vanmiddag heb ik onze hondje babs moeten laten inslapen.
vorige week was ik ook al bij de dierenarts geweest en had gezegd dat de bult op haar buik een vorm van kanker was waar ze niks verder meer aan konden doen.
op dat moment was er geen aanleiding om actie te ondernemen.
gezien de grote van de bult en de tijd dat dit zo gegroeid was hadden we een half jaar nog wel geschat.
helaas is het toch nog even anders gelopen.
de afgelopen 2 dagen is die bult op wel een hele snelle manier gaan groeien.
ik wilde het risico niet nemen dat die zou kapot springen.
ik heb dat al eens mee gemaakt met een ander hond die ik had.
die had kanker op de zelfde wijze als babs dus ik wist wat ik kon gaan verwachten.
dat lijden door onwetendheid van toen bij de andere hond dus geen tweede keer.
met de wetenschap dat je je lieve hond uit haar lijden gaat verlossen rij je naar een dierenarts.
je lijf is een achtbaan aan emoties die door je lijf gieren,je weet dat dit het best is voor het dier maar in je hart doet het zoveel pijn en verdriet.
ze is/was ons troetelkindje,ooit weg gehaald bij mensen waar ze zo verwaarloosd werdt.
van een bang,klein hondje naar een beestje met pit zien gaan,een waar een rottweiler bang voor was.
de dierenarts was wel heel verbaast babs weer te zien,had hij totaal ook niet verwacht dat dit zo snel zou gaan.
het was wel duidelijk wat te doen...maar ik blijf er bij tot het eind!
tranen niet normaal meer,ook bij me dochter die ook perse mee wilde.
eerst de slaapverdoving..een gevecht van bijna 10 minuten...eindelijk valt ze dan in slaap in me armen tegen me aan gedrukt.
en dan de laatste prik,recht in het hartje zodat ze een directe hartstilstand zal krijgen...en dan is het klaar.
nog een laatste kus en nu is het beter om te gaan,niet allen voor me dochter maar ook voor mezelf.
voor babs het beste zo maar voor mij en me dochter een verdrietig moment.
BABS
20-10 2000 - 24-02 2012
LIEVE BABS,WE ZULLEN JE MISSEN!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten