nachtmerrie

soms heb je van die dingen dat je je zelf afvraagt of het ooit stopt. ze houden wel op en als je denkt die fase voorbij te zijn begint het weer. sinds het overlijden van mij vader heb ik een soort van herbeleven moment. ik droom dus over de dag dat ik mijn vader dood heb gevonden op zijn bed,het begint dan met die ochtend dat ik wakker werd met een gevoel als of iets me wakker maakt om te waarschuwen dat er iets niet goed was,dat was toen zo rond 6 uur s'ochtends,ik ben er niet uit gegaan omdat ik niet echt een aanleiding had dat er ook iets zou zijn. de avond er voor leek als nog gezien de omstandigheden goed. toch blijven draaien en uiteindelijk me bed uit gegaan. maar niet gelijk gaan kijken bij me pa. die sliep in de woonkamer op een bed omdat hij de kracht er niet meer voor had de trap op te gaan naar boven. hond uit gelaten en nog wat rommelen in de keuken en koffie gemaakt voor mezelf. omdat de asbak in de woonkamer stond en ik zin had in een sigaret ben ik zachtjes naar binnen gegaan om de asbak te pakken. en met het beeld wat ik toen zag wordt ik dan wakker. en de tijd is dan vaak even na 06.00,de tijd dat ik toen ook wakker werd met dat gevoel. het is nu 2 jaar na het overlijden en ik kan maar niet los komen van deze nachtmerrie. ik slaap naar zeggen van me dochter erg onrustig. niet altijd maar vaak wel,ik schijn ook te praten in me slaap. ze heeft me regelmatig horen zeggen in me slaap dat ik hem zo mis,ik schijn zelf soms te huilen in me slaap. sterker nog ze heeft soms het idee dat ik een gesprek voer met hem in me slaap,dan geeft ik antwoorden als 'zal er aan denken pa' of 'komt wel goed pa'. ze maakt zich zorgen,ik zie het aan haar gezicht. ik zelf maak me ook wel zorgen,kan ik dit ooit echt los laten? het is 2 jaar geleden,ik heb in huis dingen veranderd met mijn eigen stempel er op. ik heb van ons huis mijn huis gemaakt en toch lijk ik niet los te komen van alles. ik heb de afgelopen 2 jaar veel over me heen gekregen en heb het allemaal overwonnen maar ik zou 5 jaar van me eigen leven geven voor nog een keer samen te zijn met hem,even praten en zijn advies horen over hoe ik iets zou moeten doen. machteloos en totaal kansloos,weet ik. en ik ben niet de enige die in het leven staat zo als ik,ik moet alles alleen doen en zo zijn er wel meer. maar soms is het toch fijn als iemand je een knuffel geeft of dat schouderklopje en even tegen je zeg 'het komt wel goed'. soms verlang je naar die ene persoon waar je je leven mee deelt,die ene die speciaal is voor mij,die je door dit soort moment heen sleept. god geeft je wat je kan dragen zeggen ze,nou dan denk hij zeker dat ik wel heel veel aan kan als ik kijk naar wat me pad heeft gekruist. ik heb het gered,ik ben er nog steeds maar al lijk ik hard van buiten,binnen in me zit nog steeds die pijn en verdriet wat ik wel wil los laten maar me niet echt schijnt te lukken. ik geef me zwakte eerlijk toe. je kan aan de buitenkant niet zien wat een mens bezig houdt maar vast en zeker dat ik mensen tegenkom die net als ik een last mee dragen op hun ziel en al lijken ze vrolijk of sterk,het kan een beeld wezen wat ze je willen geven om niet zwak te zijn. maar wat vanbinnen in leeft zien we niet en als we de moeiten zouden nemen wat minder egoïstisch zouden zijn en wat meer respect en begrip voor ander zouden tonen zou de wereld misschien wat meer vredevol kunnen zijn. dat geld niet alleen voor mensen zo als mij maar denk ook eens aan die alleenstaande oude buurman of buurvrouw. een luisterend oor kan zo veel betekenen voor iemand. helaas is dit hoopvol denken want veranderen doet het nooit. tot het volgende blog....