concert des levens

ik weet nog goed dat mijn oma een tegeltje aan de muur had hangen met de tekst:
"van het concert des leven krijgt niemand een programma".
misschien ken je het wel?

het zou misschien wel handig zijn als we en programmaboekje hadden van ons leven.
wat zouden we dan kunnen doen?
dingen veranderen omdat we liever niet hebben dat het zo verloopt?
maar aan de ander kant door dingen te veranderen komt er misschien nog meer ongenoegen.

het blijft gewoon een feit dat in je mensenleven je soms dingen doet die zo makkelijk lijken,de oplossing tot een moeilijke situatie.
achteraf is opgeven soms nog moeilijker dan blijven vechten.
vechten voor iets waar van je zelf geen schuld aan hebt maar omdat je de situatie zo als die is ook niet wil en het opgelost wil hebben terwel je in je hoofd weet dat het onbegonnen werk is,een harde les dat je nooit iedereen tevreden kan stellen.
een die nog pijnlijk en verdrietig op je drukt als of je luchtpijp wordt dicht geknepen.
dan geef je vechten op en laat je je hoofd hangen en het enige wat je dan overhoudt is een pijnlijk gat in je hart.
een pijnlijke leegte en het enige wat je kan hopen is dat het snel over gaat wat je dan nog voelt.

het enige wat je rest is je dag door komen,dat lukt nog wel,er is genoeg te doen.
maar s'nachts nemen de geesten van je herinneringen een loopje met je gevoel.
en wordt je wakker met een schreeuw,besef van dat pijnlijk gat in je hart.
en met een vrang gevoel worstel je verder de nacht weer door.

dan denk aan aan dat tegeltje bij me oma:
"van het concert des leven krijgt niemand een programma".
had ik die maar gehad dan hoefde ik misschien niet te voelen wat ik nu voel.

donderdagavond 18.13 uur:
na een zeer verhelderend emailtje van me ex is me in een klap duidelijk dat me keuze achteraf misschien toch zo slecht niet is geweest.
of ik me er beter onder voel? misschien.
maar mijn gedachten over hem is alles behalve liefdevol.de klootzak!

tot het volgende blog.....