zondagmiddag op de spoedhulp

we hebben de koningsdag 2015 weer achter de rug. was hier nou niet veel te doen,het gebruikelijke,zo als ieder jaar. vooraf gaande hier aan hadden wij hier afgelopen zondag weer een stress moment die eindigde op de spoedhulp van het ziekenhuis.

me dochter had met het gooien van iets haar arm wel op een hele vreemde manier verdraaid en we kregen het niet terug gedraaid,omdat ze ook nog eens met die groeistoornis zit en we het behoorlijk hoorde kraken dachten we dat er iets met de elleboog was. dus hup...naar de huisartsenpost,daar konden ze wel voelen en zien dat er iets niet goed zat. de onderarm stond van binnen naar buiten gedraaid in tegenstelling tot de bovenarm. dus door naar de spoedhulp van het ziekenhuis wat er naast zit voor een foto van de arm. dit was vooral om te zien of de botten nog goed stonden,dus of de gewrichten van de schouder,elleboog en ook de pols nog normaal stonden. dit was allemaal goed. maar wat is het dan? een spier die in verhouding met het bot iets korter is en door de gooi beweging is opgerekt en daar mee verkrampte was het probleem. oke en nu? nou spierverslappers mag ze gezien d'r leeftijd niet hebben dus helaas. dan maar voorzichtig de boel draaien in de normale stand. was best even pijnlijk voor me dochter. we hadden al toen we belde te horen gekregen dat ze maar vast 2 pijnstillers moest in nemen,gedaan maar of die ook echt hielpen op dat moment,ik betwijfel het aan het gezicht van haar te hebben gezien. het werd heel voorzichtig gedaan,de onderarm werd weer van buiten naar binnen gedraaid en in gebogen houding gehouden. om hem zo te houden een mitella waar ze hem een paar dagen in moet houden. bij jongere kinderen zetten ze meestal een laagje gips er rond zo dat ze hem ook in die houding houden maar omdat ze al ouder is en best goed kan begrijpen waarom ze de arm zo moet houden deden ze dat bij haar niet. de gebogen houding van de arm is zo dat de spier weer in een normale lengte tot rust komt en ook de lengte van het bot gaat aannemen. de spier was al iets gerekt door de gooi beweging en moet daarom nu in rust weer op zijn plaats komen. allemaal een pijnlijke ervaring voor me dochter,nog een mazzel dat er niks is gescheurd. met tijd en rust komt het wel weer goed,en het is vakantie dus met school hoeven er geen problemen te ontstaan. als oefening moet ze wat rustige rek,strek en draai bewegingen doen,zo dat de spier niet stijf wordt en soepel word. de verveling is nu wat groter,spelletje op de wii gaat niet en haken wil ook niet zo makkelijk gaan. achter de laptop is ook geen succes dus blijft er over,tv kijken of op de i-pad filmpjes op you tube kijken. oke vakantie dus uitslapen maar bij het wakker worden staat de arm dan weer raar,gelukkig kunnen we die dan wel weer normaal draaien. nee,ik geloof dat de vakantie iets anders was gepland als nu maar we komen er wel door heen. kleine tip: uit kijken met gooien! maar komt verder wel weer goed,schatje. tot het volgende blog.....

up-date: moeilijk besluit

naast me hier op de tafel ligt nu een grote,dikke envelop. in deze envelop zitten de papieren waar mee ik akkoord ga om graven te laten ruimen van personen die me dierbaar zijn. hoe gek dat ook is,me moeder heb ik gekend maar van me oma weet ik niks meer en van de andere drie weet ik alleen door wat me is verteld,maakt niet uit,het is en blijft familie. omdat ik het moeilijk vond heb ik een gesprek gehad met iemand van de gemeente over wat de mogelijkheden nou zijn. geld voor 5 graven is een beetje te veel van het goede maar toen werd me iets voorgesteld waar ik mezelf helemaal in kon vinden. je doet afstaand van de graven en doet het verzoek,die ze niet zullen weigeren omdat het van een familie is,om de personen te laten herbegraven bij elkaar in een verzamelgraf. plus dat ze dan ook nog eens te samen worden genoemd op het monument wat op dit graf komt. en dan krijgt dat moeilijk besluit een lichtpuntje. vader,moeder en hun twee dochter komen straks samen in een graf,het hele gezin bij elkaar. dat klinkt erg mooi,voor zo ver je over iets mooi's kan spreken. de vijfde persoon is een broer van me oma,nooit getrouwd geweest en voor zover bekend heeft hij ook geen kinderen ergens rond lopen. de vooruit zichten zijn dat ik als enige nabestaande kan worden beschouwd dus ja,ik mag afstand nemen en hem met de andere,die ook zijn familie waren laten herbegraven. het gevoel wat ik nu heb is opluchting,oke ik moet het graf van me moeder opgeven,ter wel dat een belangrijke plek voor me is,maar ik krijg er later iets mooi's voor terug en de voldoening om de familie bij elkaar te houden geeft op eens een rust in je lijf. met deze keuze en de mogelijkheid die ik heb gekregen heb ik vrede,ik kan me er wel in berusten dat het zo nu kan. ergens kreeg ik ook het gevoel van goedkeuring dat ik dit nu zo laat doen,het is goed zo,opa,oma,een tante,een oud oom en me moeder bij elkaar. ik ben tevreden met deze oplossing,het had niet mooier gekund. tot het volgende blog.....

los laten

loslaten : loslaten hoe doe je dat? het wordt zo makkelijk gezegd, eens zal het tij keren. heus daar moet je in geloven. je zult je nog vaak genoeg bezeren, maar ook dat kom je weer te boven. loslaten doet dan pijn. maar je weet het kan niet anders, soms moet het gewoon zo zijn. ik probeer te vergeten, ik probeer het uit me gedachten te wissen, ik probeer het te begrijpen. ik vraag me af of ik dit ooit ga achter kunnen laten? soms doet loslaten pijn ook al heb ik het goed gedaan en weet dat het zo moest zijn. die laatste keer loslaten, dat doet pijn. ik hebt het al zo vaak gedaan, maar deze laatste keer moet zo zijn. ik laat het los!

deze tekst is ontstaan tijdens het nemen van een paar moeilijk beslissingen. ik wilde deze dan ook graag delen in de hoop dat andere er misschien net zo veel moed en kracht uit kun halen als dat ik doe. tot het volgende blog....

moeilijk besluit

dit is misschien een moeilijk onderwerp ... voor mij wel,ik ga het ook vast niet droog houden tijdens het schrijven. binnen de gemeente waar ik woon is al een tijdje bekend dat er graven worden geruimd,deze graven worden leeg gemaakt en de botresten worden in kneveldozen bewaard en later in een verzamelgraf her-begraven. hierbij wordt dan een monument geplaatst waar de namen van de mensen die er liggen worden vermeld. een van die personen zou me moeder kunnen zijn,wat zeg ik nou,ik heb weinig keuze hier in. in 1985 overleed me moeder,ik was 12 jaar. graven werden toen nog voor 30 jaar betaald,zo ook bij haar. dit termijn verloopt dit jaar en erg lang wachten doen ze er niet mee,nog voor het termijn verloopt heb ik nu al de papieren wat ik er mee wil doen. ik heb wel de mogelijkheid om dit te verlengen voor 30 jaar tegen het kostenplaatsje van 1590,00 euro of voor 10 jaar dan kost het me 530,00 euro. in beiden gevallen,ik heb het geld hier niet voor. ergens diep van binnen doet dit me pijn,me vader is na zijn overlijden gecremeerd,van hem heb ik nog wat as. van me moeder heb ik straks niks meer,een graf als nu heeft nog iets persoonlijks. verklaar me maar voor gek maar soms ga ik daar naar toe en praat. geen antwoord terug of zo maar voor je gevoel geeft het een opluchting. dat is straks weg. oke,er komt een verzamelgraf waar ze dan in wordt geplaatst maar dat is niet het zelfde. ik wist dat dit zou gebeuren en als je dan de papieren in je handen hebt slaat de schrik je toch even aan. me dochter kon gelijk merken dat het me meer deed dan dat ik zei dat het deed. na 30 jaar is het gemis er nog steeds,zo veel dingen die ze niet mocht mee maken,zo als de geboorte van haar kleindochter. wetend hoe ze was had ze die gruwelijk verwend. maar ze is ook veel bespaard gebleven als ik kijk naar de ziekte tijd van me vader. en zo als verwacht hou ik het niet droog,ik mis me ouders enorm! in hun leven heb je als kind vaak van die moet-dat-nou-momenten,en als je eenmaal op jezelf woont ga je er heen wanneer het je uitkomt maar als ze er niet meer zijn besef je pas dat ze er wel altijd voor je waren met steun en raad. me vader en ik leefde sinds 2008 samen in een huis,sommig vonden dat raar en het was tijdelijk bedoelt maar in de loop van de tijd is het gewoon,je hebt gezelschap en het leverde voor beiden ook nog voordelen op. dat gezelschap mis ik best,de koffie samen drinken en dingen bespreken,in zijn gezonde dagen hebben we ook regelmatig dingen ondernomen met zijn drietjes. ja ik weet dat ieder kind op een moment in zijn leven het zelf heeft als ik,beiden ouders overleden,wet der natuur,maar toch doet het meer met je dan je zou denken. en dit is zo een moment,je weet het en toch doet het je pijn. je moet iets los laten wat je soms nog een moment van rust gaf door bij het graf te zijn,het is een gevoel van binnen en niet echt maar dat maakte niet uit,voor mij was het genoeg. en dat is straks weg. dingen die veel betekenen slippen weg,omdat het niet anders is,net als liefde,je kan wel van iemand houden maar als hij/zij niet het zelfde voelt blijf je ook leeg achter. oke,nu wordt ik te sentimenteel. afscheid nemen van je dierbare doet pijn maar wederom na 30 jaar een soort van afscheid te moeten nemen doet net zo veel pijn. we gaan dus maar weer een tijdje te veel koffie drinken,te veel roken en weinig kunnen slapen omdat dit door je kop maalt. me gevoel zegt me dat me vader deze keuze goed zou vinden omdat hij niet zou willen ik schuld ga maken om het graf te behouden,maar een beetje schuldig voel ik me wel dat ik het niet kan. ik hoop dan maar dat het verzamelgraf op een mooie plaats is en dat het monument waar haar naam op komt nog een beetje eer en respect kan geven. dat geeft mij dan toch weer een goed gevoel bij me keuze. tot het volgende blog.....