dit is nog niet de oproep voor de herstelwerken van me pees maar de oproep voor de voorrondes zal ik maar zeggen.
en daar werd ik echt niet heel blij van, ik ben er voorlopige echt nog niet.
na even denken kwam ik tot de slot som dat ik in 2012 voor de laatste keer hier ben geweest en dat was voor een de reuma en toen hebben ze ontdekt dat ik wel hele zware botontkalking had.
na me te hebben gemeld gaan we in de wachtruimte zitten, ik zeg we want me dochter was mee.
als ik het naamplaatsje zie en er onder dat hij een orthopedische chirurg is krijg ik een licht vorm van paniek.
ik wil hier echt weg! ik voelde me echt niet op me gemak.
ik heb al last en hij gaat nu aan me schouder voelen en buigen en de hele mikmak en dan ga ik nog meer pijn krijgen.
en daar had ik dus gelijk in, oké, hij doet het nog voorzichtig, niet dat het helpt, me schouder schiet weer minstens 50% omhoog in de pijngrens.
na nog wat vragen te hebben beantwoordt wil hij dat er een mri scan wordt gemaakt van me schouder, want hij vermoedt dat er wel eens meer kan zijn dan alleen een scheurtje in me pees. hij denkt dat de pees ook nog klem zit tussen me schouder gewricht.
dus we gaan afspraak regelen voor de scan en een om bij hem terug te komen. de afspraak voor de scan is zo gemaakt, nog wel een lichte discussie met me dochter want die is dan niet thuis en kan er dan niet bij zijn, lief maar ben een grote meid, kan dit zelf ook wel door staan, een mri scan stelt niet zo veel voor.
en dan de afspraak bij de arts voor de uitslag van de scan, zo gepiept, 20 september de scan en 29 september de uitslag. klaar en nou als een speer naar huis, ik wil hier weg!
in de auto naar huis begint me dochter het boekje door te lezen van de scan en ik heb al snel door dat het echt geen simpele scan is. het is een mri scan die wordt gemaakt en een arthrogram.
ze gaan beginnen met de arthrogram te maken, wat me dochter dan leest laat mijn stress factor over de 100% slaan, iets met naalden! in me schouder! o, nee, shit!shit!shit!
een prikje of bloedprikken dat lukt me nog wel maar als ik dit soort dingen hoor dan heb ik spijt dat ik met me schouder naar een dokter ben gegaan, de beschrijving die me dochter leest van de naald en hoe dit tussen je gewricht wordt geplaatst was even wat informatie die ik niet wilde weten nog.
de mri scan is gewoon zo als ik die al kenden maar die arthrogram die ze willen maken lijkt me nou niet echt geweldig om te moeten onder gaan.
me dochter geniet aan de ene kant zichtbaar van het feit dat moeder zo gestrest raakt, en ook bezorgd, zij is er niet en hoe kom je in het ziekenhuis? ter plekken krijg ik een rij verbod en moet ik maar met de bus gaan als ze dat gaan doen.
we wachten maar weer even af, het is wel duidelijk dat het niet iets is wat licht is en met een simpele behandeling is opgelost, dat heb ik wel door.
we zijn voorlopig nog niet van het ziekenhuis af, niet voor mezelf en ook niet voor me dochter maar dat is weer een ander hoofdstuk.
ik heb ook een keer weer eens iets maar ik heb het ook gelijk goed te pakken, leuk kastje slopen maar dit had ik toch echt nooit verwacht toen ik die pijnscheut voelde in me schouder.
tot het volgende blog .....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten