stand van zaken 2016,week 7 ...

phff ... intussen zijn we alweer een tijdje aan het sukkelen met me dochter maar we hebben nu een fase bereikt die aan de ene kant goed is maar ook slecht is.
gisteren een gesprek gehad met de GGD (Gemeentelijk GezondheidsDienst) deze moet dus bepalen of me dochter terecht niet naar school gaat of eventueel aangepast school werk moet krijgen.
door dat we dit hebben gedaan zijn de problemen die je als ouder kan krijgen met de hogere raad van school een zorg minder, het niet naar school sturen van je kind levert je hier in Nederland een hoge boete op. een bedrag van rond de 1000 euro is nog niks.
van uit deze organisatie is nu bepaald dat me dochter maximaal 4 uur per dag op school aanwezig mag zijn, dit in overleg met de school en mij en kijken naar hoe het zit met de pijn en zo. de verder uren zal zo net als nu gewoon thuis zitten.
wel maak ik me boos over het gebrek aan interesse van uit de kant van school dat een leerling al zo lang thuis zit, de mentor heeft totaal niks van zich laten horen en dan te bedenken dat de ellende is begonnen bij hem in de les!
als zo een dokter je serieus gaat aan kijk en dan zegt dat het hem zorgen maakt en dat we nog een lange weg hebben te gaan voor dat we weer op een betere weg zitten voel ik me toch niet zo lekker.
als of de man iets meer door heeft als ik.
er is gestart met fysiotherapie, daar zijn ze met andullatur therapie begonnen maar dat werk geen moer. de spieren zijn zo verkrampt dat deze nu nog meer problemen op leveren dan de scoliose zelf.
de therapeute heeft zelf al aan gegeven dat er eerder een verslechtering dan een verbetering is.
nu aankomende vrijdag staat er een afspraak om terug naar de dokter te gaan, we weten al dat we door verwezen gaan worden naar een orthopeed , wat we daar we kunnen verwachten is verschillend.
zie eerder blog over scoliose, daar staat in beschreven wat het is en wat behandeling kunnen zijn.
in de woonkamer staat een eenpersoonsbed omdat ze hier soms beter op kan zitten of liggen als op de bank of een stoel.
ik hobbel al die tijd nu al door, ik ben in 2012 begonnen met de zorg van me pa tot aan zijn overlijden, nergens over praten maar door gaan. toen na juni 2013 me dochter gezondheidsproblemen begon te krijgen ging ik ook weer door, pa net overleden en nu dit, niet zeuren en door gaan!
me steunpunt overleed onverwachts in 2015, me tante.
nu anno 2016 laat de gezondheid van me dochter het nog steeds een beetje afweten, met een waarschuwing van de huisarts op zak dat ik met me eigen gezondheid ook moet op passen hobbel ik nog steeds door, niet zeuren, het is zo alles het is.
maar ik wil toch wel even zeggen dat het me allemaal begint op te breken, het is zo als het is dat snap ik ook wel maar een schouderklopje of iemand die je even vast houdt begint steeds meer een gemis te worden. daarbij begin ik nog eens last te krijgen van moodswings, dit heb ik eerder gehad en dat waren tekenen dat ik burn out klachten begon te krijgen zo als nu de druk en de stress wordt me te veel. me broeken beginnen weer te groot te worden door dat ik van de stress ben afgevallen, ik moet een riem gebruiken om me broek rond me kont te houden!
aan de vader heb ik niet zo veel, die woont best ver weg van hier en heeft een nieuwe gezin en zit ook niet zo best er voor maar soms kan ik zo kwaad worden. het is verdorie ook zijn kind en ik draai en 24/7 voor op! komt het nooit in zijn kop op op te zeggen: maar even kijken hoe we het doen maar even naar zijn oudste dochter gaan en tijd door brengen met haar zo dat ik even wat verlichting heb komt in zijn kop niet op. ja sorry hoor maar zo zie ik het nu eenmaal! ik snap dingen van zijn kant best wel maar snapt hij dingen van mij kant ook? denk het niet.
ik probeer zoveel mogelijk grip te houden op mezelf, doe dingen waar me hart helemaal in ligt, zoals het schrijven en terwijl het eerste deel van me nieuwe online verhaal op de site staat ben ik op papier al bezig met het derde idee uit te werken tot een verhaal.
mammie zijn is een van de beste dingen die me is overkomen, ik hou ziels veel van me dochter, ik zou niet weten wat ik zou doen als ik haar zou verliezen. maar dit zo door te maken, de lijdensweg gaat mij ook door merg en been. maar ik sta er wel alleen voor! en toch ga ik door! omdat het moet, omdat ik het wil, omdat ik zelf er nog liever onder door ga dan dat me kind verder iets overkomt!
zo even me stoom afgeblazen! tot het volgende blog ....