r.i.p lieve Sam

wanneer je huisdieren hebt en mee hebt gemaakt dat het diertje komt te overlijden dan weet je vast wel hoe dat voelt. wij in huis hebben dit nu ook. gisteren(vrijdag) kwam ik thuis van boodschappen doen en trof een klein bloedbad aan. in de gang en de keuken zaten allemaal bloedspetters,je schrikt je dood kan ik je zeggen. de eerste 2 van me huisdieren die ik zie,de hond Isa en de kat Rambo,hadden niks te op het eerste oog. ik loop door de keuken in en zie onze oma,Sam zitten,aan de achterkant van haar kopje zie ik een rode zee op de vacht die anders wit/rood is. ik zal jullie verder maar besparen wat ik aan trof op het kopje. kort verhaal: een ontsteking van binnen uit naar buiten toe open gebarsten. en ik geef je eerlijk toe dat de tranen in me ogen stonden om haar zo te zien. met keukenrol aan de slag om zo veel mogelijk van de rommel op te ruimen en haar vacht wat schoon te krijgen. maar er was geen stoppen aan. daarbij ging haar hartslag en ademhaling onregelmatig. het probleem waar ik toen op kwam heeft me wel flink aan het denken gezet. ik ben naar de dierenarts gaan bellen,vertelde wat er was gebeurd,en legde uit dat me brommobiel momenteel niet 100% betrouwbaar is en niet verantwoord is om mee te gaan rijden.(van de week al een klapband gehad,nieuwe banden worden er vandaag opgelegd) nou...toen kwam het moeilijke gedoe van het aan huis komen voor visite,dat wordt niet echt gedaan met kleinere huisdieren. dus er werd me maar even uitgelegd wat ik dan zelf moest gaan doen. fijn maar daar is me poes niet mee geholpen! het bloeden wilde maar niet stoppen en de ademhaling en hartslag ging er ook niet echt op voor uit. weer bellen...nou oke hij zou komen,er werd gebeld als hij kwam. nou...half 6 en niks nog gehoord. inmiddels had ik via de eigenaar van de garage gehoord dat de nieuwe banden er waren,gelijk het probleem uit gelegd. de keus was simpel: ga zelf maar rijden en met een privé nummer op zaak van hem ben ik gaan rijden,op het gemak. we wisten eigenlijk al dat de poes niet meer mee terug zou komen,de leeftijd bijna 17 jaar en de hele toer van hart en ademhaling en die wond was genoeg om te beseffen dat ik het diertje niet langer meer moest laten lijden. dit werd ook door de dierarts bevestigd,het beestje was op,gorgel in de ademhaling(moeilijk adem kunnen halen) en het hart sloeg regelmatig een slag over. Sam lag op de tafel al lang uit en de blik in de ogen was genoeg...als of ze aan gaf: het is goed,me tijd is gekomen. de vrouw van de dierenarts zou haar vast houden voor ze spuit...pech want toch nog een felle uithaal van "blijf van me af". ik heb haar vast gehouden ter wel me dochter snikkend over haar kopje aait,de spuit werd geplaatst in het hart en nog voor dat die is leeg gespoten was Sam al gestorven. ik heb 41 jaar maar ik kon me tranen niet bedwingen. haar stoeltje trekt je blik,maar ze is er niet meer,Rambo loopt haar te zoeken. hoewel het goed is zo doet het je toch zeer. maar wat me wel aan het denken heeft gezet is het volgende. heb je als mens wat bel je een dokter en die komt,zo nodig zelf een ambulance. maar als je iets met je dier hebt kan dat dus niet. mijn eind conclusie is dan ook: geen vervoer of iemand die kan rijden,neem geen huis dier. een dierenarts komt voor kleine huisdieren niet aan huis! maar het stuit me nog het meeste dat je betaald voor zo een dienst maar er gebruik van maken,nee liever niet,probeer zelf te komen. het is rond uit belachelijk! tot het volgende blog.....

Sam 8 juli 1997 - 4 juli 2014