inmiddels is niet alleen me dochter behoorlijk in de lappenmand met medische klachten maar ik zelf ben me steentje aan het bij dragen.
ik ben alleen het type: heb wel hulp nodig maar vraag het niemand.
hier is de link van een blog van vorige week wat ik heb geschreven na mijn bezoek aan het ziekenhuis.
http://scoozie-mouse.blogspot.nl/2016/09/scheurtje-in-me-pees-up-date-1.html
ik ben voorlopig dus nog wel even zoet met me schouder.
ik merk wel dat simpele ding lastig worden om te doen, me schouder geef meer beperking, pijn en totaal geen enkel kracht is nog aanwezig in me rechter arm.
je hebt in de link al kunnen lezen wat ze gaan doen dus we wachten daar verder alles maar weer van af.
ik maak me intussen drukker om me dochter dan om mezelf!
de afwijking loopt van af de bekken/onderrug door naar de nek en achterzijde schedel. de druk op de schedel is vrij groot en daarom heeft ze zo vaak last van hoofdpijn.
op deze foto kun je zien hoe de rug van me dochter dus zou kunnen zijn.(dit is geen rongenfoto van haar maar een voorbeeld van internet gehaald)
er worden nieuwe foto's gemaakt en er zijn gesprekken geweest voor een krijgen van een brace, deze brace lost het niet op, dat kan maar op een manier: opereren! maar dan moet wel eerste vast gesteld zijn dat er geen gevaren meer zijn met de groei.
een brace zou voor haar een manier zijn om een vaste houding te hebben waar door ze minder pijn zou voelen.
door de verdraaiingen van haar ruggengraat komen spieren bekneld en die veroorzaken dus de pijn.
we zijn voorlopig met haar dus ook nog niet klaar, we houden de moed er wel in!
met een grapjes als: we gaan ons huis de naam "huize kneusjes" geven.
je kan inmiddels bij me dochter goed zien dat ze een erg scheven houding heeft gekregen, je hoeft tegen haar niet te zeggen dat ze recht moet gaan staan of zitten, want dat kan ze dus niet.
er komen nu nog een paar kleine vervolg onderzoekjes en die moeten gaan bepalen of ze dus de brace wel of niet gaat krijgen of toch over op opereren.
op dit soort moment mis ik het om me pa rond me te hebben of gewoon iemand die je steun geeft, even dat kleine gebaar van een arm om je schouder.
maar gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel.
bij binnenkomst wordt je al begroet door de dikke rode kater en de kleine grijze sprint al naar haar voerbakje toe of ze wil zeggen:vullen!
in de waterbak is het een geplons, niet normale meer maar deze jongens ( zijn er 5) krijgen om de dag te eten.
dan hebben we nog 3 landschildpadden, deze krijgen wel iedere dag wat blaadjes kool, die ik in grove stukken snij.
en zo zijn er er nog wat kleine klusjes die ik doe en dan heb ik me dagtaak weer rond, nee, dan heb ik nog de verplichting dat er eerst geknuffeld moet worden, anders kom ik niet weg. de dikke rode kater gaat gewoon voor de deur zitten, geen ontkomen aan, hahaha.
en zo zijn we weer rond in de stand van zaken, we hobbelen gewoon door.
me dochter gaat weer naar school en ik probeer me werk voor het weblog en me verhalen gewoon te doen, misschien dat het niet makkelijk gaat maar we komen er wel.
tot het volgende blog ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten