eerste vriendje

de afgelopen dagen ben ik weer mezelf in wat feiten aan het verdiepen voor me schrijfwerk en dat valt niet altijd mee. en ik vraag me zelf dan af of ik het niet iets te zwaar aan pak voor me zelf? nee, ik vind dat snuffelwerk eigenlijk wel leuk. heerlijk om door de geschiedenis heen te bladeren en de juiste pakkende manier te vinden om in je verhaal te verwerken. echter wordt ik op het moment wat afgeleid door me dochter en de vlinders in haar buik. ze is verliefd en heeft een vriendje! tja ... hoort er bij zal ik maar zeggen, kinderen worden groter en dan krijg je met dit soort dingen ook te maken. helemaal geweldig hoe ze met een rood hoofd binnen komt schuiven en net verstaanbaar opbiecht dat ze een vriendje heeft. werkelijk ik heb met bijna een liesbreuk gelachen,hoe ze er bij stond, dat gezicht ... geweldig dat je dat als moeder zo mag mee maken. ik vind het erg leuk voor haar en de jongen is wel aardig, ik heb hem verder nog niet echt gezien of gesproken. ja via zo een chat-video programma wat ze tegenwoordig hebben op die mobiele apparaten. alleen zo jammer dat dat een halve school aan kinderen aan je kop gaan zeuren of je dan dat even wil bewijzen door elkaar te zoenen. kom op zeg! laat ze het even lekker zelf uit zoeken hoe en wat ze wat doen. me advies is dan ook lekker simpel: doe wat jullie zelf denken dat goed is en laat de rest lekker kletsen. ik maak me als ouder ook echt geen zorgen over hun,me dochter is bijna 14 jaar en wijs genoeg om te weten hoe ze met dingen moet om gaan. ik ben er ook altijd vrij open in geweest. de omgang met jongens en het hebben van sex is hier in huis bespreekbaar. en niet kinderlijk uitleggen maar gewoon noemen zo als het is (ik zal deze niet hier openlijk benoemen ivm misschien jonge lezers). persoonlijk vind ik dat je je kind(eren) beter vroeg de leefwijsheden kan leren dan dat ze er achter komen op misschien een minder prettige manier. er lopen genoeg gekken op deze wereld bol en ze hebben niet allemaal eerbare bedoelingen. ik ben zelf 42 jaar en als het op een relatie aan komt genoeg mee gemaakt. helaas is bij een van die onprettige dingen me dochter getuigen geweest. nee,geen verkrachting of zo maar als iemand je keel probeert dicht te knijpen omdat je uit een relatie weg wil kan ik nou ook niet prettig noemen. ook al was ze toen 6 jaar,ze weet het nog heel goed. dat maakt me toch een beetje triest, dat je kind heeft gezien hoe iemand je pijn doet en je niet heel veel kon terug doen. maar gelukkig ben ik er weg gekomen en is alles heus wel goed gekomen met mij. ik ben single maar heb het niet slecht zo op me eigen. als zich ergens nog een liefde voor mij bevind dan komt dat misschien ooit nog wel. ik ga er niet naar zoeken. trouwens heeft ook geen nut,de gene die ik leuk vindt woont ruim 8000 km van Nederland vandaan op deze wereld bol. bij voorbaat dus al kansloos,ga ik geen kruid op verschieten. voor nu laat ik me dochter haar leven zelf leiden,zelf de wereld van liefde ontdekken,wel wetend in het hoofd hoe de dingen kunnen gaan. en misschien dat de dag ook nog wel eens een keer komt dat de liefde over gaat,vriendje weg en dan lekker uit huilen bij mama. ijs en andere lekker dingen om te snoepen en een lekkere jankfilm kijken. om weer met vol moed verder te gaan en een hoofdstuk in ervaring rijk zijn. ik ben zelf ook jonger geweest en sommige dingen zijn echt nog niet veranderd als van uit mijn tijd. wij spraken stiekem ergens af en tegenwoordig spreken ze af via chat-video programma's,dat verschil is er dan wel met vroeger. tot het volgende blog ....