dit was het dan...

oke dit valt heel zwaar om te schrijven. me vader is afgeschreven om het zo maar te zeggen,ze kunnen niks meer voor hem doen. wel hebben ze nu kunnen vast stellen wat voor vorm kanker hij heeft. sarcoom. een sarcoom is een zeldzame kwaadaardige tumor,die ook wel wekedelentumor of wekedelensarcoom wordt genoemd. deze naam wordt gebruikt, omdat de tumor voorkomt in de steun- en bindweefsels van spieren, zenuwen, bloedvaten, kraakbeen en het bot. sarcoom is daarom ook een verzamelnaam voor een diverse groep kankergezwellen. over het ontstaan van sarcomen is weinig bekend. Wel is bekend dat als de zwellingen kwaadaardig er sprake van een sarcoom. dit gebeurt als de celdeling ontspoort tijdens de ontwikkeling van bijvoorbeeld spierweefsel. wat dus bij me pa blijkt te zijn. begonnen in de spieren in zijn borst en ver gegaan in de longen. een sarcoom of wekedelentumor komt relatief weinig voor. jaarlijks wordt bij ongeveer 600 mensen in nederland een sarcoom vastgesteld. en mij pa is er daar dus een van. omdat de behandeling van chemo en bestraling geen echt effect meer zal hebben op de tumor wordt daar ook niet meer aan begonnen. het zou hem zieker maken dan nu en dat zou ook geen prettige manier zijn om nog zieker van al die troep te leven. kortom,opgegeven,hij gaat dood. dat was het dan,verder niks meer en je dagen af wachten tot hij zijn ogen sluit.want hoe lang nog daar is niks over te zeggen. en dat gaat niet makkelijk worden. maar tot het echt niet anders meer kan blijft hij thuis en zal ik voor hem zorgen. vanmiddag komt de huisarts voor een gesprek,hoe we de zorg kunnen geven en zo nodig extra hulp inschakelen van de thuiszorg. de longarts zei mij gisteren al dat ik er toch over moet na denken om zijn laatste dagen niet zelf te doen maar via een sterfbegeleiding op een verpleegafdeling omdat het veel te zwaar en heftig zou zijn voor mij om te doen. en dat ik ook aan mezelf en me dochter moet denken. wel had hij bewondering voor me dat ik het allemaal zolang mogelijk zelf wil doen. ik zie dat als normaal,pa was er voor mij ook altijd en nu is dit wat ik dan nog een beetje terug kan doen voor hem. maar ergens in je achter hoofd hoor je toch maar een ding "hij gaat dood". het is even hevig slikken(nu ook) en op bepaalde momenten kun je de tranen niet tegen houden. je vertelt de familie over wat er gaat gebeuren en je krijgt van vele mensen veel sterkte toe gewenst. er worden van alles geregeld voor als het moment daar is zo dat het nu goed geregeld is,een geruststelling voor pa en voor mij een zorg minder dan en er niet achter hoef maar gelijk verder kan met me eigen leven. en het besef slaat weer hard in wat ons te wachten staat. tot het volgende blog....