een week nadat we onze Purk hebben laten inslapen omdat ze in de laatste fase van leukemie zat heb ik er weer een die problemen heeft.
maandagavond (tweede paasdag) begon onze dino vreemd te doen, iets wat we nog nooit eerder met haar hadden gehad.
me dochter en ik schrokken hier best van.
uiteindelijk heb ik haar rustig bij me kunnen leggen en langzaam aan ging het weer iets beter maar de borstkas bleef maar een erg snelle ademhaling aangeven.
zo heb ik best lang met haar gezeten, erg getwijfeld of ik met spoed een dierenarts moest bellen.
wanneer is iets nou spoed? geen idee dus niet gebeld.
ik heb haar toen in haar mand je gelegd en naast me bed gezet.
ze ging daar verder rustig in liggen, meerder malen een hart verschuif krijgen omdat je geen ademhaling zag een geen reactie kreeg op het roepen van de naam.
uiteindelijk toch kunnen slapen maar iedere keer wakker, als of je er op ligt om wakker te worden om even te kijken hoe het gaat.
deze morgen (dinsdag) leek alles nog goed maar geen verandering.
dus de dierenarts gebeld en uitgelegd wat er was gebeurd, met spoed komen!
ik had gisterenavond er voor al moeten bellen wat het klinkt als iets met het hart. ja sorry hoor ik heb nog zitten twijfelen.
daar gekomen kon ik gelijk door, duidelijk nog niet vergeten dat ik vorige week ook was maar toen met Purk wordt ik begroet.
wederom leg ik uit wat er was gebeurd, Dino word uit het mandje gehaald en is duidelijk niet blij, ze kruip tegen me aan.
er volgt een onderzoekje en een stukje vacht wordt weg geschoren om een hartfilmpje gemaakt.
het ziet er niet goed uit! de rechter hartklep werkt nauwelijks en de linker kant vertoond vocht in de hartkamer. ik voel me al iets minder prettig en zie de bui al hangen.
dat er een hartprobleem is daar kunnen we niet on heem maar er is nog hoop, ze krijgt medicijnen en als die aan slaan dan kan ze nog een tijdje genieten van het leven.
maar we moeten er ook rekening mee houden dat het niet werkt of dat ze ondanks de medicijnen op eens dood neer valt.
kort om: haar leven is onzeker maar niet hopeloos, nog niet.
we gaan weer naar huis met de medicijnen en ik hoop dat het aanslaat. in me achter hoofd weten dat het ook op eens kan ophouden.
en zo kom je heel dichtbij het feit dat we weer kans hebben een huisgenoot te verliezen.
Dino is al een medisch wonder, ze was de zwakste uit het nest en niemand wou haar hebben, ik wel en heb zorg voor haar gedragen zo nodig.
het is niet onwaarschijnlijk dat ze met een hart afwijking is geboren. maar dat is giswerk.
ik zal voor nu zorg dragen net als anders, zorgen dat ze haar medicijnen krijgen en hopen dat ze nog een tijdje bij ons is. maar uiteindelijk zal dit hartprobleem haar fataal worden.
ze is nu 9 jaar maar erg oud zal ze niet worden, helaas!
tot het volgende blog ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten