wie kent het niet ... een foto op instagram of facebook misschien zelfs op twitter met daar bij de #tbt?
dit staat voor Trough Back Thursday. waarom donderdag? geen idee.
maar dat bracht het idee van #TBM : Trough Back Memories, oftewel een foto waar ik een leuke herinnering aan heb of gewoon een leuk moment met een grappige verhaal, maar het kan ook iets triest zou kunnen.
let op! mochten er gezichten van persoon opstaan kan ik deze bewerkt hebben zo dat ze niet zichtbaar meer zijn. dit i.v.m de privacy van deze mensen.
PA
deze maand een foto uit 2001, eentje met me vader en me dochter die 2 dagen oud was.
de trots die van zijn gezicht afstraalde blijft toch een van de mooiste momenten die ik van hem heb kunnen vast leggen.
deze maand is het 4 jaar geleden dat hij is overleden, op 16 juni 2013.
ik heb het al vaker gezegd, hij had kanker, sarcoom.
deze vorm maakt je van binnen uit kapot door je inwendige organen, bloedbanen en spieren aan te tasten.
helaas was hij in te ver stadium om nog iets voor hem te kunnen doen.
wat er aan behandeling was zou meer schade hebben gegeven dan een verbetering in de tijd die hij nog zou hebben.
ik voel nog steeds de spanning van het beseft dat de arts vertelde dat het een aflopende zaak zou worden.
platweg gezegd: je hoort dat je vader aan het dood gaan is.
toch heb ik ook wel momenten waar ik om kan lachen.
hij kon soms verschrikkelijk zijn maar hij had een vast regeltje wat hij riep: tot 23 september, dan ben ik 80 jaar en mogen ze het licht afsluiten.
hij had de hoop zijn 80ste verjaardag nog mee te mogen maken. helaas mocht het niet zo zijn.
4 weken na de uitslag van de arts heb ik hem gevonden, 16 juni 2013, die dag was het ook nog eens Vaderdag in Nederland.
in het begin toen hij pas was overleden had ik regelmatig nachtmerrie's van die ochtend.
rond 6 wakker worden met het zelfde gevoel als toen, na dat je weer droomde hoe je de kamer in kwam en hem vond.
de dromen zijn minder maar soms heb ik ze nog wel, ik wist dat dit moment zou gaan komen en dat hij zou overlijden had ik wel geaccepteerd maar dat we al zo snel afscheid moesten nemen, dat hadden we niet verwacht.
ik heb het nu wel een plekje kunnen geven maar ik mis hem nog steeds iedere dag. ik ben deze afgelopen jaren door gekomen samen met me dochter en de steun van hele goeie vrienden.
dit huis is een herinnering die we gaan los laten, we hopen snel bericht te hebben van een nieuwe huis, sluiten de deur van het verleden en open een nieuwe deur van de toekomst.
weg van hier, weg van alles waar ik me niet meer mee verbonden voel.
in vele gesprekken die ik met hem hadden voor zijn overlijden heeft hij wel eens gezegd dat ik in vele opzichten er alleen voor zou staan.
daar heeft hij gelijk in gehad.
de zelfde DNA hebben maakt nog geen familie heb ik wel gemerkt de afgelopen jaren.
mijn keuzes die ik hebt gemaakt daar heb ik geen spijt van en voor mij is het een afgesloten hoofdstuk als ik de deur van dit huis sluit en de sleutels heb in geleverd bij de verhuurder.
tijd om los te laten en nieuwe kanzen aan te pakken.
deze maand een foto uit 2001, eentje met me vader en me dochter die 2 dagen oud was.
de trots die van zijn gezicht afstraalde blijft toch een van de mooiste momenten die ik van hem heb kunnen vast leggen.
deze maand is het 4 jaar geleden dat hij is overleden, op 16 juni 2013.
ik heb het al vaker gezegd, hij had kanker, sarcoom.
deze vorm maakt je van binnen uit kapot door je inwendige organen, bloedbanen en spieren aan te tasten.
helaas was hij in te ver stadium om nog iets voor hem te kunnen doen.
wat er aan behandeling was zou meer schade hebben gegeven dan een verbetering in de tijd die hij nog zou hebben.
ik voel nog steeds de spanning van het beseft dat de arts vertelde dat het een aflopende zaak zou worden.
platweg gezegd: je hoort dat je vader aan het dood gaan is.
toch heb ik ook wel momenten waar ik om kan lachen.
hij kon soms verschrikkelijk zijn maar hij had een vast regeltje wat hij riep: tot 23 september, dan ben ik 80 jaar en mogen ze het licht afsluiten.
hij had de hoop zijn 80ste verjaardag nog mee te mogen maken. helaas mocht het niet zo zijn.
4 weken na de uitslag van de arts heb ik hem gevonden, 16 juni 2013, die dag was het ook nog eens Vaderdag in Nederland.
in het begin toen hij pas was overleden had ik regelmatig nachtmerrie's van die ochtend.
rond 6 wakker worden met het zelfde gevoel als toen, na dat je weer droomde hoe je de kamer in kwam en hem vond.
de dromen zijn minder maar soms heb ik ze nog wel, ik wist dat dit moment zou gaan komen en dat hij zou overlijden had ik wel geaccepteerd maar dat we al zo snel afscheid moesten nemen, dat hadden we niet verwacht.
ik heb het nu wel een plekje kunnen geven maar ik mis hem nog steeds iedere dag. ik ben deze afgelopen jaren door gekomen samen met me dochter en de steun van hele goeie vrienden.
weg van hier, weg van alles waar ik me niet meer mee verbonden voel.
in vele gesprekken die ik met hem hadden voor zijn overlijden heeft hij wel eens gezegd dat ik in vele opzichten er alleen voor zou staan.
daar heeft hij gelijk in gehad.
de zelfde DNA hebben maakt nog geen familie heb ik wel gemerkt de afgelopen jaren.
mijn keuzes die ik hebt gemaakt daar heb ik geen spijt van en voor mij is het een afgesloten hoofdstuk als ik de deur van dit huis sluit en de sleutels heb in geleverd bij de verhuurder.
tijd om los te laten en nieuwe kanzen aan te pakken.
dit was voor deze maand #TBM, volgende maand weer een nieuw blog van dit onderdeel.
tot het volgende blog ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten