gefrustreerd ....

ik ben gefrustreerd... geen twijfel mogelijk. te veel in ene keer komen in me op en kom daar mee tot een besluit,die ik ook weer net zo hard wijzig in een ander besluit. ja,het gaat weer erg gezellig hier in huis,ben je nog volop met je dochter bezig om die weer op het goede spoor te krijgen,krijg je zelf ook wat dingen om even bij stil te staan. me dochter gaat de goede kant wel op,inmiddels weten we vanaf wanneer zij verder gaat met haar therapie in het ziekenhuis. wordt weer wekelijks naar daar rijden en veel tijd door brengen met wachten. maar bij mezelf loopt het ook allemaal niet zo lekker,zit ook niet lekker in me vel. het ene moment gaat het goed en het volgende moment ben ik kwaad,verdrietig of zeer teleurgesteld. ik weet niet hoe ik dit nou het beste eens kan omschrijven? een van de de dingen die ik niet zal ontkennen is dat ik de afgelopen tijd wat keuzes heb moeten maken die me niet echt koud laten. de oplossing is wel mooi maar toch...het gevoel van verlies blijf wel. verder heb ik een flinke waarschuwing wat me gezondheid betreft gekregen,me dochter heeft zo haar problemen maar ik zelf heb ze ook. hoe wel het heel natuurlijk is dat je als kind je ouders overleeft kan ik met me zelf maar geen vrede vinden hier in. grootste punt is dat ik het niet kan verwerken dat pa er niet meer is. dat hij door de kanker zou overlijden is een punt wat ik wel heb geaccepteerd,dat het zo snel is gegaan daar kan ik me niet over heen zetten. en ik voel me soms erg eenzaam(punt voor me dochter,die zei het al eens) vrijheid is lekker maar toch ook het gemis van iemand om te delen. en hoewel me hart wel uit gaat naar iemand lijkt dat wel een dood spoor. dat maakt me gefrustreerd en ergens ook teleurgesteld. kan me wel voor me kop slaan dat ik zo open en eerlijk was naar hem. diep van binnen knaagt dat gevoel van: "had je mond gehouden en had het bij de vriendschap gehouden". maar na 4 weken nog geen enkele duidelijkheid hebben hoe verder mag ik toch wel even in alle onredelijkheid gefrustreerd zijn? niet? jammer dan ik ben het wel en op sommige momenten nog pislink ook. (zucht) helpt ook niks maar ja,soms doe je in je wanhoop wel eens uitspraken waar op dat moment achter staat maar als je er dieper over denkt het er eigenlijk niet mee eens bent. ik wordt er gek van! slapen is ook al een ramp. vanochtend was het net half 5,wakker en niet meer in slaap kunnen komen. in me slapen ben ik onrustig volgens me dochter. het huis voelt op eens niet meer als mijn huis. je probeert er je eigen draai aan te geven en steeds meer staat het huis me ook tegen. en je beseft steeds meer dat wat je ook doet,het blijft zijn huis niet het mijne. of dit nou is omdat ik niet lekker in me vel zit of gewoon een feit is kan ik niet beantwoorden. ik cijfer mezelf dan weer weg,me dochter gaat voor maar die op haar beurt doet dat ook weer,ze voelt wel aan dat er iets niet klopt. lekker stel samen,niet? (zucht) we modderen maar verder,ik heb nu al zo veel te verwerken gehad en overleeft dat dit ook wel weer op zijn pootje gaat komen. ik hard mezelf weer een beetje meer in wat er kan komen. en schrijf de boel weer van me af in een blog. misschien herkenbaar voor andere? misschien het advies van me dochter maar eens te harte nemen en ook in therapie gaan? eigenlijk zou dat niet zo gek zijn. misschien leer ik dan me verdriet eindelijk eens een plaats te geven,me boosheid in redelijkheid te accepteren,met als eind uitkomst dat ik er een stuk beter uit kom en rustiger. tot het volgende blog.....