wie kent het niet ... een foto op instagram of facebook misschien zelfs op twitter met daar bij de #tbt?
dit staat voor Trough Back Thursday. waarom donderdag? geen idee.
maar dat bracht het idee van #TBM : Trough Back Memories, oftewel een foto waar ik een leuke herinnering aan heb of gewoon een leuk moment met een grappige verhaal, maar het kan ook iets triest zou kunnen.
let op! mochten er gezichten van persoon opstaan kan ik deze bewerkt hebben zo dat ze niet zichtbaar meer zijn. dit i.v.m de privacy van deze mensen.
opknappen van de gang
dit is ongeveer alweer bijna 2 jaar geleden.
vol goede moet was ik begonnen aan de gang om die wat op te knappen.
maar de planning liep niet zo als ik had gehoopt.
ik kreeg heel veel last met me schouder en de pijn was best hoog.
dit kwam ook wel door dat ik toen niet wist wat ik had en met bepaalde werkzaamheden gewoon door ging.
wat natuurlijk weer lijden tot pijn, en uiteindelijk moest ik me werkzaamheden maar stop zetten.
na wat rust te hebben gehouden ondernam ik weer een nieuwe poging, met weinig succes. de pijn was weer net zo hard terug.
dus ik besloot om naar de huisarts te gaan en kwam toen in de molen voor het ziekenhuis te recht.
daar werd vastgesteld dat de pees in me rechter schouder versleten was, en daar kunnen ze niks aan doen.
leren hoe je er mee om moet gaan en dan maar hopen dat je niet zo stom bent om over je grens heen te gaan met het risico dat je pees scheurt.
na nog wat aanpassing in de medicijnen heb ik een soort die me voldoende steun geeft om de pijn van de schouder en de reuma op te vangen.
de gang kon me niet zo heel veel schelen op dat moment, eind 2016 en in de winter ga ik niet verder met een gang die geschilderd moet worden.
de tijd gaat door en in de zomer van 2017 hadden wij omstandigheden dankzij de school van me dochter waarbij dingen niet liepen zo als ik had gewild.
mijn gang was dus nog steeds een bouwplaats om te zien. en om eerlijk te zijn begon het me toch wel wat te irriteren.
dus een week of twee geleden, ik zat voor de verandering weer eens met wondroos thuis, ben ik maar begonnen aan de gang om verder af te maken.
dit ging niet zo heel makkelijk door me been maar stapje voor stapje kwam ik er wel.het was nou niet echt super handig om op een trapje te balanceren met je been in verband, waar je dan ook nog niet echt op kan leunen maar het is gelukt.
mijn dochter die alleen nog wat examens had hielp me mee.
ik hoor je denken: moest die dan niet leren voor de examens?
ja, dat ook wel maar voor haar was dit klussen een leuke afleiding om niet tekens met de neus in de boeken te zitten.
na ruim 2 dagen hadden we het zo samen de gang af.
de andere kant, waar ook het trapgat zit is nog niet gedaan maar daar moeten we nog wat dingen aan de muur doen van opnieuw stukadoren en zo.
of dat iets is wat we zelf kunnen betwijfel ik maar daar kan ik vast wel iemand voor vinden om te laten doen.
hoewel ik nog een kleine discussie heb met de verhuurder van dit huis, ik denk dat zij daar me best bij kunnen helpen. we wachten dat nog even af.
de houten schrootjes heb ik laten zitten en gewoon wit geverfd, dat geeft gelijk de gang al een ander effect. voor mijn idee lijkt me gang nu groter.
de deuren en lijstwerk er van komt later nog, ik weet nog niet welke kleur ik hier voor wil.
maar na ruim 2 jaar is me gang weer wat netter om te zien.
als dan de spullen weer op hun plekje terug hangen is de gang voor nu wel klaar.
me been? tja ... het was de last wel waard.
beetje bij beetje komt alles meer naar mijn smaak of liever gezegd, het komt op zo een manier nu uit dat als we dit pand verruilen voor een nieuwe huis het in een staat achter blijft die de verhuurder prima vind.
dat is misschien het vreemde van dit alles, je knapt een huis op waar je weg wil. maar zo lang ik er nog woon wil ik dan wel iets wat ook beter bij me past.
en ergens klopt dat ook weer niet, wat ik ook intussen heb gedaan en veranderd, het blijft voor het gevoel nog steeds het huis van me vader.
misschien snap je dan ook wel waarom we hier dan, ondanks het opknappen, willen verhuizen.
tot het volgende blog .....
dit is ongeveer alweer bijna 2 jaar geleden.
vol goede moet was ik begonnen aan de gang om die wat op te knappen.
maar de planning liep niet zo als ik had gehoopt.
ik kreeg heel veel last met me schouder en de pijn was best hoog.
dit kwam ook wel door dat ik toen niet wist wat ik had en met bepaalde werkzaamheden gewoon door ging.
wat natuurlijk weer lijden tot pijn, en uiteindelijk moest ik me werkzaamheden maar stop zetten.
na wat rust te hebben gehouden ondernam ik weer een nieuwe poging, met weinig succes. de pijn was weer net zo hard terug.
dus ik besloot om naar de huisarts te gaan en kwam toen in de molen voor het ziekenhuis te recht.
daar werd vastgesteld dat de pees in me rechter schouder versleten was, en daar kunnen ze niks aan doen.
leren hoe je er mee om moet gaan en dan maar hopen dat je niet zo stom bent om over je grens heen te gaan met het risico dat je pees scheurt.
na nog wat aanpassing in de medicijnen heb ik een soort die me voldoende steun geeft om de pijn van de schouder en de reuma op te vangen.
de gang kon me niet zo heel veel schelen op dat moment, eind 2016 en in de winter ga ik niet verder met een gang die geschilderd moet worden.
de tijd gaat door en in de zomer van 2017 hadden wij omstandigheden dankzij de school van me dochter waarbij dingen niet liepen zo als ik had gewild.
mijn gang was dus nog steeds een bouwplaats om te zien. en om eerlijk te zijn begon het me toch wel wat te irriteren.
dit ging niet zo heel makkelijk door me been maar stapje voor stapje kwam ik er wel.het was nou niet echt super handig om op een trapje te balanceren met je been in verband, waar je dan ook nog niet echt op kan leunen maar het is gelukt.
mijn dochter die alleen nog wat examens had hielp me mee.
ik hoor je denken: moest die dan niet leren voor de examens?
ja, dat ook wel maar voor haar was dit klussen een leuke afleiding om niet tekens met de neus in de boeken te zitten.
na ruim 2 dagen hadden we het zo samen de gang af.
de andere kant, waar ook het trapgat zit is nog niet gedaan maar daar moeten we nog wat dingen aan de muur doen van opnieuw stukadoren en zo.
of dat iets is wat we zelf kunnen betwijfel ik maar daar kan ik vast wel iemand voor vinden om te laten doen.
hoewel ik nog een kleine discussie heb met de verhuurder van dit huis, ik denk dat zij daar me best bij kunnen helpen. we wachten dat nog even af.
de houten schrootjes heb ik laten zitten en gewoon wit geverfd, dat geeft gelijk de gang al een ander effect. voor mijn idee lijkt me gang nu groter.
de deuren en lijstwerk er van komt later nog, ik weet nog niet welke kleur ik hier voor wil.
als dan de spullen weer op hun plekje terug hangen is de gang voor nu wel klaar.
me been? tja ... het was de last wel waard.
beetje bij beetje komt alles meer naar mijn smaak of liever gezegd, het komt op zo een manier nu uit dat als we dit pand verruilen voor een nieuwe huis het in een staat achter blijft die de verhuurder prima vind.
dat is misschien het vreemde van dit alles, je knapt een huis op waar je weg wil. maar zo lang ik er nog woon wil ik dan wel iets wat ook beter bij me past.
en ergens klopt dat ook weer niet, wat ik ook intussen heb gedaan en veranderd, het blijft voor het gevoel nog steeds het huis van me vader.
misschien snap je dan ook wel waarom we hier dan, ondanks het opknappen, willen verhuizen.
het hele huis is gewoon een #TBM : trough back memorie.
tot het volgende blog .....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten