nachtlampje

ken je ze?
een nachtlampje,je stopt ze in het stopcontact en je kind heeft een lampje om rustig in te slapen.
als ouder denk je je kind daar een plezier mee te doen om de angst voor donker wat weg te nemen.
maar soms kan je je wel voor je kop slaan dat je dat ooit gedaan hebt.

me dochter is al 10 jaar maar heilig met haar nachtlampje.
ooit was het lampje wat een groen licht geeft nog van mezelf als kind en nu gebruikt me dochter het.
vorige week was ze met de vakantie een paar dagen bij haar vader,bij thuis komst waren ze tot de ondekking gekomen dat ze het nachtlampje waren vergeten.
groot moedig werdt er toen door me dochter gezegt: "ik ben nu al 10 jaar dus ik kan wel zonder!"
FOUT! kan ze dus niet.
het is een waar drama voor mij als moeder.
de zelfde avond nog begon het al.
niet kunnen slapen omdat ze het lichtje nergens ziet.
ik zeg nog "als je slaapt zie je het toch ook niet dus dan kan het nu ook wel even zonder",helaas is dat niet het geval.
vanaf dat ze thuis is gekomen tot aan nu is het iedere avond een drama.
veel gepraat en gezeur om het lampje.
d'r vader maar gevraagt om het ding op te sturen tot nu toe nog niks.
dus vandaag even een sms om toch dringent dat ding op te sturen want ik wordt er gek van,nomaal gaan slapen is er voor mij ook even niet bij.
in een sms terug wordt me belooft het deze week nog op te sturen.
ik hoop van van harte dat hij het doet want ik wordt er gek van.
ik kan mezelf wel voor me kop slaan dat ik er ooit aan begonnen ben om zo een nachtlampje in de kamer van me dochter te doen.

tot het volgende blog......

lieve babs,we zullen je missen!

wat een ongelooflijke k*tmiddag.
vanmiddag heb ik onze hondje babs moeten laten inslapen.
vorige week was ik ook al bij de dierenarts geweest en had gezegd dat de bult op haar buik een vorm van kanker was waar ze niks verder meer aan konden doen.
op dat moment was er geen aanleiding om actie te ondernemen.
gezien de grote van de bult en de tijd dat dit zo gegroeid was hadden we een half jaar nog wel geschat.
helaas is het toch nog even anders gelopen.

de afgelopen 2 dagen is die bult op wel een hele snelle manier gaan groeien.
ik wilde het risico niet nemen dat die zou kapot springen.
ik heb dat al eens mee gemaakt met een ander hond die ik had.
die had kanker op de zelfde wijze als babs dus ik wist wat ik kon gaan verwachten.
dat lijden door onwetendheid van toen bij de andere hond dus geen tweede keer.

met de wetenschap dat je je lieve hond uit haar lijden gaat verlossen rij je naar een dierenarts.
je lijf is een achtbaan aan emoties die door je lijf gieren,je weet dat dit het best is voor het dier maar in je hart doet het zoveel pijn en verdriet.
ze is/was ons troetelkindje,ooit weg gehaald bij mensen waar ze zo verwaarloosd werdt.
van een bang,klein hondje naar een beestje met pit zien gaan,een waar een rottweiler bang voor was.
de dierenarts was wel heel verbaast babs weer te zien,had hij totaal ook niet verwacht dat dit zo snel zou gaan.
het was wel duidelijk wat te doen...maar ik blijf er bij tot het eind!
tranen niet normaal meer,ook bij me dochter die ook perse mee wilde.
eerst de slaapverdoving..een gevecht van bijna 10 minuten...eindelijk valt ze dan in slaap in me armen tegen me aan gedrukt.
en dan de laatste prik,recht in het hartje zodat ze een directe hartstilstand zal krijgen...en dan is het klaar.
nog een laatste kus en nu is het beter om te gaan,niet allen voor me dochter maar ook voor mezelf.
voor babs het beste zo maar voor mij en me dochter een verdrietig moment.




BABS
20-10 2000 - 24-02 2012
LIEVE BABS,WE ZULLEN JE MISSEN!

hulpstukken

gisteren moet ik opeens aan een mop denken van een meisje die zag hoe haar oma d'r kunstgebit in een glas deed en het gehoorapperaat uit deed en de op merking toen maakt van "bij u zit ook alles los oma".
ik bedacht me eigen dat dat bij ook wel een beetje zo aan het worden is.
oke niet alles maar wel op een paar punten,ik heb een kunstgebit en dan bedenk ik me op eens dat ik ook nog een bril heb.
hulpstukken die je nodig hebt om het jezelf makkelijk te maken.
nou ja..makkelijk..dat kunstgebit heb ik nu een week en echt wennen lukt me niet.
ik ben me volbewust van dat ding in me mond.
echt wennen nee..echt nog niet.

toch is het wel een uitkomst dat we hulpstukken hebben.
tanden en kiezen kunnen we vervangen met een kunstgebit.
slecht zien kan worden verholpen met een bril.
en als het gehoor de wensen over laat kan een gehoorapperaat dat verhelpen.
als je niet zo goed meer ter been bent kun je tegenwoordig gebruik maken van een rollator of een scootmobiel.
de menselijke hulpstukken zijn in de loop der jaren toch heel wat verbeterd.
vroeg ging dat wel anders,ook mede wel door dat het niet te betalen was.
tegenwoordig is het een normaal feit dat je gebruik kunt maken van die gemaken.
oke..er hangt een kostenplaatje aan vast maar er zijn ook weer middelen die vergoedingen bieden voor de aanschaf van die hulpstukken.
hoewel..dat gaat toch ook allemaal weer veranderen heb ik zo gehoord.
den haag snijdt graag in zaken die voor sommige mensen zo van belang zijn.
kosten worden minder vergoed of helemaal niet meer en dan maken ze de kosten ook nog duurder.

zo langzaam kruipen we weer naar de vroegere jaren.
gij die rijk zijt zal rijker worden en gij die arm bent zal den rijke dienen om hem rijk te houden.
of ben ik nu wat kort door de bocht?


tot het volgende blog....

en dan heb je een kunstgebit!

eindelijk! het is achter de rug!
euh..ja wat bedoel ik nou!
in september 2011 ben ik begonnen met het laten trekken van me boventanden en kiezen.
het heeft erg veel tegen gezetten,na ieder keer dat er wat was getrokken kreeg ik daarna te maken met infectie en onstekkingen.
de oorzaak is simpel,ik heb al vanaf dat ik een jaar of 15/16 was problemen met me gebit. kiezen en tanden brakken gewoon af.
bij een foto die gemaakt was bij de tandarts was ook goed te zien hoe in me bovenkaak een heel zwarte rand was te zien van de onstekking die al de ellende veroorzaakte.
door dat er kiezen werden getrokken had de onstekking kans om de vervliegen zo als ze dat dan noemen.
nou..vervliegen prima maar het had met wel iets minder pijn en medicijnen er voor gemogen.

maar goed..gisteren(woensdag) was het dan zover.
me laatste ronde,de voortanden(wat er nog van over was dan) gingen er uit en ik zou me kunstgebit krijgen.
na eerst 12 prikjes te hebben gehad om te verdoven ging ze aan de slag..de eerst 5 tanden waren er zo uit maar die ene werkte niet echt mee,dus die is nog wat bewerkt en toen ja..d'r uit.
tandloos lag ik daar te bloeden,na dat de boel gehecht is mocht ik eerst even bij komen van alles.
dat had ik ook wel nodig,vanaf dat ik weg was gegaan van huis liep ik lettelijk te shacken van de zenuwen die ik echt niet onder controle leek te krijgen.
de spanningen van alles zei de tandarts.
na zo veel meegemaakte te hebben en weten dat dit het laatste is komen je spanningen ook los.

oke na een minuutje of 10 gingen ze dan het kunstgebit er in plaatsen.
over de wonden heen,dit omdat het gebit ook als bescherming moet dienen voor de wonden om infectie te voorkomen.
me eerste reactie....braakneigingen!
het is zo wennen met dat ding in je mond,voor je gevoel lijkt je mond nu ook grote,niet dat dat zo is,het is het gevoel.
de braakneigingen bleven en het kon niet missen,daar ging ik en hup...gebit schoot eruit.
er zat ook nog een verbandje over me wond daarom sloot het gebit ook niet goed aan.
dus weg met dat verband en zo er in. voelde al iets beter.

ik mocht het de eerste 24 uur niet uit doen maar toch heb ik om de zoveel tijd even het gebit uit gehad om het de spoelen van wondvocht en bloed.
kan ook echt geen kwaad.
eten is een ramp,brood zonder korst en met smeerkaas,je wilt wel kauwen maar het lukt dus niet echt.
het is alsof je opnieuw moet leren eten,heel bizar.
drinken met een rietje,apart zicht,koffie drinken met en rietje.
slapen is verrassend goed gegaan,wat ik niet had verwacht.
maar ben wel van plan om me gebit s'nacht uit te doen,lijkt me voor de wondgenezing ook beter.
het is nog steeds wennen,vreemd gevoel in je mond,slissen met praten en na de braakneigingen hebben we nu last van slijm.
niks om je zorgen over te maken hoort bij het gewenningsproces.

na alles wat ik op de jaren aan problemen heb gehad hoop ik dat dat nu een afgesloten boek mag worden en dat ik er nu weer volop van kan gaan genieten,met een glimlach.
me dochter vindt het nog maar vreemd,om niet te zeggen dat ze liever heeft dat ik het gebit uit doe. ja,ik snap het wel,zij en andere zullen er ook aan moeten wennen.

tot het volgende blog....

moeder zijn is echt een beroep!

als moeder heb je soms je grote vraagtekens bij de dingen die je kind(eren) uitvreten.
dat moeder zijn bijna toch wel een echt beroep genoemd mag worden is nog zacht uitgedrukt maar helaas we worden er niet voor betaald.
als je geluk heb dan ontvang je mischien nog wel een bedankje voor de dingen die je doet.
maar over het algemeen krijg je met regelmaat te maken met situatie,die zonder dat woorden worden uitgesproken,op het gezicht van je kind valt af te lezen dat je een rot-mama bent.
je doet je best om je kind(eren) de normen en waarden van het leven bij te brengen en ze te waarschuwen voor de gevaren.
komt helaas niet altijd over en dan maar hopen dat ze van hun fouten leren.

zo speelde hier gisteren het begrip wachtwoord.
een wachtwoord op een account van een sociale site is als je pincode van je bankpas.
die geef je ook niet door aan je buurman,en zo werkt het dus ook met je wachtwoord.
helaas zien kinderen niet altijd het belang er van in,een schoolvriendje vraag je wachtwoord want dan kan hij of zij iets voor je regelen zo dat je meer punten krijgt b.v.
de geloofwaardigheid van dit verhaal hebben wij volwassenen wel door maar ondanks alle waarschuwingen het kind niet,nou..beetje dan.
i.p.v het echte wachtwoord geven ze een valse op maar het punt blijft dat je nooit en te nimmer je wachtwoord moet geven.
om te aandacht toch even van belang te maken zetten ik als moeder er een straf op,die avond geen internet voor jouw.
nou..dan beland je op het volgende punt,de discussie waarom? was me echte wachtwoord niet,en ga zo maar evendoor.
goed..2 avonden geen internet,toch door gaan..en ja hoor,ben de beroerdste niet...een hele week geen computer voor je kind.
het gezicht spreek voorzich wat ze denkt.

maar het kan nog een graadje meer als ik een sms krijg van me ex en vader van me dochter.
blijkt ze achter me rug om hem gesmsd te hebben dat ze niet op internet mag en of hij niet iets kan regelen voor haar met mij.
oke...blijkbaar moet er nog meer bij...telefoon uit en een week in de kast.
de verdediging wordt weer ingezet dat ze het zo niet heeft gesmsd,ff bellen met papa...en ze krijg haar gelijk niet en moet toegeven.
oke,week geen computer en telefoon,om er zeker van te zijn dat het over komt waarom dit wordt gedaan krijgt ze van mij ook nog een schaatsverbod van 2 dagen.
vorige week nieuwe schaatsen gehad en de schaatsbaan is open dus deze straf is ook niet aangenaam.
wijzelijk zwijgt ze,en hoord het aan,hoewel de gezichtuitdrukking genoeg zegt.
wel wordt er gevraagt wat ze dan moet gaan doen,opa is me voor en zegt:je kamer opruimen!
zwijgzaam blijft ze zitten,zou het dan overgekomen zijn?
ach moeder zijn engeltjes in training zeg ik dan maar.

tot het volgende blog....