmoeder en oma van me dochter. we waren nog onderweg naar haar toe dat we al het nieuws kregen van haar overleden,we waren dus te laat. maar ik heb er vrede mee,de laatste keer dat ik haar zag was in oktober 2012,we waren toen nog gaan uit eten met haar. voor haar de eerste keer,me schoonvader wou dat nooit. de foto's aan die avond zijn dus een mooie herinnering aan een mooie en gezellig avond. lang stil staan bij haar kon ik niet want er is ook nog iemand anders,me vader. en daar gaat het ook slechter mee,ik zie het per dag zo verschillen. zijn laatste controle was niet goed,de tumor op zijn longen was gegeroeid en best wel veel. in dit tempo blijft er weinig leven over om te verlengen zei de longarts. dat betekende dus dat we voor chemo gaan,niet dat hij beter zal worden maar om het leven wat er nog is toch proberen te verlengen en hopen dat de groei op houdt,nog beter dat de tumor wat krimpt,maar dat zal wel niet. na dit nieuws zo kwam me pa in een emo trip terecht. op eens werden er allerlei dingen op gezocht. een kist met spullen van me moeder en daar bij nog dingen stoppen van opa en oma. en o ja ... nog iets wat in de kast ligt. allemaal voor mij,hier,terwel de kist me wordt toe gestopt. heavy even voor mij,en ik kan dan me tranen niet in houden. moet dat nou? antwoord: ja het feit ligt er,ik ga op den duur er toch van dood. ook wel weer een punt maar dat wil niet zeggen dat ik dat makkelijk vind! om er nog een schep je op te doen moet ik ook nog maar even op de computer een lijstje maken met wat wel en niet te doen als hij dood gaat,en cremeren niet begraven,dat ik het maar even weten. een ding is me wel duidelijk,hij heeft zich er beter bij neer gelegd wat zijn lot betreft als ik. maar we moeten door .. al valt dat me heel zwaar. vandaag weer een halve dag in het ziekenhuis,ct-scan en een broncoscopie,dan halen ze weefsel van je longen om testen te kunnen doen. dit is weer nodig om de chemo kuur te kunnen bepalen. welke vorm chemo,om de dosis te bepalen en hoeveel keer ze het denken te moeten geven. we hobbelen alles maar braaf achter aan,pa onder gaat de boel en ik ..wachten met koffie en een boek in de koffiehoek. nee,het valt me allemaal erg zwaar,en ik sta er alleen voor. enigste kind dus ja dat is snel besloten wie er de hulp gaat geven en dat doe ik ook zo veel en goed mogelijk als ik kan. me dochter wil wel helpen maar kan ook niet alles voor me doen. maar zo een armpje rond je nek om je te troosten van haar doet je dan toch wel even goed. tot het volgende blog....

voor me schoonmoeder

je leven werd zo veel anders toen je je levensmaatje verloor. maar het zou goed komen,je ging door, voor ons maar vooral voor je kleinkinderen. je had er al 4 en toen kwam nummer 5, wat was je trots op je kleine man. en we dachten dan ook: het gaat goed komen. ons ma is dapper en sterk! maar toch ging het minder en zou je gaan verhuizen naar nijestede, daar had je alles wat je nodig had bij de hand. helaas heb je er niet mogen genieten, het is voor ons nog moeilijk te bevatten allemaal. maar langzaam dringt het door: ons ma is dood. je miste pa,je wilde bij hem zijn. het is goed zo,dit is wat je wou. we zullen je missen en altijd van je houden. maar een ding weet ik zeker, en zo als je kleinkinderen dat ook zeggen: "opa en oma zijn weer samen in de hemel en ze bouwen samen een feestje daar". pa en ma jullie zijn weer samen. we zullen jullie missen en altijd van jullie houden. jullie zitten voor altijd in ons hart. dat is iets dat neemt niemand van ons af. cobie struik- windhoud 20 maart 1950 - 12 april 2013

hachi

als er ooit een film is gemaakt waar ik lettelijk heb zitten janken als een klein kind dan is het deze film wel. zo mooi en ook zielig te gelijk. een echt aanrader om te zien maar hou je doos tissues bij de hand,die zal je echt nodig hebben,zo merkte me dochter en ik wel toe wij de film keken. hatchi is een verfilming met richard gere in de hoofdrol. een man vindt een puppy en neemt die mee naar huis,opzoek naar de eigenaar,die niet gevonden wordt blijft de hond en ontstaat er een bijzonder band tussen man en hond. zo schattig om te zien hoe het dier uitbreekt en naar de trein gaat waar hij rond de klok van 5 uur wacht tot zijn baas er aan komt. maar als de man plots aan een hartstilstand komt te overlijden hou de wacht van hachi niet op. het is een waargebeurd verhaal van een hond die bijna 9 jaar op zijn baas blijft wachten bij de trein. hachiko(zo heet hij voluit) werd geboren op een boerderij nabij de stad odate,in 1924 werd hij gekocht door hidesaburō ueno, een professor aan de Universiteit van Tokio, die hem naar Tokio meenam. ueno nam elke dag de trein naar de universiteit vanaf het station shibuya. al snel leerde hachiko om zijn baasje ’s ochtends naar het station te begeleiden, en ’s middags weer bij het station af te halen. deze routine werd door de twee herhaald tot mei 1925. Die maand kwam ueno te overlijden op de universiteit door een hartverlamming. hachiko wachtte die dag zoals hij gewend was bij het station. toen ueno echter niet kwam opdagen, bleef hachiko elke dag terugkeren naar het station. hachiko werd, toen ueno’s dood bekend werd, weggegeven aan een nieuwe eigenaar, maar hij ontsnapte geregeld waarna hij altijd weer terugkeerde naar het huis van ueno of het treinstation. in totaal wachtte hachiko 9 jaar lang bij het station op de terugkeer van ueno. hij stierf op 8 maart 1935 op zijn bekende plekje op het station. in april 1934 werd een bronzen standbeeld van hachiko opgericht op het treinstation waar hij altijd wachtte. dit beeld werd in de tweede wereldoorlog echter gerecycled voor de oorlogsindustrie. in 1948 maakte takeshi ando, de zoon van de ontwerper van het originele beeld, een nieuw standbeeld. dit beeld staat vandaag de dag nog altijd bij het station. de stationsuitgang bij het beeld is naar hachiko vernoemd: "hachiko-guchi". een tweede, soortgelijk standbeeld staat in de thuisstad van hachiko bij het station odate. hachiko werd na zijn dood opgezet en staat tegenwoordig in het national museum of nature and science. elk jaar wordt op 8 april een ceremonie ter nagedachtenis van hachiko gehouden bij het station shibuya. ik raad je echt deze film eens te gaan zien als je dat nog niet had gedaan(tissues bij de hand houden,je gaat ze echt nodig hebben). echt een super mooi en ontroerend verhaal,bij het zien van hachi ben je gelijk verkocht,je sluit deze bijzonder hond en zijn verhaal echt direct in je hart,bij mij en me dochter in ieder geval wel. tot het volgende blog....

me pa

enige tijd geleden vertelde ik al dat me in het ziekenhuis was opgenomen en dat hij longkanker heeft. het gaat goed met hem,hij heeft geen pijn en slaap goed,erg goed kan ik wel zeggen. regelmatig zakken zijn ogen dicht als hij op de bank zit. eten gaat ook goed en het smaakt hem allemaal goed,drinken doet hij te weinig,ca een liter op een dag en dat moet meer maar ja hij is nooit een grote drinker geweest,alcohol drinkt hij nooit. het is al weer een tijd geleden dat hij een pet-scan moest laten maken. dit was om te zien of er uitzaaiingen waren en ja die waren er,in de rechter long. dat kunnen ze verder niet onderzoeken,het risico is te groot dat de long klapt of vol loopt met bloed en dat willen we niet hebben. door de uitzaaiing naar de rechter long is de optie van het slechte stuk weg halen niet meer mogelijk. de enig hoop die er was om beter te worden. nou wil ik niet vlak af zeggen dat ten dode is opgeschreven maar zo is het eigenlijk wel. chemo en bestraling is het enig wat ze nu nog kunnen en dan is het puur om het leven te verlengen. op dit moment gaan ze daar nog niet mee beginnen omdat dat meer schade dan baat op levert. het is dus een optie voor in de toekomst. het gaat je dan ook beslist niet ongemerkt voorbij,het besef dat hij op een dag door die ....ziekte dood gaat. oke,bijna tachtig,mooie leeftijd maar toch. we hopen dat er nog wat jaren bij geteld mogen worden. me dochter was er best onderste boven van,haar woorden: dus deze opa gaat ook dood aan kanker? moeilijk moment,de andere opa is na het nieuws van de kanker 4 dagen later overleden,ging allemaal erg snel,te snel. voor haar de eerste keer zo kort bij met een dierbare overledenen te maken heeft gekregen. het was zeer veel slikken voor mij en dat mislukte finaal,gelukkig was die dag me beste vriendin bij ons en die was op dat moment een enorme steun voor mij en ook voor me dochter. ik praat niet veel over de emotionele achtbaan in me lijf. een stukje muur wat ik probeer op te bouwen,sterk zijn voor me kind en een steun voor me pa te zijn. het besef dat ik de man die er me hele leven voor me is geweest,me opving toen ik het zo hard nodig had,me steun in me leven,die ga ik dus kwijt raken. dan sta ik er alleen voor,wie is dan me steun? en dat doet heel veel pijn van binnen! zo,ik geef het toe. ik wil me sterk houden voor me dochter,en voor hem. en ja ik heb me momenten dat ik het even niet in de hand heb en me tranen laat gaan maar dat zullen ze hier in huis nooit merken. ik zit niet echt op de standaard opmerking te wachten van "o wat erg". ik kan gelukkig met me beste vriendin heel goed praten en die heeft geen woord nodig om te weten wat ik voel of bedoel. die weet het zo wel,en regelmatig krijg ik ook de waarschuwing om op mezelf te letten,dat niet te vergeten. ik doe me best maar soms gaat die achtbaan van start en dan maalt er van alles door je hoofd. we doen ons best meer kunnen we niet doen. we doen leuke en gezellige dingen,uit eten of gewoon thuis iets doen. soms ook gesprekken over hoe en wat is het moment daar is maar daar wil ik niet te veel bij stil staan. tijd winnen en zo goed mogelijk invullen dat is wat we doen en waar we voor vechten,waar me vader voor vecht. tot het volgende blog.....

pannenkoekendag 2013

ja je leest het goed,pannenkoekendag. dat schijnt dus echt te bestaan. ooit(in een ver verleden) las ik wel een over pannenkoekendag in een strip van jan,jans en de kinderen,leuk uitgewerkt in de strip van jan kruis maar het schijnt dus echt te bestaan. het is een eeuwen oude traditie in engeland,ierland en australië daar wordt al eeuwen lang pannenkoekendag gevierd op de dinsdag voorafgaand aan aswoensdag. aswoensdag is de eerste dag van de christelijke vastenperiode,wat vroeger betekende dat je 40 dagen lang geen eieren,melk en vetten mocht eten.en omdat het zonde was om die ingrediënten weg te gooien werden daar op die dag pannenkoeken van gebakken. tegenwoordig wordt er niet meer zo streng gevast.maar pannenkoeken eten is nog steeds een feest voor jong en oud. en in de tijd van nu hebben we het altijd maar druk. zo druk dat we soms wel eens vergeten aandacht te geven aan hun waar we heel veel van houden.zo is het hedendaagse pannenkoekendag ontstaan. de aktie is geïntroduceerd door tefal en koopmans(heeft verder geen uitleg nodig) om op pannenkoekendag de ouderen op een leuke en vooral lekker manier in het zonnetje te zetten. basisscholen kunnen zich dan aanmelden om voor de ouderen pannenkoeken te bakken via de site van pannenkoekdag.nl. Alle deelnemende scholen ontvangen ongeveer een week voor pannenkoekdag de pannenkoekdag startpakketten, aangeboden door initiatiefnemers tefal en koopmans. in de startpakketten zitten Tefal pannenkoekpannen, koopmans pannenkoekmix scharreleieren,stroop,poedersuiker,servetten,tafelkleden en koksmutsen. basisscholen kunnen zich dan aanmelden om voor de ouderen pannenkoeken te bakken. dit wordt al gedaan sinds 2007 en schijn een zeer geslaagde aktie te zijn. de datum valt niet ieder jaar het zelfde. dit jaar is dat dus vandaag,15 maart en ruim 470 scholen doen mee. maar laten we nou eerlijk zijn hoe leuk dit ook klinkt,je kan natuurlijk ook gewoon zelf thuis je eigen pannenkoekdag houden. met je eigen familie of met vrienden,wat je zelf wil. wij houden hier vanavond onze eigen familie pannenkoekdag. dat wordt dus weer een uurtje in de keuken voor een stapel die snel weg gegeten is dan dat je ze moet bakken. maar toch ... het wordt smullen. hoewel? me dochter is niet zo een pannenkoek-fan maar ze zal er toch vanavond haar maal mee moeten doen. tot het volgende blog.....

hoe veel pech kan een mens hebben?

hoe veel pech kan een mens hebben? nou genoeg,daar kwam ik gisteren wel achter. me hart heeft de test wel goed door staan kan ik je zeggen. die ging te keer als een gek,ik was me rot geschrokken. what's gebeurd? het volgende dus. gisteren(vrijdag) zouden me dochter en ik naar de tandarts gaan voor ons half jaarlijkse controle. niks bijzonders,zo gepiept. dus rond 1 uur wij naar de brommobiel om te vertrekken. achterklep open om me tas er in te zetten,klep dicht en we kunnen. FOUT!!! ja die klep dicht klopt maar wat er toen gebeurde,klep valt dicht en gelijk een grote knal .... springt de ruit uit de achterklep. overal glas en me hart bonkt tot in me tenen,een mazzel ik had me zonnebril op. op het moment dat het glas er uit klapte sprong ik nog wel achteruit. ik was voor een paar tellen even alles kwijt en sta te kijken naar de achter kant van de auto zonder ruit. in de auto en op de grond ligt allemaal glas. me dochter heeft inmiddels me vader gehaald,die komt aan lopen en een paar van de buren staan ook te kijken. me pa is vrij kalm,bekijkt de boel. en nu? ik breng de auto naar een kennis van me pa die tevens de garagehouder is en pa zou in tussen het glas opruimen. daar staat hij dan binnen want zo zonder ruit kan dat ding niet buiten staan. shit! nog geen 3 weken geleden een nieuwe voorruit er in omdat de oude scheuren er in kreeg en nou dit weer. hoe dit kon gebeuren is me een waar raadsel. ik deed alleen de klep dicht en toen bam,een van de buren zegt nog dat ik het niet overdreven hard dicht gooide. me pa is er rustig onder,wordt wel weer opgelost. en mazzel dat er geen glas in me gezicht kwam of waar dan ook verwonding heb op gelopen door het rond springende glas. nee ik heb niks,alleen geschrokken. nou,de tandarts gaat niet door,de bus is al weg dus op tijd komen we nooit meer. mazzel voor me dochter,die wou toch al niet. we zijn nu een dag verder,het is zaterdag. ik snap nog steeds niet hoe het kon gebeuren. pa denkt dat de spanning op de achterruit te groot was en dat de oorzaak is. ik heb echt geen idee. maandag gaan we naar de garage om de schade op te nemen en kijken wat we er aan kunnen doen. nieuwe achterklep of kan de ruit vervangen worden? die kennis van de garage zou al proberen info op te zoeken over hoe en wat en wat het kan gaan kosten. kan je wel zeggen dat dat ding inmiddels aardig wat geld heeft gekosten in onderhoudt. en dan nu dit weer. we zullen wel zien wat er gaat komen. tot het volgende blog......

valentijnsdag

o nee ....(zucht) valentijnsdag!!! de dag waarop je je geliefde extra in het zonnetje zet of in het geheim iemand die je leuk vindt wat stuurt. een zwaar overdreven commercieel gedoe om iemand geld uit de zak te kloppen. tenminsten zo denk ik er over. valentijnsdag is dan ook niet aan mij besteed. toch schijnt aan het valentijns-gedoe wel een geschiedenis vast te zitten. valentijnsdag valt samen met de feestdag van twee christelijke martelaren met de naam valentinus. er bestaan verschillende heilige martelaren met de naam sint-valentijn. één was priester in rome, een ander was bisschop van terni. beiden werden in de 3e eeuw ter dood gebracht. mogelijk gaat het hier om dezelfde persoon. in de achttiende eeuw werd geopperd dat het valentijnsfeest op 14 februari is gesteld om de oude lupercalia,een Romeins,en wellicht nog ouder,vruchtbaarheidsfeest te vervangen. voor de romeinen was dit destijds een belangrijk feest.volgens het verhaal werden de namen van ongehuwde jonge vrouwen in een grote kom gegooid.ongehuwde mannen mochten dan om de beurt een naam trekken.tijdens het feest waren de twee jonge mensen die aan elkaar gekoppeld werden elkaars partner. toch wel een beetje een vreemde manier als je het mij vraagt om aan je geliefde te komen. de voorloper van online date? ook zijn er verhalen die valentijn weer koppelen aan romeinse keizer claudius de tweede. iedere eeuw heeft wel iets waar valentijn aan verbonden is. via internet kun je er genoeg over vinden. sinds de jaren 90 is in europa de valentijns rage uit amerika komen overwaaien. kaartje,bloemen,knuffels en nog veel meer snuiserijen voor je (stille) liefde. maar boven al,het levert de winkeliers weer aardig wat extra centen op met al die onzin. maar goed,ieder moet het voor zich weten wat hij of zij met valentijnsdag doe. ik doe er niks mee,als je je geliefde wil verrassen kan dat op iedere dag,daar heb ik geen 14 februari voor nodig. sterker nog,ik heb geen geliefde waar ik iets aan kan geven! hoe dan ook,voor die wel er een bijzonder dag er van willen maken. een hele liefde volle valentijnsdag gewenst! tot het volgende blog

broertje

ik zie mezelf als een redelijk persoon. ben niet echt de moeilijkste en ben best te vinden voor een geintje. ik zie me zelf ook als een redelijk normale moeder die geen hele hoge eisen stelt aan haar kind. toch weet me kind de stoppen bij de door te laten slaan. haar vader en ik zijn nu al ruim 8 jaar uit elkaar. en over het algemeen hebben we een normaal contact met elkaar. de relatie tussen vader en kind kent echt wel vele ups and downs. ik ga op de hoe,wat en waarom even niet in. hou het er maar maar dat het nu beter gaat. vader heeft al weer enige tijd een vaste relatie en inmiddels is daar een kleine spruit geboren. erg leuk,vooral voor me dochter,die is op eens grote zus. maar het levert ook de nodige irritatie's op. als er maar even de kans is op msn met webcam om de kleine spruit te zien is me dochter er als de kippen bij. dat zou nog wel gaan maar de gesprekken tussen vader en dochter zijn nog al luid. me dochter zit boven achter de pc en ik zit beneden,samen met me pa. de gesprekken kunnen wij beneden woord voor woord mee volgen. al heel vaak gevraagd of het zachter kan maar dat helpt even. bij het volgende gesprek gaat het weer het zelfde als de keer daar voor. ik ben goed in staat om die cam er voor een week lang af te halen! prima als ze contact met elkaar hebben maar er zijn grenzen. gisteren was het weer zo ver,en ik was het zat. uit die handel,het kwam me me oren uit. de gespreksstof van me dochter gaat bijna alleen maar over wat haar nieuwe broertje allemaal doet en niet doet. sinds de geboorte van het ventje ben ik totaal uit tel bij haar. iets wat ik ook tegen haar heb gezegd,en wat ze nog grif toe geeft ook. ze doet er nog een schep je boven op,want als ik het goed had gevonden dat haar pa d'r was komen halen met de trein had ze met deze vakantie deze week de hele week bij papa kunnen zijn en had zij haar broertje kunnen zien en vast houden. val je stil? nee me stoppen slaan door! ondankbaar noem ik het. ik ben goed genoeg om iedere week naar streetdance met haar te rijden,ik ben goed genoeg om haar te laten shoppen bij cool cat, ik ben goed genoeg om haar naar school te brengen en te halen terwijl ze ook met de bus kan.ik ben wel goed genoeg om me zo gek te zeuren of ik een furby voor haar wil kopen,kosten maar 90 euro,ze zijn zo leuk,ding is er nog niet maar doen wel pogingen om me zo ver te krijgen dat ik er een koop.ik ben goed genoeg om naar de mac te rijden of pizza met haar te gaan eten of naar de chinese wok wat ze lekker vindt. ik ben goed genoeg om een dagje op stap met haar te gaan naar een dierentuin of pretpark,terwijl ze weet dat ik de de volgende dag bijna niet op me benen kan staan door de reuma maar ik doe het wel,ik ben wel goed genoeg om bij mij in bed te slapen omdat ze op d'r eigen bed bang is om te slapen,bij voelt ze zich rustig en veilig om te slapen. ik ben wel de gene die de afgelopen 11 jaar 24 uur,7 dagen per week er was,ik haar moeder. dat is met d'r vader wel anders geweest! de up and down-momenten zal ik maar zeggen. en dan naar alles,mezelf weg cijferen voor haar,krijg ik dit als verwijd! in nog geen 30 seconden flits er van alles door je kop,verwijten naar vader en het nieuwe broertje. nee,dat is ook niet eerlijk,zij kunnen er ook niks aan doen dat ze zo reageert tegen mij. het is besproken tussen mij en d'r vader dat het geen goed idee is om haar met de trein te komen halen,het is carnaval. drukte en je weet niet wat voor halve gare je tegen komt in de trein. goed besproken,nu niet maar iets later voor een weekend. en dan krijg je dit van je kind,want ik hou haar bij d'r broertje weg. ik moet me in houden! me stoppen slaan door! daar kan geen pilletje tegen op! weg lopen en tot je zelf komen,er giert van alles door me lijf. dat was dus gisteren,vrijdag. het is nu zaterdag en ik ben weer tot rust maar ik geef wel toe dat wat me dochter gisteren me zei me wel pijn doet. na alles wat ik voor haar doe en gedaan heb en wat ik in de toekomst nog voor haar zal doen,gewoon omdat ik van haar hou. moeder niet meer in tel,papa is leuker,daar is een broertje,die kan ze de fles geven,vast houden,misschien luier verschonen en als hij groter is kan ze er mee spelen. papa's nieuwe gezin is nu leuker dan mama. ik laat het nu maar even voor wat het is maar het laatste woord tussen mij en me dochter is hier zeker nog niet over gesproken. tot het volgende blog.......

de ramp van 1953, 60 jaar later.

8 jaar na dat de tweede wereld oorlog ten einde was,kregen we opnieuw in Nederland met een ramp te maken. in de nacht van 31 januari op 1 februari 1953. springtij en een noordwesterstorm het water uit de Noordzee kwam in een recordtempo op. zaterdagavond 31 januari 1953 stond er een zware noordwesterstorm. Rond middernacht was het aan de zuidwestkust van Nederland laagwater. Dus zou het daar op zondagmorgen 1 februari tussen 4 en 6 uur hoogwater zijn. tijdens laagwater op die zaterdagavond stond het waterpeil ongeveer even hoog als het normaal bij hoogwater staat. in de algemene weersverwachting werd die zaterdagavond gewaarschuwd voor 'gevaarlijk hoogwater'. helaas werd deze waarschuwing door velen in het rampgebied niet gehoord of verkeerd begrepen. zondagmorgen vroeg kwam het waterpeil daar tot NAP + 4,5 meter. tussen 4 en 6 uur 's morgens braken er overal dijken. Vooral de noord- en oostkant van de Oosterschelde. in Nederland overstroomde een groot deel van de provincie Zeeland, West-Brabant en de Zuid-Hollandse eilanden. Hierbij verdronken meer dan 1800 mensen en veel dieren; 100.000 mensen verloren hun huis en bezittingen.

(luchtfoto van Sint Philipsland) gelukkig zijn er in onze familie geen slachtoffers gevallen. wel weet ik van verhalen dat mijn vader,zijn broer en me opa mee hebben geholpen met het helpen van andere mensen en het dichten van de dijken. op 1 februari 2013 is het 60 jaar naar deze ramp. in het kader hier van is er op ons dorp een herdenkingsdienst met voor af een stille tocht door de kinderen van de scholen hier. bij het monument word een bloemenkrans neer gelegd en gedichten voorgelezen. aansluitend hier van is er in onze dorpshuis op 1 en 2 februari 2013 een tentoonstelling van foto's van de ramp. ook zal op deze dagen tekeningen en gedichten door de kinderen van de scholen te zien en lezen zijn. mijn dochter is een van die kinderen,nee,ze leest niks op maar ongetwijfeld hangt er een tekening of gedicht van haar daar op. niet te min hadden we nog wel een discussie over waarom zij daar iets voor moet doen,zij had dat toch niet mee gemaakt? nee,klopt,dat heb je niet. maar dit is de reden waarom je daar aan mee moet doen. het respect voor de mensen die wel deze ramp hebben mee gemaakt,voor hen die hun leven verloren met deze ramp,voor hen die hulp boden in die moeilijk tijd. maar nog belangrijker,als dank dat na deze ramp de delta werken zijn ontwikkelt,zo dat ik,zij en alle ander een ramp als deze nooit hoeven mee te maken,zo dat wij ons veilig kunnen voelen. onze veiligheid heeft toen vele mensenlevens gekost,laten we dat nooit vergeten en daarom kunnen wij best uit dankbaarheid ons respect tonen voor wat er die nacht van 1 februari 1953 is gebeurd! tot het volgende blog .....

100% zeker,longkanker

aller eerst,beetje laat maar toch:

door alle dingen met me pa schiet er wel eens wat in. weten dat ik het moet doen maar me tijd voor pa is belangrijker. dit heeft ook al tot de nodige discussie geleid met me dochter. niet dat ze te kort komt maar het punt dat ik nu niet altijd thuis ben of haar van school kom halen waar door ze met de bus naar huis moet is een punt wat ze niet leuk vind,hoe wel ze ook wel snapt dat het gewoon zo nu even is. afgelopen vrijdag hadden we de uitslag van de eerste reeks testen. ook al ben je er op voorbereid het blijft een schok. het is dus longkanker,nu voor 100% bewezen. een zeldzame vorm die ook nog kwaadaardig is ook. (slik) en nu ..tja chemo en bestraling,dat is wel een feit. de blaastest was ook niet zo goed maar daar hebben we onze vraagtekens bij. die test is gedaan na dat er weefsel van de longen was weg gehaald,de verdovingen waren nog niet eens uit gewerkt. dus daar van willen we dat er een nieuwe wordt gedaan. zien wat er dan uit komt,is het dan weinig tot geen verschil,oke dan is dat dus zo. dat houdt dan wel in dat de linker long verwijder geheel of gedeeltelijk afvalt. ook hangt er veel af van de pet-scan die a.s woensdag wordt gemaakt. dit is om vast te stellen of er uitzaaiingen zijn in andere organen. voor nu staat vast dat chemo en bestraling als opsie over blijft. en dat geeft geen garantie op genezing. we gaan er dan ook van uit dat het rekken van het leven wordt. en dat is ook waar me pa voor vecht. ieder dingen wat ze aanbieden neemt hij aan,al zou hij,bewijs van spreken,er maar een dag extra mee winnen. we hopen op het beste en dat er echt wel nog wat jaren bij gewonnen worden. tot het volgende blog.....