en we moet door....al valt dat zwaar

het is al weer een tijd je geleden dat ik wat heb geschreven. niet dat er niks gebeurd of zo maar ik kom er niet aan toe,te veel andere dingen die me aandacht meer nodig hebben. we zijn inmiddels al bekomen van het onverwachtse verlies van me schoonmoeder en oma van me dochter. we waren nog onderweg naar haar toe dat we al het nieuws kregen van haar overleden,we waren dus te laat. maar ik heb er vrede mee,de laatste keer dat ik haar zag was in oktober 2012,we waren toen nog gaan uit eten met haar. voor haar de eerste keer,me schoonvader wou dat nooit. de foto's aan die avond zijn dus een mooie herinnering aan een mooie en gezellig avond. lang stil staan bij haar kon ik niet want er is ook nog iemand anders,me vader. en daar gaat het ook slechter mee,ik zie het per dag zo verschillen. zijn laatste controle was niet goed,de tumor op zijn longen was gegeroeid en best wel veel. in dit tempo blijft er weinig leven over om te verlengen zei de longarts. dat betekende dus dat we voor chemo gaan,niet dat hij beter zal worden maar om het leven wat er nog is toch proberen te verlengen en hopen dat de groei op houdt,nog beter dat de tumor wat krimpt,maar dat zal wel niet. na dit nieuws zo kwam me pa in een emo trip terecht. op eens werden er allerlei dingen op gezocht. een kist met spullen van me moeder en daar bij nog dingen stoppen van opa en oma. en o ja ... nog iets wat in de kast ligt. allemaal voor mij,hier,terwel de kist me wordt toe gestopt. heavy even voor mij,en ik kan dan me tranen niet in houden. moet dat nou? antwoord: ja het feit ligt er,ik ga op den duur er toch van dood. ook wel weer een punt maar dat wil niet zeggen dat ik dat makkelijk vind! om er nog een schep je op te doen moet ik ook nog maar even op de computer een lijstje maken met wat wel en niet te doen als hij dood gaat,en cremeren niet begraven,dat ik het maar even weten. een ding is me wel duidelijk,hij heeft zich er beter bij neer gelegd wat zijn lot betreft als ik. maar we moeten door .. al valt dat me heel zwaar. vandaag weer een halve dag in het ziekenhuis,ct-scan en een broncoscopie,dan halen ze weefsel van je longen om testen te kunnen doen. dit is weer nodig om de chemo kuur te kunnen bepalen. welke vorm chemo,om de dosis te bepalen en hoeveel keer ze het denken te moeten geven. we hobbelen alles maar braaf achter aan,pa onder gaat de boel en ik ..wachten met koffie en een boek in de koffiehoek. nee,het valt me allemaal erg zwaar,en ik sta er alleen voor. enigste kind dus ja dat is snel besloten wie er de hulp gaat geven en dat doe ik ook zo veel en goed mogelijk als ik kan. me dochter wil wel helpen maar kan ook niet alles voor me doen. maar zo een armpje rond je nek om je te troosten van haar doet je dan toch wel even goed. tot het volgende blog....