#TBM #15 ... uit de oude doos!

één keer per maand is dit onderdeel op het weblog te vinden.
wie kent het niet ... een foto op instagram of facebook misschien zelfs op twitter met daar bij de #tbt?
dit staat voor Trough Back Thursday. waarom donderdag? geen idee.
maar dat bracht het idee van #TBM : Trough Back Memories, oftewel een foto waar ik een leuke herinnering aan heb of gewoon een leuk moment met een grappige verhaal, maar het kan ook iets triest zou kunnen.

let op! mochten er gezichten van persoon opstaan kan ik deze bewerkt hebben zo dat ze niet zichtbaar meer zijn. dit i.v.m de privacy van deze mensen.

doosje kaarten

deze week is het wel een hele toepasselijke foto die ik voor jullie heb.

vorige week was ik bezig om de gangkast boven eens wat op te ruimen, zo veel spullen waar ik niks mee doe, dus tijd om weer wat rommel te verwijderen.

achter in die kast vond ik dit oude doosje, wat is dit nou weer!

ik neem het doosje mee en open het, kaarten? zeg me niks maar ik begin de kaarten te lezen en zie namen die me niet veel zeggen.

op de kaarten staat overal wel de tekst 'oprechte deelnamen', het zegt me nog steeds niks.

ik trek een stapeltje er uit en kom dan op rouwkaarten, ik neem er een uit en lees de tekst.

nu begint me wat te dagen wat ik net heb gevonden.

op de rouwkaart staat de naam van me moeder, ik heb een doosje gevonden met de overschot van rouwkaarten die we toen hebben verstuurd en de andere kaartjes zijn de kaartje die me vader en ik hebben ontvangen naar haar overlijden.

ik krijg er spontaan koude rillingen van.

me vader heeft dit dus allemaal wel bewaard.

ik had er nooit echt bij stil gestaan wat hij er mee had gedaan maar het is nu wel duidelijk.

volgende week donderdag is het alweer 32 jaar gelden dat me moeder is overleden.

en die dag staat me nog heel goed in het geheugen, ik heb het wel leren accepteren maar vergeten doe je het echt nooit.

het was op een zaterdag, 30 november 1985. me vader was werken en ik en me moeder waren thuis.

we zouden samen de boodschappen gaan doen voor het weekend.

me moeder voelde zich niet zo lekker en had gevraagd of ik het alleen wilde doen. 

wat ik dus niet wilde, ze had het beloofd. ik heb letterlijk ruzie gemaakt met haar om even naar de bakker te gaan voor brood en bij de slager ook nog wat te gaan halen. hoe stom achter af.

ze ging mee, ik blij en niet meer denkt aan de ruzie en dat ze niet lekker was.

de dag ging verder en begin van de middag was me vader ook weer thuis.

terwijl me moeder aan gaf nog steeds niet lekker te zijn begon ze ook over mij en de ruzie.

ik ben naar me kamer gegaan en heb verder niks mee gekregen van het gesprek.

tot me vader naar boven kwam en me zei dat ik even de dokter moest bellen, hoezo?

terwijl hij voor me de trap afloopt hoor ik hem mompelen dat hij denk dat het niet meer nodig is.

ik bel de dokter en die zei te komen.

ik loop de keuken in en zie me vader op zijn knieën zitten met me moeder in zijn armen. 

met tranen in zijn ogen kijk hij me aan en zeg nog: "ik denk dat de dokter niet meer nodig is. ze is dood."

ik draai me om en wil de kamer in lopen, ik hoor me vader nog zeggen: "mag ik met je mee."

ik zie de dokter parkeren en loop naar de voordeur om open te doen.

dingen gaan dan snel, me vader en de dokter praten in de keuken en ik sta bij het raam naar buiten te kijken maar ben me niet bewust van wat ik eigen allemaal zie.

dan voel ik een hand op me schouder en ik hoor de stem van de dokter: "het spijt me meissie, maar je moeder was al overleden, ik heb niks kunnen doen."

alles is daarna wat warrig. ik voelde de tranen wel maar ze leken niet echt te komen.

die ene gedachten is lang in me hoofd blijven hangen: als ik geen ruzie had gemaakt en haar thuis laten blijven dan was ze misschien nu niet dood. en dan was er nog de opmerking van me vader toe ik uit de keuken weg liep, hij wilde ook dood net als zij.

ja, ik gaaf mezelf de schuld van haar dood. 12 jaar en denken dat jij de dood heb veroorzaakt van je moeder en de gedachten dat me vader mij niet wilde woog ook mee. ik heb daar lang mee gelopen.

het heeft lang tussen mij en me vader gestaan, hoewel we elkaar nodig hadden, kregen we eerder afstaand tussen ons.

ik heb door me schuld gevoel veel dingen gedaan die me wel wijzer hebben gemaakt.

na een aantal jaren zijn we nader tot elkaar gekomen en zijn we gaan praten.

ja, hij heeft gezegd mee te willen maar beseften ook dat ik er nog was, dat stukje heb ik toen nooit mee gekregen. nee, het was mij schuld niet, oké, ik had misschien geen ruzie moeten maken maar haar dood was niet mijn schuld.

ze had een hartpomp die faalde en dat was de oorzaak van haar dood, niet ik met ruzie maken en haar verplichten een belofte na te komen.

mijn vader en zij daarna beter met elkaar omgegaan, ik heb veel steun van hem gehad en heb als kunnen verwerken en het een plekje kunnen geven.
sinterklaas kreeg voor mij een hel bitter smaak na deze tijd, haar begrafenis was namelijk op 5 december. ik heb vanaf die tijd geweigerd om iets te doen met sinterklaas.
toen mijn dochter was geboren en ook oud genoeg was om iets van het sinterklaas gedoe mee te krijgen heb ik me om willen van haar er over heen gezet.
inmiddels is ze oud genoeg en staan de zaken er weer anders voor: sinterklaas zit weer in de zak!

in 2013 is me vader na een korte maar heftige periode overleden.

eerder dit jaar is het graf van mijn moeder geruimd, ik kon niet anders. maar ze ligt nu in een ander graf, samen met haar ouders, zusje en oom.

het is goed zo, ik heb het allemaal redelijk verwerkt.

maar dagen die nu gaan komen, kerst enzo, dan mis ik ze beiden enorm.

tot het volgende blog ...