even me ei kwijt....

ik kan er maar niet echt aan wennen dat me pa er niet meer is. oke het is stom,je weet dat er een dag komt dat je ouders er niet meer zijn. ik heb ook altijd voor mezelf geweten dat er een dag zou komen dat ik me pa dood zou vinden. door zijn ziekte sneller dan we hadden gehoopt. maar ik kan er voor mezelf geen vrede mee hebben,ik mis hem te veel. en soms heb ik de neiging om naar de plek te gaan waar we zijn as hebben verstrooid. en dan? praten,net als wat ik soms doe bij het graf van me moeder. ik zit geloof ik even aan me peil van wat ik kan hebben. zo veel komt op je af,zo veel te regelen en alles ging prima,op een ding na. dat wordt verder uitgevochten via de rechtbank,ga er verder ook niet op in. maar juist daarom wou ik zo graag dat ik nog even met pa kon praten,even me ei kwijt. van me familie hoef ik het niet te hebben,op een tante na die ik regelmatig spreek hoor of zie ik niemand. oke ze hebben hun eigen leven maar een beetje mee leven en eens vragen hoe het nu gaat is er niet bij. ik heb veel voor me kiezen gehad sinds dat pa vorige jaar werd opgenomen en al helemaal na dat we wisten wat hij had, en hoe het zou aflopen,wat nog eens veel te snel gebeurd. ik wist wel wie me echte vrienden waren maar zelf daar onder zijn er nu waar ik me vraagtekens bij zet. druk,druk,druk of je hoort ze gewoon niet. inmiddels heb ik al een waarschuw gehad,van de huisarts,zelfs de juf van me dochter zei me nog even aan mezelf te denken voor ik weer een burn-out krijg. ik raak vol,me emmertje kan er even niks meer bij hebben. even een stapje terug en zelf dat gaat niet altijd,me dochter heeft ook haar dingen waar je achter moet of gewoon even voor haar er zijn. maar wie is er voor mij? wie laat zijn gezicht eens zien en geeft mij even dat zetje van steun? ik begrijp nu zo goed wat pa bedoelde met zijn teleurstelling in mensen,zijn eigen familie. die je voordeur niet kunnen vinden of je telefoonnummer zijn vergeten,zo lijkt het wel. en degene die er wel voor je willen zijn kunnen niet omdat ze te ver weg wonen maar ze laten zich wel horen en vragen ook hoe het met je gaat. ik zie dan ook geen reden waarom ik hier nog zou willen blijven wonen. me dochter denk er het zelfde over,we hebben wat mogelijkheden in ons hoofd. maar het is niet iets wat voor ons gelijk moet,met een jaartje of 2 is het ook goed maar hier blijven ... nee,dat is het ons niet meer waard,er is geen enkele reden voor mij om dat te doen,niemand geeft me ook een reden waarom ik hier zou moeten blijven. een nieuwe plaats en een nieuwe start,samen met me dochter en dan maar zien wat ons pad kruist. tot het volgende blog....