moeilijk besluit

dit is misschien een moeilijk onderwerp ... voor mij wel,ik ga het ook vast niet droog houden tijdens het schrijven. binnen de gemeente waar ik woon is al een tijdje bekend dat er graven worden geruimd,deze graven worden leeg gemaakt en de botresten worden in kneveldozen bewaard en later in een verzamelgraf her-begraven. hierbij wordt dan een monument geplaatst waar de namen van de mensen die er liggen worden vermeld. een van die personen zou me moeder kunnen zijn,wat zeg ik nou,ik heb weinig keuze hier in. in 1985 overleed me moeder,ik was 12 jaar. graven werden toen nog voor 30 jaar betaald,zo ook bij haar. dit termijn verloopt dit jaar en erg lang wachten doen ze er niet mee,nog voor het termijn verloopt heb ik nu al de papieren wat ik er mee wil doen. ik heb wel de mogelijkheid om dit te verlengen voor 30 jaar tegen het kostenplaatsje van 1590,00 euro of voor 10 jaar dan kost het me 530,00 euro. in beiden gevallen,ik heb het geld hier niet voor. ergens diep van binnen doet dit me pijn,me vader is na zijn overlijden gecremeerd,van hem heb ik nog wat as. van me moeder heb ik straks niks meer,een graf als nu heeft nog iets persoonlijks. verklaar me maar voor gek maar soms ga ik daar naar toe en praat. geen antwoord terug of zo maar voor je gevoel geeft het een opluchting. dat is straks weg. oke,er komt een verzamelgraf waar ze dan in wordt geplaatst maar dat is niet het zelfde. ik wist dat dit zou gebeuren en als je dan de papieren in je handen hebt slaat de schrik je toch even aan. me dochter kon gelijk merken dat het me meer deed dan dat ik zei dat het deed. na 30 jaar is het gemis er nog steeds,zo veel dingen die ze niet mocht mee maken,zo als de geboorte van haar kleindochter. wetend hoe ze was had ze die gruwelijk verwend. maar ze is ook veel bespaard gebleven als ik kijk naar de ziekte tijd van me vader. en zo als verwacht hou ik het niet droog,ik mis me ouders enorm! in hun leven heb je als kind vaak van die moet-dat-nou-momenten,en als je eenmaal op jezelf woont ga je er heen wanneer het je uitkomt maar als ze er niet meer zijn besef je pas dat ze er wel altijd voor je waren met steun en raad. me vader en ik leefde sinds 2008 samen in een huis,sommig vonden dat raar en het was tijdelijk bedoelt maar in de loop van de tijd is het gewoon,je hebt gezelschap en het leverde voor beiden ook nog voordelen op. dat gezelschap mis ik best,de koffie samen drinken en dingen bespreken,in zijn gezonde dagen hebben we ook regelmatig dingen ondernomen met zijn drietjes. ja ik weet dat ieder kind op een moment in zijn leven het zelf heeft als ik,beiden ouders overleden,wet der natuur,maar toch doet het meer met je dan je zou denken. en dit is zo een moment,je weet het en toch doet het je pijn. je moet iets los laten wat je soms nog een moment van rust gaf door bij het graf te zijn,het is een gevoel van binnen en niet echt maar dat maakte niet uit,voor mij was het genoeg. en dat is straks weg. dingen die veel betekenen slippen weg,omdat het niet anders is,net als liefde,je kan wel van iemand houden maar als hij/zij niet het zelfde voelt blijf je ook leeg achter. oke,nu wordt ik te sentimenteel. afscheid nemen van je dierbare doet pijn maar wederom na 30 jaar een soort van afscheid te moeten nemen doet net zo veel pijn. we gaan dus maar weer een tijdje te veel koffie drinken,te veel roken en weinig kunnen slapen omdat dit door je kop maalt. me gevoel zegt me dat me vader deze keuze goed zou vinden omdat hij niet zou willen ik schuld ga maken om het graf te behouden,maar een beetje schuldig voel ik me wel dat ik het niet kan. ik hoop dan maar dat het verzamelgraf op een mooie plaats is en dat het monument waar haar naam op komt nog een beetje eer en respect kan geven. dat geeft mij dan toch weer een goed gevoel bij me keuze. tot het volgende blog.....