me pa

enige tijd geleden vertelde ik al dat me in het ziekenhuis was opgenomen en dat hij longkanker heeft. het gaat goed met hem,hij heeft geen pijn en slaap goed,erg goed kan ik wel zeggen. regelmatig zakken zijn ogen dicht als hij op de bank zit. eten gaat ook goed en het smaakt hem allemaal goed,drinken doet hij te weinig,ca een liter op een dag en dat moet meer maar ja hij is nooit een grote drinker geweest,alcohol drinkt hij nooit. het is al weer een tijd geleden dat hij een pet-scan moest laten maken. dit was om te zien of er uitzaaiingen waren en ja die waren er,in de rechter long. dat kunnen ze verder niet onderzoeken,het risico is te groot dat de long klapt of vol loopt met bloed en dat willen we niet hebben. door de uitzaaiing naar de rechter long is de optie van het slechte stuk weg halen niet meer mogelijk. de enig hoop die er was om beter te worden. nou wil ik niet vlak af zeggen dat ten dode is opgeschreven maar zo is het eigenlijk wel. chemo en bestraling is het enig wat ze nu nog kunnen en dan is het puur om het leven te verlengen. op dit moment gaan ze daar nog niet mee beginnen omdat dat meer schade dan baat op levert. het is dus een optie voor in de toekomst. het gaat je dan ook beslist niet ongemerkt voorbij,het besef dat hij op een dag door die ....ziekte dood gaat. oke,bijna tachtig,mooie leeftijd maar toch. we hopen dat er nog wat jaren bij geteld mogen worden. me dochter was er best onderste boven van,haar woorden: dus deze opa gaat ook dood aan kanker? moeilijk moment,de andere opa is na het nieuws van de kanker 4 dagen later overleden,ging allemaal erg snel,te snel. voor haar de eerste keer zo kort bij met een dierbare overledenen te maken heeft gekregen. het was zeer veel slikken voor mij en dat mislukte finaal,gelukkig was die dag me beste vriendin bij ons en die was op dat moment een enorme steun voor mij en ook voor me dochter. ik praat niet veel over de emotionele achtbaan in me lijf. een stukje muur wat ik probeer op te bouwen,sterk zijn voor me kind en een steun voor me pa te zijn. het besef dat ik de man die er me hele leven voor me is geweest,me opving toen ik het zo hard nodig had,me steun in me leven,die ga ik dus kwijt raken. dan sta ik er alleen voor,wie is dan me steun? en dat doet heel veel pijn van binnen! zo,ik geef het toe. ik wil me sterk houden voor me dochter,en voor hem. en ja ik heb me momenten dat ik het even niet in de hand heb en me tranen laat gaan maar dat zullen ze hier in huis nooit merken. ik zit niet echt op de standaard opmerking te wachten van "o wat erg". ik kan gelukkig met me beste vriendin heel goed praten en die heeft geen woord nodig om te weten wat ik voel of bedoel. die weet het zo wel,en regelmatig krijg ik ook de waarschuwing om op mezelf te letten,dat niet te vergeten. ik doe me best maar soms gaat die achtbaan van start en dan maalt er van alles door je hoofd. we doen ons best meer kunnen we niet doen. we doen leuke en gezellige dingen,uit eten of gewoon thuis iets doen. soms ook gesprekken over hoe en wat is het moment daar is maar daar wil ik niet te veel bij stil staan. tijd winnen en zo goed mogelijk invullen dat is wat we doen en waar we voor vechten,waar me vader voor vecht. tot het volgende blog.....