phff ... het is een beetje heftig allemaal geweest.
we hebben weer wat te verwerken gehad waarvan we wisten dat dit zou komen maar als je dan het nieuws krijgt dat het zo ver is dan is het slikken.
ik heb er vorig jaar ook al eens over geschreven maar voor de gene die het gemist hebben, hier een korte uitleg.
de gemeente hier gaat de kerkhoven leeg ruimen, dit gaat om graven die er al ruim 20 jaar of lang liggen.
de graven worden zo geruimd dat de de restanten die er nog zijn in zo gezegde knekeldozen gaan.
voor ieder persoon is een doos en al deze dozen worden dan herbegraven bij elkaar waar een grote monument op komt met de namen van al deze mensen.
het pijnlijke voor mij is dat de kosten die er aan graven zijn zo hoog zijn en ik al deze kosten niet kan betalen en daarom weinig keus had dan akkoord te gaan met deze ruiming.
ik bleek een aardig lijstje te hebben met mensen die verwant zijn aan mij maar ik heb wel even een grens gesteld voor welke ik de verantwoording wil nemen.
een week of 2 geleden kwam het bericht dat de graven in juni worden geruimd volgens afspraak.
te samen komen ze in knekeldozen bij elkaar en ook de namen komen bij elkaar te staan, de familie komt weer bij elkaar.
toch valt het moeilijk, vooral dat ik het graf van mijn moeder moet laten ruimen.
ik heb toch even een moment gehad dat ik een traantje moest laten.
nu heb je nog een plek waar je naar toe gaat, straks ook wel maar voor je gevoel ligt het anders.
het voelt een beetje als of ik haar voor de tweede keer ga begraven.
dit is ook zo een moment dat ik me nog in leven zijnde familie leden zo erg haat. niet een die je een hart onder de riem steek of even een woord van troost geeft.
en dan kom je steeds meer tot de conclusie dat je keuze om ze los te laten een goeie keus was.
ik ben 44 en een grote meid maar soms is die arm rondje en even een woord van "het komt goed" toch fijn.
me dochter en ik nemen nu op onze eigen manier wel afscheid en hopen dat we snel naar hun nieuwe plek kunnen waar ze hun echte aller laatste rust plek krijgen.
dan iets heel anders.
me wondroos, dat verband voor het vocht en de slechte bloeddoorlopen was geen succes.
het zakte iedere keer los dus dat hebben we er al snel af gehaald, de silicone pleister zat er nog wel en we zijn met gaasjes en pleister gaan afdekken.
maar dit leek het erg te maken dan beter, het idee werd gevormd dat er iets anders was, een hele moeilijke benaming voor iets wat hier op neer komt: een uitwendige ontsteking van de huid, die weinig tot geen herstel vertoont.
met behulp van speciale pleister werd de infectie letterlijk uit de wonden gezogen, en na bijna 2 weken met zo een pleister te hebben gedaan ( tussen door wel pleister verschonen) was er dan vooruit gaan.
de wonden werden steeds kleiner en de rommel op de pleister ... dat zal ik jullie besparen.
deze aandoening is iets wat in je familie voorkom, ik moest echt heel goed gaan na denken of er iemand is. me vader was de link niet maar na lang denken kwamen we dan toch uit op mijn moeder.
zij had altijd last van kleine, open wondjes die heel slecht dicht groeide.
maakt ook verder niet uit, het gaat nu beter.
alles bij elkaar heb ik dus bijna 5 weken met de ellende gezetten van de wondroos.
gelukkig kunnen we wat kunnen doen aan de oorzaak en ik smeer me suf met die crème om te zorgen dat ik geen open wondjes meer krijg.
we krijgen beter weer dus dan draag ik geen sokken meer en ook geen kans op wondjes.
voorkomen is beter dan genezen zegt een Nederlands spreekwoord, nou, dat probeer ik zeker.
en zo hebben we een maand achter de rug met medische ellende en droevig nieuws.
we hebben ook wel leuke dingen gedaan, zo hebben we de vakantie geregeld voor dit jaar.
de hond heeft een plekje in het pension en me katten worden door vrienden verzorgd.
grappig is dat ik voor hun katten zorg voor dat ik weg ga, de dag dat ze thuis komen gaan wij weg en verzorgen hun de katten bij mij, wisseling van wacht zal ik maar zeggen.
tegen die tijd lezen je er wel meer over, er is dan geen weblog.
maar wie me op instagram of snapchat volgt kan misschien tijdens de vakantie nog wel eens een foto voorbij zien komen.
tot het volgende blog ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten