het ongeboren kind

Martin Hudácek, een Sloveense kunstenaar maakte in 2011 dit beeld voor het ongeboren kind.

het werk was het idee van een groep vrouwen en had als oorspronkelijk doel om te laten zien hoe veel spijt en verdriet je zou kunnen hebben als je een abortus heb gedaan/gehad.

later is de de indruk ontstaan dat het ook symbool kan staan voor meerder dingen die te maken hebben met verlies van een kind en of dit nu is door abortus,te vroeg geboren kinderen die overlijden of een misskraam.

maar ook vrouwen die geen kinderen konden krijgen zien een herkenning van verdriet in dit beeld.

duidelijk zichtbaar zeggen mensen is dat het lijkt als of het kind ( transparant uitgebeeld omdat het niet echt heeft geleefd) een soort zegen op de vrouw wil brengen.

de vrouw toont duidelijk het verdriet van verlies en is bijna ontroostbaar.

een mooie beeld die veel betekenissen weer spiegelt.

hier in Nederland is de wet dat een kind geen rechtelijke erkenning heeft als het voor de 24 weken ongeboren komt te overlijden.

ergens is dit triest want als moeder heb je toch die tijd een verbinding met je kind gehad en toch krijgt het geen bestaansrecht. terwijl het voor jouw duidelijk een levend wezentje is geweest wat je bij je hebt gedragen.

laat ik even niet vergeten dat het verlies voor een vader van zijn kind niet minder erg is, ook zij zullen zeker hun verdriet hebben.

als na de 24 weken je kindje komt te overlijden dan heb je de plicht om het kind aan te geven als nieuwe burger, na de aangifte van geboorte zullen ze bij de gemeente dan een overlijdensakte maken.

dit is dus het bewijs dat je kind een bestaansrecht heeft gehad.

dit is in Nederland dan zo voor andere landen zou ik het niet durven zeggen hoe daar zaken geregeld zijn.

het verlies van je kind is een ontroostbaar moment. 

ik ga niet zeggen dat ik als moeder het zo goed begrijp want ik kan niet voor iemand zeggen wat zij voelt.

dit is te persoonlijk en je kan alleen maar toost, steun en een luisterend oor bieden, als ze hier behoefte aan hebben.

de angst je kind te verliezen ken ik wel, mijn zwangerschap was nou niet bepaald de blije roze wolk.

nog geen 6 maanden zwanger en ik kreeg al last van weeën.

die laatste 4 maanden van mijn zwangerschap waren een hel, ziekenhuis in en uit en medicijnen om vooral de weeën maar tegen te gaan. gedurende die tijd in het ziekenhuis door brengen zag ik niet zitten dus ik heb mezelf op eigen verantwoording richting huis begeven.

gelukkig had ik de hulp van me toenmalige partner( inmiddels ex maar wel goede vrienden gebleven) en die van me vader, laat ik vooral me vriendin en toen ook nog me schoonzus niet vergeten, zij heeft onvoorwaardelijk voor me klaar gestaan net als me schoonouders.

ondanks alle hulp en regels in acht houden is me dochter toch nog 4 weken te vroeg geboren.

op 24 december 2001 braken me vliezen en ben ik naar het ziekenhuis gegaan.

daar verliep de bevalling als net zo rot als de zwangerschap, de medicijnen die ik daar nog kreeg toegediend maakte het een hel denk ik zelf maar op 27 december om 16.21 werd ze dan toch geboren. en waren wij ondanks de tegenslagen dol gelukkig met haar.

nu ruim 14 jaar verder merken we dat er blij haar gezondheid toch wel wat problemen zijn maar ik had dit alles toch niet willen missen hoe vervelend het ook allemaal was.

ze is me enigst kind maar me heel dierbaar, me leven is met haar nooit saai en bied altijd wel weer mooie en minder mooie momenten.

nee, ik weet niet hoe het voelt een kind te verliezen maar wel het gevoel van je kind kunnen verliezen en dat zijn toch best ook wel angstige maanden geweest.

tot het volgende blog.....