voor me schoonmoeder

je leven werd zo veel anders toen je je levensmaatje verloor. maar het zou goed komen,je ging door, voor ons maar vooral voor je kleinkinderen. je had er al 4 en toen kwam nummer 5, wat was je trots op je kleine man. en we dachten dan ook: het gaat goed komen. ons ma is dapper en sterk! maar toch ging het minder en zou je gaan verhuizen naar nijestede, daar had je alles wat je nodig had bij de hand. helaas heb je er niet mogen genieten, het is voor ons nog moeilijk te bevatten allemaal. maar langzaam dringt het door: ons ma is dood. je miste pa,je wilde bij hem zijn. het is goed zo,dit is wat je wou. we zullen je missen en altijd van je houden. maar een ding weet ik zeker, en zo als je kleinkinderen dat ook zeggen: "opa en oma zijn weer samen in de hemel en ze bouwen samen een feestje daar". pa en ma jullie zijn weer samen. we zullen jullie missen en altijd van jullie houden. jullie zitten voor altijd in ons hart. dat is iets dat neemt niemand van ons af. cobie struik- windhoud 20 maart 1950 - 12 april 2013

hachi

als er ooit een film is gemaakt waar ik lettelijk heb zitten janken als een klein kind dan is het deze film wel. zo mooi en ook zielig te gelijk. een echt aanrader om te zien maar hou je doos tissues bij de hand,die zal je echt nodig hebben,zo merkte me dochter en ik wel toe wij de film keken. hatchi is een verfilming met richard gere in de hoofdrol. een man vindt een puppy en neemt die mee naar huis,opzoek naar de eigenaar,die niet gevonden wordt blijft de hond en ontstaat er een bijzonder band tussen man en hond. zo schattig om te zien hoe het dier uitbreekt en naar de trein gaat waar hij rond de klok van 5 uur wacht tot zijn baas er aan komt. maar als de man plots aan een hartstilstand komt te overlijden hou de wacht van hachi niet op. het is een waargebeurd verhaal van een hond die bijna 9 jaar op zijn baas blijft wachten bij de trein. hachiko(zo heet hij voluit) werd geboren op een boerderij nabij de stad odate,in 1924 werd hij gekocht door hidesaburō ueno, een professor aan de Universiteit van Tokio, die hem naar Tokio meenam. ueno nam elke dag de trein naar de universiteit vanaf het station shibuya. al snel leerde hachiko om zijn baasje ’s ochtends naar het station te begeleiden, en ’s middags weer bij het station af te halen. deze routine werd door de twee herhaald tot mei 1925. Die maand kwam ueno te overlijden op de universiteit door een hartverlamming. hachiko wachtte die dag zoals hij gewend was bij het station. toen ueno echter niet kwam opdagen, bleef hachiko elke dag terugkeren naar het station. hachiko werd, toen ueno’s dood bekend werd, weggegeven aan een nieuwe eigenaar, maar hij ontsnapte geregeld waarna hij altijd weer terugkeerde naar het huis van ueno of het treinstation. in totaal wachtte hachiko 9 jaar lang bij het station op de terugkeer van ueno. hij stierf op 8 maart 1935 op zijn bekende plekje op het station. in april 1934 werd een bronzen standbeeld van hachiko opgericht op het treinstation waar hij altijd wachtte. dit beeld werd in de tweede wereldoorlog echter gerecycled voor de oorlogsindustrie. in 1948 maakte takeshi ando, de zoon van de ontwerper van het originele beeld, een nieuw standbeeld. dit beeld staat vandaag de dag nog altijd bij het station. de stationsuitgang bij het beeld is naar hachiko vernoemd: "hachiko-guchi". een tweede, soortgelijk standbeeld staat in de thuisstad van hachiko bij het station odate. hachiko werd na zijn dood opgezet en staat tegenwoordig in het national museum of nature and science. elk jaar wordt op 8 april een ceremonie ter nagedachtenis van hachiko gehouden bij het station shibuya. ik raad je echt deze film eens te gaan zien als je dat nog niet had gedaan(tissues bij de hand houden,je gaat ze echt nodig hebben). echt een super mooi en ontroerend verhaal,bij het zien van hachi ben je gelijk verkocht,je sluit deze bijzonder hond en zijn verhaal echt direct in je hart,bij mij en me dochter in ieder geval wel. tot het volgende blog....