nationale herdenkingsdag voor vlucht mh17

op een dag gebeurde er iets wat niemand ooit had verwacht, alle hoop was ineens uit je vervlogen, sommige gaan jong anderen gaan oud, niemand kan dat vooraf voorspellen, de leegte die achter blijft, zijn met geen woorden te vertellen. *Malaysia Airlines flight MH17 17 juli 2014*

vlucht MH17

hoe kostbaar leven is voel je wel als je gisteren het nieuw hoorde over de vlucht van malaysia airlines vlucht MH17. aan boord van het toestel dat donderdag in oekraïne is gecrasht,bevonden zich 298 mensen. onder hen waren minstens 154 Nederlanders. dit is de tweede vliegtuigramp voor malaysia airlines in binnen enkele maanden. in maart verdween namelijk vlucht MH370 tussen maleisië en china. ik moet dan toch even slikken,mensen die aan boord waren die op weg waren naar hun vakantie adres? in een klap weg...er zijn geen woorden voor om dit te omschrijven...dit vind ik zo erg. in middels komen de verhalen de wereld in dat het toestel zou zijn neer gehaald met raketten,ooggetuigen verklaren dat ze gevechtsvliegtuigjes hebben gezien rond het tijdstip van de crash. CNN verklaarde dat een radarsysteem een luchtraket heeft waargenomen die net voor de crash van vlucht MH17 vanop de grond werd afgeschoten. separatisten in het oosten van Oekraïne hebben mogelijk de beschikking over luchtafweergeschut maar niet over vliegtuigen. ook las ik ergens in een persbericht dat een inside-medewerker de toevoer van zuurstof had terug genomen waar door de inzittende als gestikt zouden zijn al voor het neer gehaald is. wat moet je hier nou van geloven? dan klinkt het op eens naar een terroristische aanslag. wat overige toch al wordt gezegd dat dat dit is. beide partijen in het oekraïense burgerconflict beschuldigen elkaar ervan het vliegtuig neergehaald te hebben met een raket. over heel de wereld wordt geschokt gereageerd op dit nieuws. en wie ook de schuldige is: onschuldige mensen zijn het slachtoffer van een laffe daad. dan kan die president vladimir poetin wel gaan roepen hoe erg hij dit vind en dat als er vrede was dit niet was gebeurd maar hij is wel een van de reden dat er in dat gebied oorlog is. maar laat ik daar maar niet te veel over gaan zeggen. big brother is watching you en je weet maar nooit waar je van beschuldig kan worden als je je mening uit. nee.laten we liever stil staan bij de omgekomen mensen en hun familie en vrienden. een zware bladzijde in de geschiedenis is weer geschreven,onschuldig die het slachtoffer zijn. iedereen steek wel een vinger uit naar iemand die ze de schuld geven. maar het enige wat ik kan zeggen is: was dit nou nodig? het is diep triest dat dit is gebeurd. tot het volgende blog....

en toch weer een erbij!

toen we het drama met onze sam achter de rug hadden(zie blog r.i.p sam) had ik me voor genomen het zo te houden en niet meer aan een andere kat te beginnen. ben ik daar toch mooi even mee van me voetstuk gevallen! mensen hier op het dorp hadden lieve katjes...me dochter was op slag verliefd. wie niet als je van die schattige kleine beestjes ziet? oke,ja..ik vond ze ook wel leuk. toch gaf ik bij me dochter te kennen eigenlijk niet weer een andere beestje erbij te willen doen. ja,ze snapte het wel maar ... leuk voor rambo...die was zijn maatje kwijt en misschien dat hij dan een nieuwe maatje kon maken met een nieuw katje. mmm..oke ze had een punt..het zou kunnen. doorslag was dat ze zelf zou betalen en als ze (ooit) de deur uit gaat het beestje en ook rambo mee ging nemen. net als wat opa met mij vroeger had afgesproken. sta je als moeder toch even met een mond vol...ja ze had wel een punt...en ze zou dan toch de kans moeten krijgen omdat ook waar te kunnen maken. je voelt de bui al komen..yup..moeder gaat van haar voornemen af. en die avond loopt er een klein zwart katertje in huis. de twee katten dino en purk kijken er niet echt naar om en de kleine die de naam frodo heeft gekregen kijkt ook niet naar hun om. rambo is wat minder blij...o nee,gaat dit niet werken,ziet hij het niet zitten met zo een kleintje erbij? vanbinnen kan ik me wel voor me kop slaan! waarom niet bij me voornemen gebleven? me dochter is wel in de zevende hemel en het beestje schijnt haar ook wel te zien zitten,waar zij gaat volgt het beestje.

rambo is minder van het beestje onder de indruk. 2 dagen is het grommen en brommen op het kleintje. ik heb een fout gemaakt met deze keus denk ik bij mezelf. maar dan vrijdag ... ik zie rambo voorbij scheuren...gevolgd door het kleine zwarte ding...euh? krijg nou wat! ze zijn aan het spelen! als de kleine zich op een wc-rol stort kijkt rambo toen met een blik van "hallo,wij waren aan het spelen". een tikje op de kop van frodo volgd en ja hoor daar gaan ze weer .... als een speer schieten ze de trap op en met veel kabaal komen ze de trap weer af. phfff..opluchting. het ijs is gebroken. nou en goed ook,het ochtend ritme is even eten en drinken en dan de gym.. elkaar achter aan vliegen. soms is rambo iets te hard en hoor je frodo piepen maar hij is echt niet bang...springt er boven op en trekt aan zijn oor. en dan worden ze weer afgeschoten. voldaan glimlacht me dochter,met een gezichtsuitdrukking van "ik had gelijk,hij had een nieuw maatje nodig". purk en dino vinden het best,frodo laten hun met rust en rambo laat nu hun met rust. er is balans,rambo heeft een speelmaatje en de andere twee kunnen in rust slapen. en frodo...komt wel even kijken bij ze,krijgt een lik en is weer weg...rambo uitdagen. de hond..die boeit het niet,zo lang ze haar maar met rust laten. oke,ik ben nog steeds een beetje slap geweest in me voornemen geen kat er meer bij maar als ik dan rambo en frodo bezig zie is het ook wel weer goed geweest. het is nu echt wel streep er onder,geen hond meer als onze van nu komt te overlijden,als er wat met purk of dino gebeurd ook niet en gaat me dochter ooit het huis uit: rambo en frodo mee nemen! ik wordt er niet jonger op en ik moet echt rekening gaan houden met me medische beperkingen,ik heb reuma en zware botontkalking,voor nu gaat het goed maar het gaat er niet beter op worden en dan moet ik echt met mezelf rekening houden dat er een dag komt dat ik het minder goed kan. dan is een hond uitlaten een last voor mezelf en ik wil niet afhankelijk worden van iemand die dat voor me doet. dus:de grens is nu echt getrokken. tot het volgende blog.....

afscheid basisschool,hallo nieuwe fase in je leven...

het is een moment die we als ouder zelf hebben gehad en wat je kind nu ook krijgt. sommige hebben dit al mee gemaakt en andere gaan het nog krijgen. afscheid van de basisschool!

het zit er op! een nieuwe fase in een kinds leven komt er aan. als ouder denk je nog even terug (misschien) aan de eerste keer naar school,2 ochtenden naar de peuterspeelzaal,sommige moeder vinden dit dan zo moeilijk,ik had geen probleem er mee,even de handen vrij om in huis op te ruimen zonder dat je kind achter je kont er weer een rommel van maakt,de kleuterschool,dan zijn ze de hele dag op school en dan naar groep 3(1ste klas),hoe trots je dan kan zijn als ze thuis komen met hun eerste woordjes die ze zelf kunnen schrijven. je komt dan maar tot een conclusie: wat gaat het toch snel allemaal! niet alleen voor je eigen maar ook voor je kind gaat er veel veranderen. ze gaan met de bus of de fiets naar school,krijgen met lesmateriaal te maken wat nieuws is,soms kan je misschien als ouder helpen met vakken,je had ze misschien zelf wel op school? wiskunde is niet aan mij besteed en dat weet me dochter,helaas voor haar. nu zit je de hele dag op een vaste plek in de klas,dat is voor bij,je mag van lokaal naar lokaal gaan sjouwen,elke uur een ander lokaal met een andere leerkracht. maar ze krijgen ook te maken met andere kids,nieuw klasgenoten en als je geluk heb dan zitten er misschien van je oude basisschoolklas bij je in de klas of kan ze nog tegen komen in de gangen. je mag gaan slepen met een tas vol schriften en boeken,hoewel? dat hadden wij als ouder dan nog,tegenwoordig werken ze met een i-pad en de boeken zijn er maar een paar. je kind word nu een echte tiener,en ook dat brengt weer de nodige dingen meer,misschien hadden ze al van die kuren. ik hier wel,het spettert soms goed als de tiener weer eens even het woord neemt. kort om: er veranderd zo veel en dat heeft tijd nodig,om te wennen en als ze dan d'r plekje hebben gevonden en de hormonen zijn weer wat uit geraasd,gaan ze vanzelf de leuke dingen er van in zien. iets waar je als ouder misschien stijf staat van angst,meisjes,jongens,hormonen,lichamen die veranderen, .... de bloemen en de bijtjes enzo ... en je praat er met je kind wel over en de reacties zijn vaak wel "ik? nee hoor ... ik hoef daar nog niks van!" maar wij als ouders ken het wel beter,die ene jongen of meisje is als een magneet. gewoon super hot!! we zijn er zelf ook geweest en we kennen de zweepslagen wel van de vlinders in je buik. je kan alleen maar hopen dat ze wijs zijn en slim genoeg om verstandig te handelen. me dochter wordt dertien dit jaar,jong maar iets waar je als ouder toch zorgen over hebt,de jeugd is anders als in mijn tijd. en wees eerlijk,sommig dingen zijn aanlokkelijk om uit te proberen,dus hopen op verstand boven gevoel. en er van onder komen doen we toch niet,het hort bij het leven,het hort bij groter en ouder worden. het kleine meisje of jongen gaat naar het voorgezet onderwijs en voelen zich op eens ook ouder,wijzer? dat is nog maar de vraag. je kind gaat een nieuwe fase van zijn of haar leven in,ander problemen,nieuwe ervaringen komen er bij. ik als ouder probeer te praten en dingen uit te leggen en hoop je dat ze veilig door deze nieuwe fase komen. tijd zal het leren of dat ook zo is. maar hoe graag we misschien ook willen,je moet ze los gaan laten en ik persoonlijk denkt dat in deze fase dat al een beetje begint. immer,is dit niet de eerste stap naar volwassen worden? en ja er zullen fouten door ze worden gemaakt maar laten we hopen dat ze van die fouten leren. stiekem hou je je hart ook wel vast met deze nieuwe fase,je komt er niet van onder en zal deze tijd net zo goed door moet gaan als je kind. tot het volgende blog....

r.i.p lieve Sam

wanneer je huisdieren hebt en mee hebt gemaakt dat het diertje komt te overlijden dan weet je vast wel hoe dat voelt. wij in huis hebben dit nu ook. gisteren(vrijdag) kwam ik thuis van boodschappen doen en trof een klein bloedbad aan. in de gang en de keuken zaten allemaal bloedspetters,je schrikt je dood kan ik je zeggen. de eerste 2 van me huisdieren die ik zie,de hond Isa en de kat Rambo,hadden niks te op het eerste oog. ik loop door de keuken in en zie onze oma,Sam zitten,aan de achterkant van haar kopje zie ik een rode zee op de vacht die anders wit/rood is. ik zal jullie verder maar besparen wat ik aan trof op het kopje. kort verhaal: een ontsteking van binnen uit naar buiten toe open gebarsten. en ik geef je eerlijk toe dat de tranen in me ogen stonden om haar zo te zien. met keukenrol aan de slag om zo veel mogelijk van de rommel op te ruimen en haar vacht wat schoon te krijgen. maar er was geen stoppen aan. daarbij ging haar hartslag en ademhaling onregelmatig. het probleem waar ik toen op kwam heeft me wel flink aan het denken gezet. ik ben naar de dierenarts gaan bellen,vertelde wat er was gebeurd,en legde uit dat me brommobiel momenteel niet 100% betrouwbaar is en niet verantwoord is om mee te gaan rijden.(van de week al een klapband gehad,nieuwe banden worden er vandaag opgelegd) nou...toen kwam het moeilijke gedoe van het aan huis komen voor visite,dat wordt niet echt gedaan met kleinere huisdieren. dus er werd me maar even uitgelegd wat ik dan zelf moest gaan doen. fijn maar daar is me poes niet mee geholpen! het bloeden wilde maar niet stoppen en de ademhaling en hartslag ging er ook niet echt op voor uit. weer bellen...nou oke hij zou komen,er werd gebeld als hij kwam. nou...half 6 en niks nog gehoord. inmiddels had ik via de eigenaar van de garage gehoord dat de nieuwe banden er waren,gelijk het probleem uit gelegd. de keus was simpel: ga zelf maar rijden en met een privé nummer op zaak van hem ben ik gaan rijden,op het gemak. we wisten eigenlijk al dat de poes niet meer mee terug zou komen,de leeftijd bijna 17 jaar en de hele toer van hart en ademhaling en die wond was genoeg om te beseffen dat ik het diertje niet langer meer moest laten lijden. dit werd ook door de dierarts bevestigd,het beestje was op,gorgel in de ademhaling(moeilijk adem kunnen halen) en het hart sloeg regelmatig een slag over. Sam lag op de tafel al lang uit en de blik in de ogen was genoeg...als of ze aan gaf: het is goed,me tijd is gekomen. de vrouw van de dierenarts zou haar vast houden voor ze spuit...pech want toch nog een felle uithaal van "blijf van me af". ik heb haar vast gehouden ter wel me dochter snikkend over haar kopje aait,de spuit werd geplaatst in het hart en nog voor dat die is leeg gespoten was Sam al gestorven. ik heb 41 jaar maar ik kon me tranen niet bedwingen. haar stoeltje trekt je blik,maar ze is er niet meer,Rambo loopt haar te zoeken. hoewel het goed is zo doet het je toch zeer. maar wat me wel aan het denken heeft gezet is het volgende. heb je als mens wat bel je een dokter en die komt,zo nodig zelf een ambulance. maar als je iets met je dier hebt kan dat dus niet. mijn eind conclusie is dan ook: geen vervoer of iemand die kan rijden,neem geen huis dier. een dierenarts komt voor kleine huisdieren niet aan huis! maar het stuit me nog het meeste dat je betaald voor zo een dienst maar er gebruik van maken,nee liever niet,probeer zelf te komen. het is rond uit belachelijk! tot het volgende blog.....

Sam 8 juli 1997 - 4 juli 2014